Właściciel restauracji zatrudnił bezdomną kobietę z synem na posadę sprzątaczki. Włączając kamery monitoringu, zobaczył, jak tańczy
Słońce, jak ogromna rozżarzona tarcza, powoli chowało się za dachami bloków, malując niebo w karminowe, złote i miodowe odcienie. Powietrze było przesiąknięte zapachem jesieni mieszanką wilgotnych liści, dymu z pojedynczych kominów i dalekim aromatem kawy z ulicznych budek. Ludzie spieszyli do domów, śmiali się, przytulali, żyli. A Tomasz stał samotny, niczym pomnik zapomnianych czasów, wpatrując się w pustkowie jak w grób własnej młodości.
Jego ręce, schowane w kieszeniach jedwabno-wełnianego płaszcza od włoskiego projektanta, były lodowate, mimo grubych wełnianych rękawiczek. Nie czuł ciepła, nie czuł czasu, nie czuł miasta wokół. Pozostał tylko pulsujący ból w piersi i błyski przeszłości, niczym kadry ze starej taśmy.
Przed nim, za zardzewiałą siatką, leżało miejsce, gdzie niegdyś rozbrzmiewała muzyka, gdzie pary wirowały w rytm uderzeń, gdzie rodziły się pierwsze zakochania, gdzie po raz pierwszy pocałował dziewczynę pod gwiazdami. Parkiet taneczny. Jego parkiet. Kiedyś pachniał tu młodością, wolnością, nadzieją. Teraz tylko chwastami, rdzą i ciszą, przerywaną rzadkim szelestem wiatru.
To miejsce było dla niego niegdyś świątynią, a teraz stało się przekleństwem. Tu był szczęśliwy. Tu był marzycielem. Tu po raz pierwszy uwierzył, iż może wszystko. A teraz, stojąc za tym płotem, czuł, jakby jego dusza też zarosła jak ten pusty plac chwastami, rozczarowaniem, samotnością.
Myśli same wróciły do tego, co się wydarzyło godzinę wcześniej. Kinga. Jego gwiazda. Jego koszmar. Jego błąd.
Gabinet był w stylu loftu ceglane ściany, ciepłe światło, skórzana sofa, barek z rzadkim whisky. Atmosfera lodowata. Kinga stała na środku pokoju jak posąg z marmuru i trucizny. Jej ciało idealne, ukształtowane latami treningów, jej wzrok zimny jak stal. Patrzyła na niego tak, jakby był nikim. Śmieciem, które czas wyrzucić.
Nie waż się tak do mnie mówić syknęła, głos tnący jak brzytwa. Ja jestem twarzą twojej kawiarni. Beze mnie jesteś nikim.
Tomasz stał przy oknie, plecami do niej. Nie odwrócił się. Nie chciał widzieć tej maski arogancji. Wiedział prawdę: tak, tańczyła świetnie. Bardzo świetnie. Ale talent bez duszy to tylko show. A ona od dawna nie tańczyła dla osób. Tańczyła dla siebie. Dla sławy. Dla fanów, których uważała za swoją własność.
Nigdy między nami nic nie było, Kingo powiedział spokojnym głosem, jak tafla jeziora przed burzą. I nie będzie. Jestem ci wdzięczny. Za lata, za klientów, za to, iż byłaś naprawdę najlepsza. Ale przestałaś się uczyć. Zaczęłaś wymagać, a nie oferować. Uważasz, iż świat kręci się wokół ciebie. To koniec.
Położył na stole kopertę. Grubą. Ciężką. W środku suma równa rocznej pensji. choćby większa. To nie była zemsta. To był gest pożegnania. Szacunek dla jej talentu. Ale nie dla jej charakteru.
Kinga choćby nie spojrzała na kopertę.
Odbierz swoje słowa syknęła. Wyjdę. A twoje imperium się zawali. Ludzie przychodzili dla mnie. Za miesiąc będziesz siedział w pustej sali, jak stary głupiec, który nie zrozumiał, kto zrobił go bogatym.
Tomasz w końcu się odwrócił. W jego oczach ani gniewu, ani żalu. Tylko zmęczenie. I absolutna pewność.
Jesteś zwolniona powiedział. Dwa tygodnie zgodnie z prawem. Administrator cię rozliczy. Powodzenia.
Wyszedł, nie oglądając się. Samochód czekał przed wejściem. Wyszarpnął kluczyki, włączył muzykę cichą, klasyczną i po prostu pojechał. Bez celu. Bez planu. Tylko droga. I myśli, jak odłamki szrapnela, rozrywające świadomość.
Po godzinie znalazł się tutaj. Przy tym płocie. Przy swojej młodości. Przy swoim bólu.
Następnego ranka głowa dudniła, jakby przeszedł przez nią sztorm. Tomasz obudził się z uczuciem, iż poprzedniego dnia stracił coś ważnego. Ale nie pracę. Nie kobietę. Siebie. I jak odpowiedź na wewnętrzne wezwanie, nagle zrozumiał musi tu wrócić. Na tę ziemię. Gdzie kiedyś się śmiał, tańczył, zakochiwał.
W bagażniku znalazł łom zardzewiały, ale mocny. Przyjechał na pustkowie. Odsunął siatkę, wcisnął się w szczelinę jakby w przeszłość.
Teren przywitał go ciszą. Wiatr szeleścił suchymi liśćmi, jakby przewracał strony zapomnianej książki. Stara drewniana estrada pochyliła się, jak zmęczony życiem starzec. Drzwi zabite, okna czarne próżnie. Jedno wybite.
Zajrzał do środka. Półmrok. Kurz. Pajęczyna. Resztki krzeseł, zardzewiałe gwoździe, fragmenty plakatów startych przez czas.
A jednak wszedł. Nie dlatego, iż chciał. Bo czuł tam, w środku, coś na niego czeka. Może odpowiedź. Może przebaczenie.
Zrobił trzy kroki. Podłoga, spróchniała na wylot, zatrzeszczała i zawaliła się.
Spadanie trwało sekundę. Ale w tej sekundzie zdążył pomyśleć: To koniec. Za co? Za dumę? Za samotność? Za to, iż zapomniał, kim był?
Wylądował na hałdzie gruzu i desek. Ból przeszył bok, dłonie zdarte, ale żył. Żył. I to już było cudem.
Znalazł się w piwnicy. Trzy metry w dół. Betonowe ściany gładkie jak szkło. Żadnych wystających elementów. Żadnych drobnych schodków. Żadnej nadziei.
Telefon w samochodzie. Był w pułapce.
Hej! krzyknął. Jest tam kto? Pomocy!
Głos odbił się od ścian, jak echo z pustki. Nikt nie odpowiedział.
Próbował się wydrapać. Chwytał za szczeliny, za kawałki prętów. Spadał. Krew spływała z palców. Rozpacz ściskała serce.
Po kilku godzinach usiadł na cegle. Zamknął oczy. Myślał, jak głupio wszystko się kończy. Właściciel sieci kawiarni, człowiek
