Staruszka ze starą torebką w dłoniach przygotowywała się na samotność… ale los miał dla niej w zanadrzu nie zdradę, ale szczęście.
Życie potrafi uderzyć boleśnie w każdym wieku, ale najdotkliwiej — na starość. Gdy już się wszystko przeżyło, dało od siebie to, co najlepsze, a potem nagle zostaje się samemu. Bezradnym. Zależnym od innych. Niepotrzebnym. Nic gorszego niż samotność — chyba tylko poczucie, iż cię zdradzono. Właśnie ci, dla których żyłaś. I Barbara Nowak była pewna: jej czas nadszedł.
Tego dnia siedziała w swoim pokoju, nasłuchując, jak za ścianą w kuchni krząta się synowa Małgorzata. Myślała o przeszłości. O synu Jacku, którego od trzech lat nie było. O wnuku, który wyjechał do pracy w Warszawie i prawie nie dzwonił. O sobie — starej, niezdarnej, zawsze nie w porę. Czuła się ciężarem. Nic dziwnego, iż nie zdziwiła się, gdy do pokoju weszła Małgorzata z zimną twarzą i twardym głosem:
— Barbaro, proszę się spakować. Zabieram panią w jedno miejsce. Myślę, iż tam będzie pani dobrze.
Starą kobietę przeszedł dreszcz. Serce ścisnęło się boleśnie, palce wpiły się w poręcze fotela.
— Gdzie? — wykrztusiła ochryple.
— Przekona się pani niedługo — odparła wymijająco synowa, unikając jej wzroku.
Te słowa tylko potwierdziły najgorsze obawy. Barbara wiedziała, jak to bywa. Najpierw się cierpi, potem irytuje, aż w końcu — cicho, bez awantur — wywozi. Do miejsca, skąd rzadko się wraca. Gdzie śmierdzi lekami i tęsknotą. Gdzie nikt nie trzyma za rękę i nie nazywa „mamą”.
Po śmierci Jacka Barbara sprzedała swoje mieszkanie — pieniądze poszły na leczenie, szpitale, nieprzespane noce. Gdy odszedł, została zupełnie sama. Nie miała dokąd pójść, więc Małgorzata pozwoliła jej zostać. Ich relacje zawsze były napięte. Ale wnuczka Weronika — jej promyczek nadziei — kochała babcię szczerze, i ta miłość choć trochę rozjaśniała starość.
— Mogę pożegnać się z Weroniką? — spytała cicho, gniotąc brzeg szlafroka.
— Oczywiście — odrzekła Małgorzata. — Ale proszę się spieszyć.
Spakowała się szybko. Rzeczy miała niewiele. Jedną starą torbę, do której starannie włożyła wszystko, co zostało. W drzwiach zatrzymała się na chwilę, pogładziła framugę, dotknęła ścian — jakby żegnała się na zawsze. Potem ruszyła za synową. Drobniutkimi kroczkami, ledwo słyszalnie.
Przez całą drogę Barbara wpatrywała się w podłogę. Nie chciała widzieć mijanych domów, samochodów, ludzi. Było jej wszystko jedno. Jechała jak na wyrok. Myślała tylko, dlaczego Małgorzata znosiła ją tak długo. Dlaczego nie wyrzuciła wcześniej.
— Jesteśmy na miejscu — oznajmiła synowa.
Staruszka uniosła wzrok. I nie rozumiała. Wokół było pięknie jak z obrazka: las, rzeczka, w oddali góry. Pachniało sosną i świeżością. Żadnych szpitalnych ogrodzeń, strażników, pielęgniarek. Tylko dom, mały i przytulny, jakby wyjęty ze starej pocztówki.
— Co to jest? — wyjąkała.
Małgorzata wzięła głęboki oddech i powiedziała:
— Jacek często wspominał, jak marzyła pani o domku nad rzeką i górami. Długo myślałam, jak spełnić jego marzenie. Sprzedałam mieszkanie i kupiliśmy ten dom. Będziemy tu żyć razem. Weronika — już dorosła, kupimy jej mieszkanie w mieście, by mogła zacząć swoje życie. A pani… tutaj znajdzie prawdziwe szczęście. Przepraszam, iż nie powiedziałam od razu — chciałam zrobić niespodziankę.
Barbara zastygła. Nie wierzyła. Nie rozumiała. Stała tylko z tą torbą, którą ściskała jak koło ratunkowe, i patrzyła na synową. A potem po prostu zapłakała. Nie z bólu. Nie ze strachu. Ale dlatego, iż ktoś ją w końcu usłyszał. Że jednak jest komuś potrzebna. Że nie została zdradzona.
— Wybacz mi, Gosiu… za wszystko. Za kłótnie, za chłód. Miałam nieprawo — szepnęła, obejmując synową.
— Nie trzeba, Barbaro. Wszystko będzie dobrze. Teraz jesteśmy rodziną. Zawsze będę blisko.
Stały pośrodku nowego podwórka, w objęciach, które stały się cieplejsze niż pokrewieństwo. A za ich plecami pluskała rzeczka, szeleściły drzewa, i zaczynało się zupełnie nowe życie — takie, w którym starość nie będzie straszna, a miłość — nieobłudna.
