Gdy tej nocy wyszłam na ulicę, nie wiedziałam, dokąd zaprowadzi mnie droga. Moja walizka wydawała się ciężka, jakby była wypełniona kamieniami, ale ściskałam ją mocno, jakbym niosła w niej swoją wolność. Ulica była pusta, tylko wiatr hulał między drzewami. Szłam, nie czując nóg pod sobą.
Najpierw wynajęłam pokój na starym poddaszu na obrzeżach miasta. Pachniało pleśnią, tynk odpadał ze ścian, ale dla mnie to był pałac wolności. Nikt na mnie nie krzyczał, nikt mnie nie upokarzał. Po raz pierwszy od lat zasnęłam w ciszy i obudziłam się z myślą: żyję.
Pieniądze gwałtownie się kończyły, więc musiałam znaleźć pracę. Sprzątałam w sklepie, później myłam podłogi na targowisku, w końcu przenosiłam pudła w magazynie. Pięćdziesięcioletnia sprzątaczka? Żałosny widok szeptano za moimi plecami. Ja tylko się uśmiechałam. Bo żałosna nie byłam ja, tylko oni ci, którzy wieczorami w kuchni drżeli, by powiedzieć choć jedno nie.
Były noce, kiedy płakałam. Nie z bólu, ale z pustki. Bo nie miałam przy sobie nikogo. Wtedy zawsze przypominały mi się jego słowa: Nikt cię nie chce. Piekły, ale jednocześnie popychały mnie do przodu. Chciałam udowodnić przede wszystkim sobie iż jednak jestem komuś potrzebna.
Zapisałam się na wieczorowy kurs językowy. W klasie siedziały dwudziestoletnie dziewczyny, które chichotały nad moją wymową. Nie obrażałam się. Uczyłam się. Znów poczułam smak życia.
Pół roku później pracowałam już jako kasjerka w supermarkecie. Tam Go poznałam.
Pewnego wieczoru wszedł wysoki, w okularach, z laptopem pod pachą. Kupił tylko kawę i czekoladę. Uśmiechnął się do mnie:
Ma Pani takie uważne oczy. Widać, iż wszystko dostrzega.
Zarumieniłam się. Komu ja bym się mogła podobać? szeptał wewnętrzny głos. Ale on przyszedł następnego dnia. I jeszcze kolejnego. Raz po chleb, raz po herbatę. Rozmawialiśmy coraz więcej. Okazało się, iż jest programistą, pracuje zdalnie, często podróżuje.
Pewnego wieczoru zatrzymał się przy mojej kasie i rzucił jakby od niechcenia:
Chodźmy nad morze. Ja i tak tam będę miał projekt, a Pani mogłaby trochę odpocząć.
Od razu chciałam odmówić. Morze? Z nim? W moim wieku? Ale coś we mnie podpowiedziało: jeżeli teraz się wycofam, zdradzę samą siebie.
Więc powiedziałam tak.
Gdy stanęłam na plaży, nie wierzyłam własnym oczom. Pomarańczowe światło słońca zatapiało się w falach, mewy krzyczały nad głowami, a On stał obok młody, wolny, uważny. Słuchał każdego mojego słowa, jakbym była jedyną kobietą na świecie.
Po raz pierwszy od lat zaśmiałam się szczerze. Spacerowaliśmy brzegiem, piliśmy kawę na tarasie, rozmawialiśmy o wszystkim. On opowiadał o technologii, ja o tym, jak uczyłam się żyć od nowa. Aż w pewnym momencie spojrzał na mnie i powiedział:
Nie wie Pani, jaka jest silna. Podziwiam Panią.
Tej nocy nie mogłam zasnąć. Silna. Ja, która kiedyś uważałam się za szmatę. Teraz w czyichś oczach byłam wzorem.
Oczywiście, miałam wątpliwości. Był ode mnie piętnaście lat młodszy. Co powiedzą ludzie? Ale wtedy przypomniałam sobie: całe życie słuchałam, co powiedzą. I dokąd mnie to zaprowadziło? Do siniaków i połamanego serca.
Teraz ufałam tylko sobie.
Zamieszkaliśmy razem. Cierpliwie uczył mnie obsługi komputera, pomagał z angielskim, dopingował: Jeszcze za wcześnie, by się poddawać. I ja mu uwierzyłam.
Po raz pierwszy w życiu poczułam, iż jestem kochana. Nie za to, iż się zgadzam. Nie za to, iż się dopasowuję. Tylko po prostu za to, iż jestem.
Gdy moja siostra się dowiedziała, tylko się zaśmiała:
Zakochałaś się? W twoim wieku? Śmieszne.
Nie odpowiedziałam. Wrzuciłam tylko w mediach społecznościowych zdjęcie z plaży, gdzie się śmieję, a wiatr igra z moimi włosami. Niech zobaczy. Niech wie.
Minęły dwa lata. On jest przy mnie. Podróżujemy, snujemy plany. Znów nauczyłam się marzyć.
Czasem, gdy siedzę na plaży, przypomina mi się tamta noc, walizka i jego słowa: Nikt cię nie chce. I uśmiecham się. Bo wiem: właśnie wtedy zaczęło się moje nowe życie.
Tak, jestem komuś potrzebna. Sobie. Jemu. Życiu.
A jeżeli ktoś zapyta, czy warto zaczynać wszystko od nowa w wieku pięćdziesięciu lat moja odpowiedź jest prosta: tak. Warto. Bo właśnie wtedy, gdy wszyscy myślą, iż to koniec, może zacząć się najpiękniejsza historia.
