Synowa stwierdziła, iż jestem za stara na strój kąpielowy. Wysłuchałam jej w ciszy — i dałam niezapomnianą lekcję.

Zawsze byłam dumna z tego, iż w duszy czuję się młoda. Wiek to tylko cyfra w dowodzie. Moja istota, mój wewnętrzny blask, moje poczucie życia — wszystko to pozostawało niezmienne, mimo odbicia w lustrze. Nigdy nie pozwoliłam sobie załamać się tylko dlatego, iż mijają lata. Żyłam, czułam, cieszyłam się.

Ale pewnego upalnego letniego dnia, przebywając w luksusowej willi mojego syna pod Krakowem, zrozumiałam, iż nie każde ciepło jest słoneczne. Czasem parzy od środka. Tego dnia otrzymałam cios, z którym długo nie mogłam sobie poradzić.

Mój syn wiele osiągnął. Ma wspaniały dom, karierę, status. Wszystko dzięki własnej pracy. Byłam z niego dumna. Ale wraz z sukcesem w jego życiu pojawiła się ona — jego żona. Kinga.

Gdy ożenił się z Kingą, początkowo się ucieszyłam. Piękna, zadbana, o nienagannych manierach. Z czasem jednak zrozumiałam: wszystko, co miała, było na pokaz. Kinga zbyt gwałtownie poczuła smak pieniędzy i władzy. Wcieliła się w rolę pani życia, zapominając, kim była przed ślubem. A syn… Syn patrzył na nią z zachwytem, jakby stworzyła dla niego nowy świat, a ja w tym świecie stałam się cieniem.

Tamtego letniego dnia założyłam mój ulubiony kostium kąpielowy. Był jaskrawy, w intensywnym szmaragdowym kolorze. Tak, nietypowy jak na mój wiek. Ale w nim czułam się żywa. Chciałam popływać, trochę się opalić, poczuć słońce na skórze, wciągnąć lato pełną piersią. Wyszłam na podwórze i skierowałam się w stronę basenu. Nagle usłyszałam śmiech.

— Boże, cóż za widok! — doszło mnie z ust Kingi. — Co to za babcia w takim stroju? Lepiej byś zasłoniła swoje blizny, zamiast straszyć ludzi!

Jej słowa ciąły jak brzytwa. Śmiech, uszczypliwość, pogarda — wszystko w jej głosie było zatrute. Chciałam zapaść się pod ziemię. Zaciśnięłam usta, spuściłam wzrok i udawałam, iż nie słyszę. Założyłam ciemne okulary i położyłam się na leżaku, jakby nic się nie stało. Ale w środku… w środku pulsował ból.

Leżałam w ciszy, udając rozluźnioną, gdy w głowie kołatało mi tylko jedno: „Jak ona śmiała?” Jak syn mógł pozwolić, żeby jego żona tak się do mnie odnosiła? Gdzie granica? Gdzie szacunek? Gdzie zwykłe ludzkie współczucie?

I wtedy, pod palącym słońcem, narodziło się coś innego — nie żal, nie uraza, ale decyzja. Zimna, precyzyjna. Nie pozwolę, by zniszczyła moją godność. jeżeli postanowiła wystawić mnie na pośmiewisko, sprawię, iż sama spojrzy w lustro.

Kolejne dni spędziłam na obserwacji. Cicho, niewidocznie. Patrzyłam, jak Kinga się zachowuje, jak mówi, jak dostosowuje się do swoich nowych „przyjaciółek” z wyższych sfer. Słuchałam, jak przechwala się swoim charytatywnym przyjęciem, jak chce „pokazać wszystkim, kim teraz jest”. Jakby zapomniała, kim była.

Aż pewnego dnia, gdy przyjechałam do nich bez zapowiedzi, wiedząc, iż syn jest w delegacji, znalazłam idealny moment. W domu trwała próba jej „klubu książki” — w rzeczywistości spotkanie pań tonących w winie i plotkach.

Przyniosłam tacę z napojami, jak dobra, skromna teściowa. Kinga skinęła obojętnie, choćby na mnie nie patrząc. Wtedy, z najłagodniejszym uśmiechem, powiedziałam:

— Kinga, mam nadzieję, iż twoje charytatywne przyjęcie będzie na najwyższym poziomie. Jestem pewna, iż wszystko musi być doskonałe. Przy okazji, znalazłam stary album… ze zdjęciami. Pamiętasz, jak wyglądałaś przed ślubem?

Jej osJej przyjaciółki natychmiast się ożywiły, wyciągając ręce po album, a Kinga, blada jak ściana, patrzyła na mnie z niemym błaganiem w oczach.