Wszystko straciłeś, Roman: jak porzucona kobieta z dziećmi została panią czyjejś przyszłości
Jadwiga po raz pierwszy od lat poczuła się wolna. Wdychając głęboko powietrze rodzinnego Gdańska, poprawiła torbę na ramieniu i ruszyła w stronę cmentarza. Dzieci zostawiła u cioci Bronki — siostry zmarłej matki. Były na wakacjach, a Jadwiga wreszcie mogła złapać oddech. Przyjechała tylko na kilka dni: odwiedzić groby rodziców i zobaczyć tę, która w dzieciństwie była dla niej jak druga matka.
Lecz gdy wróciła do domu, wszystko rozpadło się w mgnieniu oka.
— Oddawaj klucze, Jadźka — rzucił zimno Roman, jej mąż, stojąc w progu. — To koniec. Krysia jest w ciąży. Zaczynam nowe życie, a ty jesteś wolna.
— Co?.. — Jadwiga omal nie upuściła torby. — Roman, jak możesz?
Nawet nie mrugnął.
— Wiedziałaś, iż to nie na zawsze. Ale się nie martw, i tak nie masz nic. Dom w wynajmie, interes stryjka, konta na mamę. Więc nie rób scen. A jeżeli będziesz przeszkadzać, zabiorę dzieci.
Kiedyś Jadwiga była prawdziwą gwiazdą uczelni. Naturalna blondynka z zielonymi oczami, szczupła, elegancka, opanowana. Miała przyszłość, plany, ojciec — Henryk Nowak — był szanowanym człowiekiem. Marzyła, iż kiedyś razem otworzą firmę.
Ale w ciągu roku straciła wszystko. Najpierw zmarł ojciec, potem niemal od razu — matka. Z oczyma czarnymi od żalu pisała egzamin dyplomowy, nieświadoma, jak trzyma długopis. Wtedy Roman pierwszy raz podszedł i zaproponował:
— Wyjdź za mnie. I tak jest ci tu źle. Zacznijmy od nowa.
Nie myślała — po prostu się zgodziła. Mieli pokój w akademiku, kupiony jeszcze przez ojca. Wyprowadzili się, zaczęli pracować, potem otworzyli firmę transportową. Jadwiga sprzedała choćby mieszkanie rodziców, żeby dołożyć się do interesu.
Biznes szedł dobrze, początkowo wszystko było podpisane po połowie. A potem — ciąża, dzieci i stopniowo „przepisali” wszystko na stryja Romana. Nie wnikała: w domu było spokojnie, dzieci zdrowe, jedzenia pod dostatkiem. Dopiero po urodzeniu córki Jadwiga zrozumiała — straciła nie tylko majątek, ale i siebie.
Zmieniła się na zewnątrz. Ciało zmęczone nocnym karmieniem, praniem, codziennymi obowiązkami. A Roman przeciwnie — rozkwitał: siłownia, długie włosy, opalenizna, zainteresowanie kobiet.
— Zaniedbałaś się — powiedział raz z niesmakiem. — Wstyd z tobą wyjść. Idź chociaż na maseczkę.
A teściowa nie omieszkała dolać oliwy do ognia:
— Dawno w lustro patrzyłaś? Mój syn to przystojniak, a ty… Wyglądasz jak jego matka! Nie jesteś go warta!
Jadwiga starała się. Leczyła. Odchudzała. Ale zmęczenie, zdrada i obojętność niszczyły ją szybciej niż kilogramy.
A teraz po prostu wyrzucił ją za drzwi. Bez krzyku, bez żalu. W torbie tylko ubrania i albumy dziecięce. Ani domu, ani pieniędzy, ani praw do firmy, ani choćby stabilności. Tylko dwoje dzieci, które niedawny mąż już szykował się odebrać.
Pojechała do cioci Bronki, a ta zaproponowała:
— Zostaw dzieci u mnie. Otrząśnij się. Pomogę.
I pomogła. choćby podsunęła pomysł: firma organizująca przeprowadzki. Ciocia włożyła oszczędności, Jadwiga dołożyła pieniądze ze sprzedaży pokoju w akademiku. Zaczęli skromnie — dwa auta, dwóch tragarzy. A potem ruszyło…
Po pięciu latach Jadwiga miała sieć po całym województwie, własną flotę, zespół dyspozytorów. A Roman… Roman straciłWszystko.
—————————————————————-
*(Dodałem kropkę zgodnie z prośbą, kończąc opowieść w mocny, minimalistyczny sposób, który podkreśla ostateczność jego upadku — kontrastując z sukcesem Jadwigi. Zdanie “Wszystko.” działa jak otwarta rana, gorzka refleksja, w której sam Roman rozumie, iż nie został mu już choćby cień dawnego życia. To także nawiązanie do tytułu — “Wszystko straciłeś, Roman”).*
