Tata, to Ty!” Chłopiec stanął w moich drzwiach z plecakiem pełnym tajemnic

Dzisiaj stało się coś nieoczekiwanego. Sześcioletni chłopiec pojawił się na moim progu, twierdząc, iż jestem jego tatą. Roześmiałem się – aż wyciągnął list od matki. Moje imię. Mój adres. Moja przeszłość uderzyła we mnie z hukiem. I nie miałem pojęcia, co robić.

Poranki były przewidywalne. Ciche. Spokojne. Tak, jak lubię. Nie potrzebowałem budzika. Żadnego szefa, biura, pośpiechu. Pracowałem zdalnie, a mój świat był mały. Zero wymuszonych rozmów, zbędnego gadania. Tylko ja, laptop i kawa. Czarna, bez cukru, bez mleka.

Tego ranka usiadłem jak zwykle przy oknie, stary drewniany fotel skrzypiąc pod moim ciężarem. Tak miało być zawsze. Prosto. Cicho. Ale cisza nigdy nie trwała długo w tej okolicy.

Nagle głośne uderzenie w szybę sprawiło, iż drgnąłem, oblewając rękę gorącą kawą. Syknąłem przez zęby.

– Na litość boską – mruknąłem, ocierając poparzoną skórę.

Nie musiałem wyglądać, by wiedzieć, co się stało. Mali sąsiedzi znów to zrobili. Te dzieci nie miały szacunku dla niczyjej własności.

Wstałem z jękiem i ruszyłem do drzwi.

Gdy je otworzyłem, zobaczyłem znany widok: piłkę leżącą na trawniku i dzieciaki sąsiadów zastygłe na skraju podwórka, szepczące między sobą.

– Ile razy mam powtarzać… – Schyliłem się, chwytając piłkę. – To nie mój problem. Trzymajcie to po swojej stronie!

Rzuciłem piłkę z powrotem. Dzieci rozbiegły się ze śmiechem jak spłoszone gołębie. Z westchnieniem odwróciłem się, by wrócić do domu, ale zatrzymałem się w pół kroku. Wtedy go zauważyłem.

Rudego chłopca, nie tego zwykłego urwisa, stojącego na końcu mojego ganku.

Miał na sobie za duży płaszcz przeciwdeszczowy, który niemal go pochłonął. Buty były wytarte, plecak zniszczony. Zmarszczyłem brwi.

– Nie jesteś stąd.

Chłopiec spojrzał mi prosto w oczy.

– Nie.

– To co tu robisz?

Wziął głęboki oddech, jakby miał powiedzieć coś ważnego. I wtedy…

– Bo ty jesteś moim tatą.

Mrugnąłem, pewny, iż przesłyszałem się.

– Co?

– Jesteś moim tatą – powtórzył, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie.

Patrzyłem na niego, czekając na puentę. Czekając, aż z krzaków wyskoczy ekipa z ukrytą kamerą i krzyknie: „Mamy cię!”.

Nic. Tylko sześciolatek na moim ganku, wpatrujący się we mnie. Przetarłem twarz.

– Dobra. Albo potrzebuję więcej kawy, albo to sen.

– To nie sen.

Zaśmiałem się sucho. – No tak? To kiepsko, dzieciaku, bo jestem pewien, iż pomyliłeś osobę.

Pokręcił głow