Tamtej nocy, gdy wyszłam na ulicę, nie miałam pojęcia, dokąd mnie zaprowadzi. Mój walizek wydawał się ciężki, jakby wypełniony kamieniami, ale trzymałam go mocno, jakbym niosła w nim swoją wolność. Ulica była pusta, tylko wiatr hulał między drzewami. Szłam, nie czując nóg pod sobą.
Najpierw wynajęłam zapadniętą mansardę na przedmieściach Gdańska. Pachniało pleśnią, tynk odpadał ze ścian, ale dla mnie to był pałac wolności. Nikt na mnie nie krzyczał, nikt mnie nie upokarzał. Po raz pierwszy od lat zasnęłam w ciszy, a rano obudziłam się z myślą: żyję.
Pieniądze gwałtownie się kończyły, więc musiałam znaleźć pracę. Sprzątałam w sklepie, potem myłam podłogi na targowisku, później przenosiłam pudła w magazynie. Pięćdziesięcioletnia sprzątaczka? Żenujący widok szeptali za moimi plecami. Ja tylko się uśmiechałam. Bo to nie ja byłam żałosna, tylko oni ci, którzy wieczorami w kuchni trzęśli się przed wypowiedzeniem jednego nie.
Były noce, gdy płakałam. Nie z bólu, ale z pustki. Bo nie miałam nikogo obok. I wtedy zawsze przypominały mi się jego słowa: Nikomu nie jesteś potrzebna. Parzyły, ale też popychały do przodu. Chciałam udowodnić przede wszystkim sobie iż jednak jestem komuś potrzebna.
Zapisałam się na wieczorowy kurs angielskiego. W klasie siedziały dwudziestolatki, które chichotały nad moją wymową. Nie obrażałam się. Uczyłam się. Znów poczułam smak życia.
Pół roku później pracowałam już jako kasjerka w supermarkecie. Tam Go poznałam.
Pewnego wieczoru wszedł: wysoki, w okularach, z laptopem pod pachą. Kupił tylko kawę i czekoladę. Uśmiechnął się do mnie:
Ma pani takie uważne oczy. Widać, iż nic pani nie umknie.
Zaruminłam się. Komu ja bym się przydała? szepnął wewnętrzny głos. Ale on przyszedł następnego dnia. I jeszcze kolejnego. Po chleb, po herbatę. Rozmawialiśmy coraz więcej. Okazało się, iż jest programistą, freelancerem, dużo podróżuje.
Pewnego dnia zatrzymał się przy kasie i rzucił niby od niechcenia:
Chodźmy nad morze. Miałem tam i tak jechać w pracy, a pani mogłaby trochę odpocząć.
Od razu chciałam odmówić. Morze? Z nim? W moim wieku? Ale coś we mnie podpowiedziało: jeżeli teraz się wycofam, zdradzę samą siebie.
Więc powiedziałam tak.
Gdy stanęłam na plaży, nie wierzyłam własnym oczom. Pomarańczowe światło słońca tonęło w falach, mewy krzyczały, a On stał obok młody, wolny, uważny. Słuchał każdego mojego słowa, jakbym była jedyną kobietą na świecie.
Po raz pierwszy od lat zaśmiałam się szczerze. Spacerowaliśmy brzegiem, piliśmy kawę na tarasie, gadaliśmy o wszystkim. On opowiadał o technologii, ja o tym, jak uczyłam się na nowo żyć. Aż w pewnej chwili spojrzał na mnie i powiedział:
Pani choćby nie wie, jaka jest silna. Podziwiam panią.
Tej nocy nie mogłam zasnąć. Silna. Ja, która kiedyś myślałam o sobie jak o szmacie. Teraz w czyichś oczach byłam wzorem.
Oczywiście, miałam wątpliwości. Był młodszy o piętnaście lat. Co powiedzą ludzie? Ale wtedy pomyślałam: całe życie słuchałam, co powiedzą ludzie. I dokąd mnie to zaprowadziło? Do siniaków i złamanej duszy.
Tym razem posłuchałam głosu serca.
Wyprowadziliśmy się razem. Cierpliwie uczył mnie obsługi komputera, pomagał z angielskim, dopingował: Jeszcze za wcześnie, żeby się poddawać. I uwierzyłam mu.
Po raz pierwszy w życiu poczułam, iż ktoś mnie kocha. Nie dlatego, iż znoszę. Nie dlatego, iż się dostosowuję. Tylko dlatego, iż jestem.
Gdy moja żona dowiedziała się o wszystkim, tylko drwiła:
Zakochałaś się? W twoim wieku? Śmieszne.
Nie odpowiedziałam. Tylko wrzuciłam na Facebooka zdjęcie z plaży, gdzie się śmieję, a wiatr igra z moimi włosami. Niech zobaczy. Niech wie.
Minęły dwa lata. On jest przy mnie. Podróżujemy, snujemy plany. Znów nauczyłam się marzyć.
Czasem, gdy siedzę na plaży, przypomina mi się tamta noc, walizka i jego słowa: Nikomu nie jesteś potrzebna. I uśmiecham się. Bo wiem: właśnie tam zaczęło się moje nowe życie.
Jestem potrzebna. Sobie. Jemu. Życiu.
A jeżeli ktoś zapyta, czy warto zaczynać wszystko od nowa w wieku pięćdziesięciu lat moja odpowiedź jest jasna: tak. Warto. Bo właśnie wtedy, gdy wszyscy myślą, iż to koniec, może zacząć się najpiękniejsza historia.
