W nadmorskim miasteczku Kąty, gdzie poranna mgła osiada na dachach, a zapach sosny miesza się z morską słoną bryzą, Tomek z trudem dociągnął ogromny biały worek pod blok i ciężko westchnął.
– No, ależ ciężki! – mruknął, rzucając spojrzenie na swój ładunek.
Otarł pot z czoła i wybrał kod w domofonie.
– Tomku, to ty? – rozległ się głos teściowej, a Tomek wciągnął worek do windy.
Wytaszczył go prosto do kuchni i postawił przy stole.
– Tomek, co to jest?! – zawołała Anna Nowak, patrząc na zięcia z podejrzliwością.
– Zaraz zobaczycie! – odparł z przebiegłym uśmiechem i wyciągał zawartość worka na stół.
– Boże, Tomek, po co aż tyle?! – Anna aż podskoczyła, jej oczy zrobiły się okrągłe ze zdumienia.
Zanim poznała Tomka, Anna uważała się za wzór oszczędności. Jej córka Marta też tak myślała, ale cierpiała przez to.
– Marto, odłóż ten proszek! – komenderowała Anna w sklepie. – Weź tamten, obok, jest o połowę tańszy! Można choćby kupić więcej!
– Mamo, ale on jest gorszy… – protestowała Marta.
– Wcale nie, tylko mniej reklamowany! Proszek to proszek! Naprawdę jesteś taka naiwna?
Marta, mamrocząc o skąpcu, który płaci dwa razy, odkładała opakowanie i brała wybór mamy.
Z proszkiem jeszcze się godziła, ale z ubraniami było gorzej.
– Mamo, patrz, jak mi leży? – pokazywała nową spódnicę.
– Znowu nowa? Ile kosztowała? – marszczyła brwi Anna.
– Co za różnica! – denerwowała się Marta. – Sto lat nic nie kupowałam! Ważne, iż ładnie wyglądam!
– I cena ma znaczenie! – Anna skrzyżowała ręce, patrząc na córkę surowo.
Marta podała cenę, wiedząc, co nastąpi.
– O rany! Tyle za kawałek materiału?! – oburzała się matka.
– Mamo, już dość! Za takie pieniądze teraz nic się nie kupi! Chcę wyglądać ładnie, a ja ciągle noszę te same stare rzeczy! – broniła się Marta.
– Ładnie można wyglądać i taniej! – ucinała Anna.
Wszystkie argumenty o jakości tkaniny i idealnym kroju były bezskuteczne.
– Mamo, dlaczego jesteś taka skąpa? Przecież nie jesteśmy biedni! – wybuchała Marta.
– I właśnie dlatego nie jesteśmy biedni, bo umiem oszczędzać i robić zapasy! A ty jesteś jak ojciec – rozrzutna! – odpowiadała matka.
Marta milkła, przypominając sobie, jak rodzice się rozwiedli. Kłótnie, podział majątku, spory o alimenty – to wszystko zrobiło z oszczędnej Anny prawdziwą sknerę.
Na studiach Marta nigdy nie zapraszała nikogo do domu. Matka uważała gości za zbędny wydatek.
– Nie rozumiem tych spotkań! – narzekała. – Zbierają się, jedzą, piją, gadają, a potem gospodyni musi sprzątać i znów zapełniać lodówkę!
Marta próbowała tłumaczyć, ale w końcu machnęła ręką – matka i tak nie słuchała. Po studiach znalazła pracę i poznała Tomka.
– Mamo, na pewno ci się nie spodoba – pomyślała od razu.
Tomek nie miał nic z tego, co ceniła Anna: mieszkania, bogatych rodziców, spadku. Zwykły pracownik biurowy, ale z ambicjami. A ambicje, jak uważała teściowa, nie da się zjeść. Marta długo zwlekała z poznaniem, ale Tomek zaczął mówić o ślubie, więc trzeba było się zdecydować.
– Tomku, moja mama jest… wyjątkowa – zaczęła Marta. – Bardzo oszczędna.
– To dobrze – wzruszył ramionami.
– Nie, nie rozumiesz. Ona jest… skąpa jakich mało! Będzie liczyć każdy twój kęs przy stole. Bądź gotowy na cierpliwość. Po ślubie wynajmiemy mieszkanie, a mama niech dalej oszczędza.
– Głupoty! – uśmiechnął się Tomek. – Damy radę. A wiesz co? Lepiej mieszkać z nią. Na swoje nie uzbieramy, a u moich rodziców ciasno jak w ulu. Decyduj!
Marta zamyśliła się: *Tomek nie ma pojęcia, jaka jest mama. Ale można spróbować. Jak będzie źle, to się wyprowadzimy.*
– Dobrze, zaryzykujemy – zdecydowała. – Ale jeżeli będzie nie do wytrzymania, powiedz od razu.
– Nie doceniasz mnie – mrugnął Tomek.
Ślub był skromny, co ucieszyło Annę.
– Słusznie, po co marnować pieniądze! – pochwaliła.
Gdy dowiedziała się, iż młodzi zamieszkają z nią, lekko się zmartwiła, ale znalazła w tym sens.
– No dobrze, mieszkajcie, oszczędzajcie na mieszkanie. Ale moje zasady się nie zmienią! – oświadczyła.
– I nie trzeba! – wtrącił Tomek. – Pani Anno, pani jest wzorem! Młodzi nie umieją oszczędzać, a potem narzekają. Jestem po pani stronie!
Teściowa zaczerwieniła się z zadowolenia.
– Co za zięć! Biedny, ale rozsądny. Z takim podejściem daleko zajdzie! – pomyślała.
Tomek gwałtownie zdobył jej zaufanie, mówiąc:
– Niech pani pozwoli, iż ja będę robił zakupy dla całej rodziny. Wiem, gdzie taniej. Będziemy oszczędzać z głową!
– Tomku, ty jesteś skarbem! – wzruszyła się Anna.
Marta patrzyła zdziwiona, a Tomek posłał jej porozumiewawcze spojrzenie.
Wkrótce szafy uginały się od zapasów. Tomek dotrzymał słowa, a Anna cieszyła się jak dziecko. Ale nie na długo.
– Nie, nie, tak nie można! – Tomek odebrał teściowej miarkę z proszkiem. Odmierzyl połowę i oddał resztę. – Tyle wystarczy!
Anna spojrzała zaskoczona.
– Tomku, to za mało, nic się nie wypierze…
– Wypierze! Jak się pieni, to znaczy, iż działa! – stanowczo powiedział Tomek.
Anna się zdziwiła, ale pomyślała: *Może ma rację?*
Później spytał Marty:
– Co twoja mama lubi? Gdzie ma słabość?
– Wiem! – przypomniała sobie Marta. – Mama ma obsesję na punkcie zastawy. Nigdy nie kupi używanej. Na wszystkim oszczędza, ale naczynia – tylko nowe i ładne.
– Rozumiem – uśmiechnął się Tomek. – To marnotrawstwo. Naprawimy to!
– Pani Anno, popatrz, jaki serwis znalazłem w internecie! – pokazywał talAnna spojrzała na stary serwis z drugiej ręki, po czym krzyknęła: „Tomek, czy ty oszalałeś? Przecież to używane!”, ale w jej głosie – po raz pierwszy – brzmiała niepewność.
