Starsza kobieta z tobołkiem w dłoniach przygotowała się na samodotność… ale przed nią czekało nie zdrada, a szczęście.
W każdym wieku życie potrafi boleć. Zwłaszcza na starość. Gdy przeżyłaś już wszystko, co mogłaś, dałaś z siebie to, co najlepsze, a nagle zostajesz sama. Bezradna. Zależna od innych. Niechciana. Gorzej niż samotność jest tylko uczucie, iż cię zdradzili — ci, dla których żyłaś. I Barbara Kowalska była pewna: jej czas nadszedł.
Tego dnia siedziała w swoim pokoju, nasłuchując, jak za ścianą w kuchni krząta się synowa Katarzyna, i myślała o przeszłości. O synu Wojtku, którego nie było już od trzech lat. O wnuku, który wyjechał do pracy w Warszawie i prawie nie dzwonił. O sobie — starej, nieporadnej, wiecznie nie w porę. Czula się ciężarem. I dlatego nie zdziwiła się, gdy do pokoju weszła Katarzyna z kamienną twarzą i ostrym głosem:
— Barbaro, proszę się spakować. Zabiorę panią w pewne miejsce. Myślę, iż się pani spodoba.
Staruszkę jakby prąd przeszył. Serce ścisnęło się boleśnie, palce wpiły się w poręcz fotela.
— Gdzie? — wyszeptała ochryple.
— Przekona się pani niedługo — odpowiedziała wymijająco Katarzyna, unikając wzroku teściowej.
Te słowa tylko potwierdziły najgorsze obawy. Barbara Kowalska wiedziała, jak to bywa. Najpierw tolerują, potem irytują się, a w końcu — cicho, bez awantur — wywożą. Do miejsca, skąd rzadko wraca się samodzielnie. Gdzie śmierci lekami i tęsknotą. Gdzie nikt nie trzyma za rękę i nie mówi „mamo”.
Po śmierci syna Barbara sprzedała swoje mieszkanie — pieniądze poszły na leczenie, szpitale, nieprzespane noce. Gdy Wojtek odszedł, została zupełnie sama. Nie miała dokąd pójść, a Katarzyna pozwoliła jej zostać u siebie. Ich relacja zawsze była napięta. Ale wnuczka Weronika — jej promyk nadziei — szczerze kochała babcię, i ta miłość choć trochę łagodziła starość.
— Mogę pożegnać się z Werą? — zapytała cicho Barbara, gniotąc brzeg szlafroka.
— Oczywiście — odparła zaskoczona Katarzyna. — Ale proszę się pośpieszyć.
Spakowała się szybko. Rzeczy miała niewiele. Jeden zniszczony tobołek, do którego starannie włożyła wszystko, co jej zostało. W drzwiach zatrzymała się na chwilę, przesunęła dłonią po futrynie, dotknęła ścian — jakby żegnała się na zawsze. Potem ruszyła za synową. Drobniutkimi kroczkami, powolutku, niemal bezszelestnie.
Przez całą drogę Barbara wpatrywała się w podłogę. Nie chciała widzieć domów, samochodów, ludzi za oknem. Nic jej nie obchodziło. Jechała jak na wyrok. Myślała tylko o tym, dlaczego Kasia znosiła ją tak długo. Dlaczego nie wyrzuciła jej wcześniej.
— Jesteśmy — oznajmiła Katarzyna.
Staruszka podniosła wzrok. I nie rozumiała. Wokół było Ślicznie jak z pocztówki: las, rzeczka, góry w oddali. Pachniało żywicą i świeżością. Żadnych ogrodzeń, strażników, pielęgniarek. Tylko domek, niewielki i przytulny, jakby żywcem wyjęty ze starej ilustracji.
— Co to jest? — wyjąkała Barbara.
Katarzyna wzięła głęboki oddech i powiedziała:
— Wojtek często wspominał, iż marzyła pani o domku w górach nad rzeką. Długo myślałam, jak spełnić to marzenie. Sprzedałam mieszkanie i kupiliśmy to miejsce. Będziemy tu mieszkać razem. Wera jest już dorosła, kupimy jej mieszkanie w mieście, by mogła zacząć własne życie. A pani… tutaj będzie naprawdę szczęśliwa. Przepraszam, iż nie powiedziałam od razu — chciałam zrobić pani niespodziankę.
Barbara zamarła. Nie wierzyła. Nie rozumiała. Stała tylko z tobołkiem, który ściskała jak koło ratunkowe, i patrzyła na synową. A potem po prostu zapłakała. Nie z bólu. Nie ze strachu. Ale dlatego, iż ktoś ją usłyszał. Że wciąż jest komuś potrzebna. Że nie została zdradzona.
— Przepraszam cię, Kasia… Za wszystko. Za kłótnie, za chłód. Byłam w błędzie — szepnęła, obejmując synową.
— Nie trzeba przepraszać, Barbaro. Wszystko będzie dobrze. Jesteśmy rodziną. Zawsze będę przy pani.
Stały pośrodku nowego podwórza, w objęciach cieplejszych niż krew. A za ich plecami pluskała rzeka, szumiały drzewa i zaczynało się całkiem nowe życie — takie, w którym starość nie będzie straszna, a miłość — nieudawana.
