Tata z niepełnosprawnością zabrał mnie na studniówkę i nigdy nie czułam się bardziej dumna.
Wszyscy przyjechali na bal luksusowymi samochodami. Jedni limuzynami, inni sportowymi autami, które rodzice wynajęli na jedną noc. A ja? Ja dotarłam stukoczącym starym busem, gdzie każdy wbity kamień brzmiał jak walący się most. Zamiast wysiadać w wysokich szpilkach, prowadzona przez wymarzonego kawalera, mnie wyprowadził jedyny człowiek, który zawsze był przy mnie mój tata. Na wózku inwalidzkim.
I to była najpiękniejsza noc w moim życiu.
Nazywam się Zosia, a ta historia to taka, o której nigdy nie myślałam, iż opowiem. Ale po tej niezapomnianej studniówce zrozumiałam, iż czasami najzwyklejsi ludzie są naprawdę wyjątkowi.
Dorastaliśmy w biedzie. Mama zmarła, gdy miałam pięć lat, i od tamtej pory zostaliśmy tylko we dwoje. Tata ciężko pracował w sklepie, zarabiając zaledwie tyle, by opłacić czynsz i włożyć trochę jedzenia do lodówki. Ale zawsze się o mnie troszczył. Niezdarnie zaplatał mi warkocze przed szkołą, do plecaka wkładał słodkie liściki na serwetkach i przychodził na każde zebranie, choćby jeżeli musiał iść piechotą z przystanku autobusowego.
Gdy miałam czternaście lat, poślizgnął się w pracy. Uraz kręgosłupa, mówili lekarze. Ale to było coś więcej stopniowo tracił zdolność chodzenia. Najpierw laska, potem balkonik, w końcu wózek. Starał się o rentę, ale biurokracja była wyczerpująca. Straciliśmy samochód, a potem dom. Zamieszkaliśmy w małym mieszkaniu, a ja zaczęłam pracować po lekcjach, żeby pomóc wiązać koniec z końcem.
Mimo wszystko nigdy nie narzekał. Ani razu.
Dlatego gdy nadszedł czas studniówki, choćby nie marzyłam, by iść. Suknia, bilet, makijaż wszystko było za drogie. I z kim miałabym pójść? Nie byłam popularna. Byłam cichą dziewczyną w starych ubraniach z PCK, z podręcznikami po starszych koleżankach. Ale w sekrecie marzyłam. Choć raz poczuć się piękną. Choć raz być częścią czegoś wyjątkowego.
Tata oczywiście się dowiedział. On zawsze się dowiadywał.
Pewnego wieczoru wróciłam ze szkoły, a na kanapie leżało pudełko. W środku była ciemnoniebieska suknia prosta, elegancka, idealnie w moim rozmiarze.
Tato, jak ty?
Oszczędzałem trochę, odparł, starając się brzmieć niedbale. Znalazłem na wyprzedaży. Pomyślałem, iż moja córka choć raz powinna poczuć się jak księżniczka.
Przytuliłam go tak mocno, iż prawie wywróciłam wózek.
Ale kto mnie zabierze? zapytałam cicho.
Spojrzał na mnie tymi zmęczonymi, ale łagodnymi oczami i powiedział: Może poruszam się wolno, ale byłbym najszczęśliwszym tatą na świecie, gdybyś pozwoliła mi zaprowadzić cię na tę zabawę.
Śmiałam się i płakałam jednocześnie. Naprawdę byś to zrobił?
Uśmiechnął się. Kochanie, nie ma miejsca, w którym bardziej bym chciał być.
Więc zaczęliśmy się przygotowywać. Pożyczyłam szpilki od koleżanki, a makijażu uczyłam się z YouTubea. W wieczór balu pomogłam tacie założyć najlepszą koszulę tę samą, w której chodził na szkolne przedstawienia. Ułożyłam włosy, włożyłam niebieską suknię i gdy spojrzałam w lustro, poczułam się ważna.
Nasza podróż nie była luksusowa. Sąsiad pożyczył stary bus, który z każdą dziurą na drodze dudnił, jakby zaraz miał się rozpaść. Ale dotarliśmy.
Pamiętam, jak wahałam się przed drzwiami sali gimnastycznej. Przez ściany słychać było muzykę, a przez okna migały światła tańce, błyskoteki, suknie wirujące jak w bajce. Widziałam dziewczyny wysiadające z drogich aut, śmiejące się z idealnie ubranych chłopaków. Potem spojrzałam na tatę.
Obrócił się do mnie, wyciągnął rękę i zapytał: Gotowa wejść?
Skinęłam głową, serce waliło mi jak młotem.
Gdy wjechaliśmy, muzyka nie ucichła. Ale coś innego zamilkły szepty.
Ludzie się gapili.
Widziałam, jak kilka dziewczyn wskazuje na nas i kiwa głowami ze współczuciem. Niektórzy chłopcy tylko się dziwili. Serce ścisnęło mi się w piersi.
Ale wtedy stało się coś niesamowitego.
Jeden z nauczycieli, pan Nowak, zaczął klaskać. Dołączył drugi. A potem moja najlepsza przyjaciółka Kasia podbiegła z okrzykiem: Wyglądasz OBŁĘDNIE!
I nagle wszyscy zaczęli klaskać. choćby kilku kolegów z klasy poklepało tatę po ramieniu, dziękując, iż przyszedł.
Tego wieczoru tańczyłam. Dużo.
Nie tylko z tatą, który, siedząc na wózku, delikatnie obracał mnie po parkiecie tak lekko, iż miałam łzy w oczach, ale też z przyjaciółmi, nauczycielami, choćby z dyrektorem. Kiedy DJ puścił Piękny świat, wolno zatańczyłam z tatą, a ludzie patrzyli nie z litości, ale bo czuli tę miłość.
Jedna z organizatorek balu powiedziała mi: Ty i twój tata uczyniliście tę studniówkę wyjątkową.
Gdy DJ ogłaszał króla i królową balu, choćby nie słuchałam. Dlatego gdy usłyszałam: Królowa studniówki Zosia Kowalska! poczułam, iż największym bogactwem na świecie nie jest luksus, ale miłość, która nigdy nie gaśnie.
