Syn stworzył swoją rodzinę — i nie znalazło się w niej dla mnie miejsce.

Nazywam się Stanisław. Mam 72 lata. Mieszkam sam w starym domku na obrzeżach niewielkiego miasteczka, gdzie kiedyś tętniło życie. W tym podwórku mój syn biegał boso po trawie, wołał mnie, by budować szałasy ze starych koców, razem piekliśmy ziemniaki w żarze i snuliśmy plany na przyszłość. Wtedy myślałem, iż to szczęście będzie trwać wiecznie. Że jestem potrzebny, iż mam znaczenie. Ale życie toczy się swoim rytmem, a dziś w domu panuje tylko cisza. Kurz na czajniku, szelest w kącie i sporadyczne szczekanie psa sąsiadów za oknem.

Mojego syna nazywają Wojciech. Jego matka, moja zmarła żona Danuta, odeszła prawie dziesięć lat temu. Po jej śmierci został dla mnie jedyną bliską osobą. Jedynym łącznikiem z przeszłością, w której wciąż było miejsce na ciepło i sens.

Wychowywaliśmy go z miłością i troską, ale nie unikaliśmy też dyscypliny. Ciężko pracowałem, moje dłonie nie znały odpoczynku. Danuta była sercem naszego domu, a ja jego opoką. Nie zawsze byłem obok, ale gdy było trzeba – pojawiałem się. Podwładny w pracy, ale ojciec w domu. Uczyłem go jeździć na rowerze, sam naprawiałem starego malucha, którym później wyjechał na studia do Krakowa. Byłem z niego dumny. Zawsze.

Gdy Wojciech się ożenił, nie kryłem radości. Jego wybranka – Kinga – wydała mi się skromna i spokojna. Zamieszkali na drugim końcu miasta. Myślałem: niech budują swoje życie. A ja pomogę, wesprę. Sądziłem, iż będą wpadać, iż będę mógł niańczyć wnuki, czytać im bajki na dobranoc. Ale okazało się inaczej.

Najpierw były krótkie telefony. Potem tylko życzenia świąteczne. Kilka razy przyszedłem sam – z ciastem, ze słodyczami. Raz drzwi otworzyli, ale powiedzieli, iż Kinga ma migrenę. Drugi raz – dziecko spało. Za trzecim razem w ogóle nie otworzyli. Od tamtej pory przestałem przychodzić.

Nie robiłem awantur. Nie narzekałem. Siedziałem i czekałem. Myślałem: mają sprawy, pracę, dzieci – wszystko się ułoży. Ale czas płynął, a jasne stało się jedno – nie ma w ich życiu miejsca dla mnie. choćby w rocznicę śmierci Danuty nie przyszli. Tylko zadzwonili – i tyle.

Ostatnio przypadkiem spotkałem Wojciecha na ulicy. Trzymał za rękę synka, niósł zakupy. Zawołałem – serce ścisnęło się z radości. A on odwrócił się, spojrzał jak na obcego. „Tato, wszystko w porządku?” – zapytał. Skinąłem głową. On też kiwnął. Powiedział, iż się spieszy. I odszedł. Tyle było z tego spotkania.

Długo wracałem do domu na piechotę. Szedłem i myślałem – gdzie popełniłem błąd? Dlaczego mój własny syn stał się dla mnie kimś obcym? Może byłem zbyt surowy? A może przeciwnie – zbyt pobłażliwy? Albo po prostu stałem się niewygodny – z moimi wspomnieniami, starością, ciszą…

Teraz jestem sam sobie rodziną i oparciem. Parzę herbatę, czytam listy Danuty, czasem wychodzę na ławkę i patrzę, jak bawią się obce dzieci. Sąsiadka Halina czasem pomacha. Ja kiwnę głową. Tak właśnie żyję.

Syna kocham. Nadal. Ale już nie czekam. Widocznie taka jest kolej rzeczy – rodzic musi odpuścić. Ale nikt nie przygotowuje nas na to, iż pewnego dnia będziesz zbędny w życiu tego, dla którego żyłeś.

I pewnie to właśnie oznacza dorosłość. Tylko iż nie dziecka. Ale rodzica.