“Synowa choćby nie ukrywa, iż mnie nienawidzi”: zadzwoniła do mnie i oskarżyła, iż próbuję zniszczyć jej małżeństwo z Jakubem
Jestem Krystyna Nowak, zwykłą sześćdziesięcioletnią kobietą, matką jedynego syna. Całe życie poświęciłam jemu, wychowywałam go sama, odkąd mąż odszedł, gdy Kuba miał zaledwie dwa lata. Pracowałam jako pielęgniarka w przychodni, brałam nocne dyżury, żeby syn miał wszystko — czystą koszulę, zeszyty do szkoły, ciepłą kolację.
Syn wyrósł na dobrego człowieka, życzliwego i kulturalnego. Jestem z niego dumna. Ale teraz mam wrażenie, iż zmarnował to wszystko dla kobiety, która nie tylko mnie nie szanuje, ale choćby nie kryje swojej nienawiści. Jego żona to Dagmara.
Od pierwszego wejrzenia wydała mi się… zbyt. Zbyt głośna, zbyt wyniosła, zbyt ostra. Gdy Jakub pierwszy raz przyprowadził ją na spotkanie, poczułam coś niepokojącego — w jej spojrzeniu, w sposobie bycia. Ogromne, ciemne oczy patrzyły na mnie z wyzwaniem, a na twarzy nie było śladu uprzejmości. Ale wtedy pomyślałam: to uprzedzenie. Kuba jest zakochany, więc powinnam choć spróbować ją zaakceptować.
Poszliśmy do kawiarni, żeby lepiej się poznać. I już wtedy zrozumiałam: z nią będzie ciężko. Bez skrępowania zwymyślała kelnera, kazała wymienić deser, bo był “nie dość instagramowy”, jak to ujęła. Mówiła przez zęby, jakby wszyscy wokół byli służbą. A jej strój… krótki kombinezon odsłaniający wszystko aż nadto i dekolt sięgający połowy pleców. I to na spotkanie z przyszłą teściową. Ledwo się powstrzymałam, żeby nie poprosić Kuby na osobę.
Zrzuciłam to na stres, na emocje. Może się spieszyła. Ale nie. Z czasem było tylko gorzej. Po ślubie Kuba coraz rzadziej dzwonił. Starałam się nie narzucać, ale tęskniłam. Po miesiącu nie wytrzymałam — sama zadzwoniłam. W słuchawce usłyszałam chłód. Innym razem, gdy sam do mnie dzwonił, wyraźnie słyszałam głos Dagmary w tle: “Odłóż już tę słuchawkę, dość z nią gadania”. Nie szeptała, mówiła to głośno, demonstracyjnie.
Nie chciałam robić scen, ale pewnego dnia zapytałam Kubę — o co chodzi? Westchnął i wyjaśnił. Okazało się, iż Dagma ma trudną przeszłość. W młodości przeżyła nieszczęśliwy romans, ciążę, zdradę… Straciła dziecko. Potem chodziła na terapię, leczyła się. Zapewniał, iż teraz jest w porządku, tylko trochę przewrażliwiona. A ja czuję — to nie przewrażliwienie. To wrogość. Otwarta, zła.
Kilka dni później Dagma sama do mnie zadzwoniła. Krzyczała. Oskarżała mnie o wszystko, co tylko możliwe. Mówiła, iż celowo nastawiam syna przeciw niej, iż chcę zniszczyć ich rodzinę, iż wtrącam się w ich życie. Byłam w szoku. Ja?! Ja, która całe życie oddałam synowi, wychowałam go sama, teraz jestem potworem?
Kuba, jak zwykle, nie stanął w mojej obronie. Nie powiedział ani słowa. Tylko powtórzył to, co mówi zawsze: “Mamo, jestem dorosły, mam własną rodzinę”. A kim ja jestem? Już nikim? Kobieta, która urodziła i wychowała — nie ma prawa choćby do zwykłej rozmowy?
Mieszkają w jej mieszkaniu. Trzypokojowe, po remoncie. Dagmara chełpiła się, iż to jej zasługa, sama je kupiła. Oczywiście rozumiem, iż własne cztery ściany to argument. Ale czy przez metry kwadratowe warto odcinać syna od matki?
Nie wymagam niczego. Nie proszę o pieniądze, nie narzucam się z wizytami. Chciałam tylko pozostać częścią jego życia. Usłyszeć, jak mu się wiedzie, przyjść w gości, przytulić. Czy to zbrodnia?
Czasem myślę, iż Dagmara po prostu zazdrości. Nie Jakubowi, nie. Mojemu wpływowi. Chociaż jaki tam wpływ — został tylko wspomnienie. Z nią rozmawia na wszystkie tematy, a ze mną — oficjalnie i zdawkowo. Jakbym była obca.
Ale wciąż mam nadzieję. Że otrzeźwieje, zrozumie, iż nie można tak — wymazywać matki z życia tylko dlatego, iż żona tak każe. Że będą mieć szczęśliwe małżeństwo, iż pojmą, iż miłość do matki to nie zdrada wobec żony.
Wypełniłam swoją rolę. Urodziłam, wychowałam, postawiłam na nogi. A teraz — puszczam. Ale wciąż czekam. Że przypomni sobie. Zadzwoni. Przytuli. Nie z obowiązku. Tylko z miłości.
Życie uczy, iż prawdziwa miłość nie dzieli, ale łączy. I iż czasem największym wyzwaniem nie jest kochać swoPrawdziwa rodzina to nie tylko więzy krwi, ale przede wszystkim wzajemny szacunek i zrozumienie.
