W małym miasteczku Tarnów, wśród szarych bloków sprzed lat, życie Krystyny zawaliło się dwadzieścia lat temu. Jej mąż, Marek, zginął w wypadku samochodowym zaledwie miesiąc po narodzinach ich córki, Ani. Jego śmierć była jak cios w brzuch – nagle ziemia zatrzęsła się pod nogami. Krystyna, tuląc do piersi nowo narodzone dziecko, ledwo trzymała się na nogach, aby nie utonąć w rozpaczy.
Szukając wsparcia, zamieszkała u teściowej, Zofii Nowak, mając nadzieję na odrobinę życzliwości. Ale pewnej nocy, gdy kołysała małą Anię, Zofia wpadła do pokoju z twarzą wykrzywioną zimną wściekłością.
— Mam tego dość! — syknęła, rzucając walizkę pod nogi Krystyny. — Wynoś się. To nie jest dziecko Marka.
Krystyna zdrętwiała, serce ścięło jej lodem.
— To jego córka! — krzyknęła, ale głos jej się załamał.
— Oszukałaś mojego syna. Wyjdź!
Oszukana, Krystyna spakowała skromne rzeczy, złapała Anię i wyszła w mroźną noc. Błąkali się po mieście, nocując na ławkach w parku, gdzie płacz dziecka rozdzierał serce. Mróz wżerał się w kości, a łzy zamarzały na policzkach. Uratowała ich przyjaciółka, Bożena, która znalazła je nad ranem przed kawiarnią, drżące i zmarznięte.
— Krycha? O mój Boże, co się stało? — zawołała Bożena, wciągając je do ciepłego wnętrza.
Bożena okazała się aniołem stróżem. Ugościła je, pomogła znaleźć pracę, a niedługo Krystyna z Anią wprowadziły się do malutkiego mieszkania. Daleko mu było do luksusu, ale stało się ich domem. Minęły lata, a Zofia Nowak unikała ich, jakby nie istniały. jeżeli przypadkiem spotkały się na ulicy, odwracała wzrok, jakby Krystyna i Ania były widmami.
Minęło dwadzieścia lat. Ania wyrosła na piękną młodą kobietę – studiowała medycynę i miała przed sobą świetlaną przyszłość. W dzień jej dwudziestych urodzin Krystyna, Bożena i chłopak Ani, Kuba, zasiedli przy stole pełnym śmiechu i ciepła. Domowy tort, świeczki, uśmiechy – wszystko było idealne, aż do momentu, gdy ktoś zapukał do drzwi.
Krystyna otworzyła i zastygła. W progu stała Zofia Nowak z bukietem czerwonych róż i pudełkiem tortu. Jej uśmiech był napięty jak struna.
— Krysiu, ile lat… Mogę wejść? — głos teściowej drżał od udawanej serdeczności.
Nie czekając na odpowiedź, weszła do środka. Jej wzrok padł na Anię, a oczy zabłysły sztucznym zachwytem.
— Boże, jakaś ty dorosła! Zupełnie jak babcia! — wykrzyknęła.
Ania zmarszczyła brwi, patrząc na matkę.
— Mamo, kto to?
Zofia teatralnie przycisnęła dłoń do piersi.
— Twoja mama ci nie powiedziała? Jestem twoją babcią! Myślałam o tobie codziennie!
Bożena upuściła widelec, który z brzękiem uderzył o talerz.
— Co to ma być, żart? — jej głos drżał z oburzenia.
Zofia zignorowała ją.
— Przyszłam wszystko naprawić — oznajmiła, jakby to mogło wymazać przeszłość.
Krystyna nie wytrzymała.
— Naprawić? — jej głos załamał się. — Nazwałaś Anię pomyłką, wyrzuciłaś nas na mróz jak śmieci! A teraz udajesz kochającą babcię?
— Krysiu, nie dramatyzuj — machnęła ręką Zofia. — To było dawno.
Ania wstała, jej twarz była nieprzenikniona.
— Muszę pomyśleć — powiedziała i wyszła do kuchni. Krystyna podążyła za nią, serce waliło jej jak młot.
— Aniu, nie daj się jej omamić — szepnęła błagalnie.
— Dlaczego nic mi o niej nie mówiłaś? — spytała córka, krzyżując ręce.
— Bo nie zasłużyła na to, by być w twoim życiu. Powiedziała, iż nie jesteś córką Marka.
Ania zacięła zęby.
— Naprawdę tak powiedziała?
Krystyna skinęła głową, czując, jak łzy palą powieki.
— Liczy się tylko dla niej sama.
Ania wzięła głęboki oddech.
— Ja to załatwię.
Wróciły do pokoju. Ania spojrzała na Zofię, jej wzrok był ostry jak nóż.
— Dlaczego się tu pojawiłaś po dwudziestu latach milczenia?
Zofia się zawahała, jej maska pękła.
— No cóż, kochanie… potrzebuję pomocy. Zdrowie już nie to, a rodzina powinna trzymać się razem.
W pokoju zapadła cisza. Bożena westchnęła głośno, Kuba mruknął:
— Niesamowite!
— Chcesz, żebyśmy się tobą opiekowały? — zimno spytała Ania.
— Trochę pomocy — Zofia przybrała minę ofiary. — To by było sprawiedliwe.
Krystyna nie wytrzymała.
— Sprawiedliwe? — krzyknęła. — Wyrzuciłaś nas, nazwałaś mnie oszustką, a teraz żądasz opieki?
Zofia przymrużyła oczy.
— Przecież przeprosiłam — rzuciła, choć żadnych przeprosin nie było.
Ania odezwała się, jej głos był spokojny, ale twardy jak stal.
— Moja mama poświęciła dla mnie wszystko. Ty udawałaś, iż nas nie ma. Nie jesteś moją babcią. Jesteś tylko osobą, która chce, żeby ją rozgrzeszono, wymazując przeszłość.
Twarz Zofii skamieniała.
— Pożałujesz tego — syknęła.
Ania choćby nie drgnęła.
— Nie. Żegnaj.
Drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Ania odwróciła się do Krystyny i mocno ją przytuliła.
— Przepraszam, iż musiałaś przez to przejść — szepnęła.
— Nie musiałaś mnie bronić — odparła Krystyna, łzy spływając po twarzy.
— Musiałam — odparła Ania stanowczo. — Zawsze byłaś moją rodziną.
Bożena przerwała ciszę.
— No to kto ma ochotę na tort?
Wszyscy się roześmieli. Po raz pierwszy od dwudziestu lat Krystyna poczuła spokój. Puste słowa Zofii nic już nie znaczyły. Ona i Ania zbudowały coś prawdziwego, czego nikt nie mógł zburzyć. Nie tylko przetrwały – żyły.
