Słońce, jak ogromna rozgrzana tarcza, powoli chowało się za dachami bloków, malując niebo w odcienie czerwieni, złota i miodu. Powietrze było przesiąknięte zapachem jesieni – mieszanką mokrych liści, dymu z pojedynczych kominów i dalekim aromatem kawy z ulicznych budek. Ludzie spieszyli do domów, śmiali się, przytulali, żyli. A Marek stał samotny jak pomnik zapomnianych czasów, patrząc na pustkowie jak na grób swojej młodości.
Jego dłonie, schowane w kieszeniach jedwabno-wełnianego płaszcza od włoskiego projektanta, były lodowate, mimo grubych wełnianych rękawiczek. Nie czuł ciepła, nie czuł czasu, nie czuł miasta wokół. Pozostał tylko pulsujący ból w piersi i błyski przeszłości, jak kadry ze starej taśmy filmowej.
Przed nim, za zardzewiałą siatką, leżało miejsce, gdzie kiedyś rozbrzmiewała muzyka, gdzie pary wirowały w rytm uderzeń, gdzie rodziły się pierwsze uczucia, gdzie po raz pierwszy pocałował dziewczynę pod gwiazdami. Parkiet taneczny. Jego parkiet. Kiedyś pachniał tu młodością, wolnością, nadzieją. Teraz – tylko chwastami, rdzą i ciszą, przerywaną rzadkim szelestem wiatru.
To miejsce było dla niego jednocześnie świętością i przekleństwem. Tutaj był szczęśliwy. Tutaj marzył. Tutaj pierwszy raz poczuł, iż może wszystko. A teraz, stojąc za tym płotem, czuł się, jakby jego dusza też zarosła – jak to pustkowie – chwastami, rozczarowaniem, samotnością.
Myśli same wróciły do tego, co wydarzyło się zaledwie godzinę temu. *Katarzyna*. Jego gwiazda. Jego koszmar. Jego błąd.
Gabinet był w stylu loftu – ceglane ściany, ciepłe światło, skórzana sofa, barek z rzadkim whisky. Ale atmosfera – lodowata. Katarzyna stała na środku pokoju jak posąg z marmuru i trucizny. Jej ciało – idealne, ukształtowane latami treningów, spojrzenie – zimne jak stal. Patrzyła na niego, jakby był nikim. Śmieciem, które trzeba wyrzucić.
– Nie masz prawa tak do mnie mówić – syknęła, a jej głos ciął jak brzytwa. – Ja jestem twarzą twojej kawiarni. Beze mnie jesteś nikim.
Marek stał przy oknie, plecami do niej. Nie odwrócił się. Nie chciał widzieć tej maski wyniosłości. Wiedział, jaka jest prawda: tak, tańczyła świetnie. Bardzo świetnie. Ale talent bez duszy to tylko show. A ona już dawno nie tańczyła dla ludzi. Tańczyła dla siebie. Dla sławy. Dla fanów, których uważała za swoją własność.
– Między nami nigdy nic nie było, Katarzyno – powiedział spokojnym głosem, jak tafla jeziora przed burzą. – I nie będzie. Jestem ci wdzięczny. Za lata, za klientów, za to, iż naprawdę byłaś najlepsza. Ale przestałaś się uczyć. Zaczęłaś żądać, a nie proponować. Myślisz, iż świat kręci się wokół ciebie. To koniec.
Położył na stole kopertę. Grubą. Ciężką. W środku – suma równa rocznej pensji. choćby większa. To nie była zemsta. To był gest pożegnania. Szacunek dla jej talentu. Ale nie dla jej charakteru.
Katarzyna choćby nie spojrzała na kopertę.
– Odbierz swoje słowa – syknęła. – Wyjdę. I twoja imperia się zawali. Ludzie przychodzili dla mnie. Za miesiąc będziesz siedział w pustej sali jak stary głupiec, który nie zrozumiał, kto zrobił go sławnym.
Marek w końcu się odwrócił. W jego oczach – ani gniewu, ani żalu. Tylko zmęczenie. I absolutna pewność.
– Jesteś zwolniona – powiedział. – Dwa tygodnie – zgodnie z prawem. Administrator wypłaci ci pieniądze. Powodzenia.
Wyszedł, nie oglądając się. Samochód czekał przed wejściem. Wsiadł, włączył muzykę – cichą, klasyczną – i po prostu odjechał. Bez celu. Bez planu. Tylko droga. I myśli, jak odłamki szrapnela, rozrywające świadomość.
Po godzinie znalazł się tutaj. Przy tym płocie. Przy swojej młodości. Przy swoim bólu.
Następnego ranka głowa huczała, jakby przeszedł przez nią sztorm. Marek obudził się z uczuciem, iż wczoraj stracił coś ważnego. Ale nie pracę. Nie kobietę. Siebie samego. I, jakby w odpowiedzi na wewnętrzne wołanie, nagle zrozumiał – musi tam wrócić. Na tę ziemię. Gdzie kiedyś się śmiał, tańczył, zakochiwał.
W bagażniku znalazł łom – zardzewiały, ale mocny. Przyjechał na pustkowie. Odsunął siatkę, wślizgnął się w szczelinę – jakby w przeszłość.
Teren powitał go ciszą. Wiatr szeleścił suchymi liśćmi, jakby przewracał strony zapomnianej książki. Stara drewniana estrada pochyliła się, jak dziadek zmęczony życiem. Drzwi zabite, okna – czarne pustki. Jedno – wybite.
Zajrzał do środka. Półmrok. Pył. Pajęczyny. Resztki krzeseł, zardzewiałe gwoździe, strzępy plakatów startych czasem.
A jednak wszedł. Nie dlatego, iż chciał. Ale dlatego, iż czuł – tam, w środku, coś na niego czeka. Może odpowiedź. Może przebaczenie.
Zrobił trzy kroki. Podłoga, zgniła do cna, zatrzeszczała – i zapadła się.
Spadanie trwało sekundę. Ale w tej sekundzie zdążył pomyśleć: *„To koniec. Za co? Za dumę? Za samotność? Za to, iż zapomniałem, kim byłem?”*
Wylądował na kupie gruzu i desek. Ból przeszył bok, dłonie zdarte, ale żył. Żył. I to już było cudem.
Znalazł się w piwnicy. Głębokiej na trzy metry. Betonowe ściany – gładkie jak szkło. Żadnych wystających elementów. Żadnych schodów. Ani śladu nadziei.
Telefon – w samochodzie. Był w pułapce.
– Hej! – krzyknął. – Jest tam kto? Pomocy!
Głos odbił się od ścian, jak echo z pustki. Nikt nie odpowiedział.
Próbował się wydrapać. Chwytał się szczelin, kawałków prętów. Spadał. Krew spływała z palców. Rozpacz ściskała serce.
Po godzinie usiadł na cegle. Zamknął oczy. Myślał o tym, jak bezsensownie wszystko się kończy. Właściciel sieci kawiarni, człowiek, który zbudował imperium od zera, umiera w dziurze na opuszczonym parkiecie.
I nagle – głos.
– Mamo, patrz!
