W przestronnej sali restauracji w samym sercu Krakowa, wesele Katarzyny i Piotra rozbrzmiewało śmiechem i muzyką. Goście bawili się, a młodzi błyszczeli szczęściem w centrum uwagi. Gdy nadszedł czas na prezenty, rodzice Katarzyny jako pierwsi wręczyli kopertę wypchaną złotówkami. Potem przyszła kolej na matkę Piotra, Halinę, która przyniosła bukiet goździków. Pochyliła się nad nowożeńcami i szepnęła: Mój prawdziwy podarunek przyjdzie po weselu. Co pani ma na myśli? spytała Katarzyna, zdezorientowana, spoglądając na męża. Nie mam pojęcia odparł Piotr, śmiejąc się niepewnie. ale Katarzyna nie mogła choćby przypuszczać, jaką grę prowadzi teściowa.
Jeszcze przed ceremonią Halina zdążyła zostawić tajemnicze wskazówki. Nie chcę wręczać byle czego mawiała. W dzień wesela nie spodziewajcie się niczego, ale później przygotujcie się na coś wielkiego! Nie ma pośpiechu odpowiedziała Katarzyna, czując się niezręcznie. Mamo, cieszymy się, iż jesteś z nami starał się uspokoić sytuację Piotr. Nie przyjdę na ślub syna z pustymi rękami oświadczyła Halina stanowczo. Ale nie mówcie o tym całej rodzinie. Zgoda zgodził się Piotr, choć Katarzyna wątpiła, czy teściowa dotrzyma słowa. Wiedziała, iż Halina nie miała łatwego życia, ale wesele opłacili sami, nie prosząc o pomoc. Rodzice Katarzyny, choć skromnie sytuowani, uzbierali piętnaście tysięcy złotych dla młodej pary. W dniu przyjęcia Halina przyniosła tylko goździki, przyćmione toastami i tańcami. ale błyszczała podczas przemówień, przeciągając życzenia szczęścia niczym aktorka domagająca się oklasków.
Nawet nie wiecie, co dla was przygotowałam szepnęła Halina pod koniec wieczoru, z oczami pełnymi tajemniczości. To będzie niespodzianka, która was oszołomi ale dopiero później. Wszystko w porządku, nie martw się rzekł Piotr, ściskając dłoń żony. Zaczynam być interesująca przyznała Katarzyna, ukrywając irytację. Wiesz coś, czego ja nie wiem? Przysięgam, iż nie wzruszył ramionami Piotr. Ale prezent to najmniej ważne. Liczy się, iż jesteśmy razem. Katarzyna skinęła głową, ale ciekawość gryzła ją od środka. Próbowała wyciągnąć od teściowej jakieś wskazówki, ale ta odpowiadała tylko zagadkowymi uśmiechami: Jak powiem, zepsuję niespodziankę. Czekajcie!
Miesiące mijały, a prezent nie nadchodził. To, co początkowo było żartem, stało się dla Katarzyny cierniem. Osiem miesięcy po ślubie postanowiła poruszyć temat. Ach, ty tylko o pieniądzach myślisz! wybuchnęła Halina, drżącym głosem udając obrażoną. Nigdy nie pytasz, jak się czuję, czy czegoś potrzebuję! jeżeli coś pani potrzeba, proszę powiedzieć odparła zaskoczona Katarzyna. ale Halina zamilkła, grając ofiarę i skarżąc się potem synowi na brak szacunku ze strony synowej. Daj mojej matce spokój prosił Piotr. Narobiła mi awantury, wystarczy. Zapytałam tylko z ciekawości, sama rozbudziła te oczekiwania! tłumaczyła się Katarzyna.
Odtąd Katarzyna unikała Haliny, rozmawiając z nią tylko w koniecznych sytuacjach. Co tylko pogorszyło sprawę. Dopóki myślała, iż dam jej coś drogiego, była pełna uśmiechów narzekała Halina synowi. Teraz, gdy zrozumiała, iż nic nie dostanie, choćby na mnie nie patrzy! To nieprawda bronił Piotr. Wytłumacz więc jej zachowanie! nalegała Halina. Od tamtej rozmowy traktuje mnie jak zarazę. choćby unika odwiedzin! Gdy Katarzyna się o tym dowiedziała, westchnęła: Twoja matka nigdy nie jest zadowolona. Najpierw denerwował ją mój interes, teraz moje odejście. Jutro będzie miała pretensje, iż źle oddycham! Ona myśli, iż tylko chcemy od niej rzeczy mówił Piotr, zawstydzony. Właśnie odparła Katarzyna. Podczas gdy moi rodzice zawsze przynoszą coś owoce z sadu, ciasta ona przychodzi z pustymi rękoma i jeszcze zabiera resztki kolacji! Sugerujesz, iż moja matka jest interesowna? oburzył się Piotr. Szanuj ją proszę. To jedyna matka, jaką mam. Bez problemu odcięła Katarzyna. Ale jeżeli chce szacunku, niech zacznie od dawania przykładu.
Temat stał się tabu, ale konflikty trwały. Halina, jakby podsycała ogień, krytykowała Katarzyny za wszystko. Innym jednak opowiadała inną historię: Robię wszystko dla tej pary, daję drogie prezenty, choćby myślałam o oddaniu jej rodzinnego pierścionka po prababci! A to jest wdzięczność, jaką otrzymuję! Słuchacze, wzruszeni, wierzyli w jej nieskazitelną narrację.
W rocznicę ślubu Halina odnowiła obietnicę. Przygotujcie się na niezapomnianą niespodziankę! ogłosiła, gdy zaproszono ją na uroczystą kolację. Niech się pani nie martwi próbowała złagodzić Katarzyna. Dziękuję za opinię, ale to ja decyduję odparła Halina, z uśmiechem jak brzytwa. Piotr, gdy się dowiedział, zirytował się: Dlaczego zawsze sprzeciwiasz się mojej matce? jeżeli chce coś dać, niech da! Właśnie odparła Katarzyna. Jej prezent ślubny wciąż nie nadszedł, nie potrzebujemy kolejnego.
Postanowili unikać kolejnych kłótni. Na przyjęciu rodzice Katarzyny przynieśli manualnie haftowany obrus i lniane prześcieradła. Przyjaciele podarowali kryształowe kieliszki. Halina pojawiła się z ogromną kartką, wygłaszając przemowę, która trwała dwadzieścia minut. Uznała, rzecz jasna, iż to wystarczający wkład. jeżeli jeszcze raz wspomnisz o prezentach, pokłócimy się ostrzegł Piotr w drodze do domu. Nie miałam takiego zamiaru skłamała Katarzyna.
Lecz cisza nie trwała długo. W następnym miesiącu Halina zażądała drogiego telefonu na urodziny. Naprawdę mamy jej ulegać? spytała Katarzyna. Ona potrzebuje,
