Synowa poprosiła mnie o dystans a potem nagle sama zadzwoniła po pomoc
Moja synowa poprosiła, żebym nie przychodziła już tak często. Posłuchałam aż pewnego dnia to ona zadzwoniła, błagając o pomoc.
Po ślubie syna odwiedzałam ich jak tylko mogłam. Nigdy nie przychodziłam z pustymi rękami gotowałam coś smacznego, przynosiłam ciasta, piekłam pierniki. Synowa chwaliła moje dania, zawsze próbowała pierwsza. Wydawało mi się, iż łączy nas ciepła, bliska relacja. Cieszyłam się, iż mogę być pomocna, iż jestem dla nich. A przede wszystkim iż witają mnie nie jak obcą, ale jak rodzinę.
Ale pewnego dnia wszystko się zmieniło. Zastałam ją samą w domu. Jak zwykle wypiłyśmy kawę, ale od razu wyczułam napięcie. Patrzyła dziwnie, jakby chciała coś powiedzieć, ale nie śmiała. A gdy w końcu się odezwała, jej słowa uderzyły jak nóż w serce.
Lepiej, gdybyście przychodzili rzadziej Niech Marek was odwiedza sam rzuciła, nie patrząc mi w oczy.
Nie spodziewałam się tego. Jej głos był zimny, a w spojrzeniu złość? Nie wiedziałam. Od tamtej pory przestałam przychodzić. Zniknęłam z ich życia, by nie zawadzać. Syn odwiedzał nas sam. Synowa nigdy więcej się nie pojawiła.
Milczałam. Nie skarżyłam się nikomu. Ale w środku płonęłam z bólu. Gdzie popełniłam błąd? Chciałam tylko pomagać Całe życie starałam się dbać o rodzinny spokój. A teraz moja obecność stała się ciężarem. Bolało, wiedzieć, iż jest się niechcianym.
Minął czas. Urodziło się dziecko nasz długo wyczekiwany wnuk. Mąż i ja byliśmy wniebowzięci. ale choćby wtedy trzymaliśmy się z boku: przychodziliśmy tylko na zaproszenie, zabieraliśmy chłopca na spacery, by nie przeszkadzać. Robiliśmy wszystko, by nie narzucać się.
Aż nagle telefon. Synowa. Cichym, niemal urzędowym tonem oznajmiła:
Możecie dziś zająć się dzieckiem? Muszę wyjść.
Nie pytała rozkazywała. Jakbyśmy bardziej potrzebowali tego niż ona. Jakbyśmy błagali o tę szansę. A przecież niedawno prosiła, żebym zniknęła
Długo myślałam, co zrobić. Duma szeptała: Odmów. Ale rozum mówił: To twoja okazja. Nie dla niej dla wnuka. Dla Marka. Dla zgody w rodzinie. ale odpowiedziałam inaczej:
Przyprowadź go lepiej do nas. Chcieliście, żebyśmy nie wpadali bez zapowiedzi. Nie chcę wchodzić w waszą przestrzeń.
Zamilkła. Po chwili jednak się zgodziła. Przyprowadziła chłopca. Dla nas z mężem to był święty dzień. Bawiliśmy się, śmiali, spacerowaliśmy czas uciekał jak piasek przez palce. Co za szczęście być dziadkami! Ale w środku zostawał gorycz. Nie wiedziałam: jak mam się teraz zachować?
Mam pozostać zdystansowana? Czekać, aż ona pierwsza wyciągnie rękę? A może być mądrzejsza i odłożyć urazę? Dla wnuka zrobiłabym wiele. Gotowa wybaczyć, przymknąć oko na bolesne słowa. Gotowa spróbować jeszcze raz.
Ale czy oni w ogóle mnie chcą? Czy ONA mnie chce?
Nie wiem, czy rozumie, jak łatwo zniszczyć to, co latami rosło. I jak trudno odbudować to krok po kroku
