Stare lustro, czyli jak zyskano zgodę w rodzinie.

Stare lustro, czyli jak zięć z teściową się pogodzili

Jagoda wróciła do domu późnym wieczorem. W mieszkaniu panowała podejrzana cisza. Nie było słychać głosu męża, ani zwykłego mamrotania matki.
— Mamo? Bartku? — zawołała, zaglądając do pokoi. Pusto.

„Mąż pewnie w warsztacie w garażu — pomyślała. — A mama? Czyżby obraziła się i wyjechała?”

Narzuciła kurtkę i wyszła na podwórze. Z uchylonych drzwi garażu sączyło się żółte światło, dobiegały stamtąd głosy. Wchodząc do środka, Jagoda zastygła w miejscu.

Bartek i jej mama, Danuta Władysława, z zapałem pracowali nad starą antyczną framugą. Mąż malował drewno, a teściowa, zawiązawszy chustkę i narzuciwszy stary fartuch, coś tam żywo tłumaczyła.

— Tylko popatrz, jak to drewno teraz gra! — zachwycała się Danuta Władysława. — Twoja robota to prawdziwa sztuka, Bartku!

— Niech pani nie przesadza, to tylko takie moje majsterkowanie…

— Majsterkowanie, powiada! — prychnęła teściowa. — Toż to arcydzieło!

Jagoda tylko przysiadła na stołku, nie wierząc własnym oczom. Rano o mało się nie pokłócili na dobre…

Wszystko zaczęło się od tego, iż Danuta Władysława wprowadziła się do nich „tymczasowo” po zamknięciu sanatorium, gdzie mieszkała przez ostatnie dwa lata.

— Mamo, to tylko na kilka tygodni — zapewniała Jagoda męża. — Dopóki nie otworzą im nowych miejsc.

— Kilka tygodni — mruknął ponuro Bartek. — A życie z nią to dla mnie wieczność.

Chodził po kuchni, zaciskając pięści, aż w końcu westchnął:
— Może wynajmijmy jej pokój? Akurat mam mieć premie…

— Oszalałeś? — oburzyła się Jagoda. — Żebym potem całe życie słyszała, jak to własna córka wyrzuciła matkę?

Dzwonek do drzwi przerwał ciszę. Danuta Władysława, jak zwykle, przyjechała godzinę wcześniej, „żeby ocenić sytuację”.

Od progu rozpoczęła inspekcję:
— Jagoda, kochanie, tapety wam zupełnie wyblakły… A ta wieszarka? Bartek, chociaż śruby byś dokręcił!

Bartek wyszedł do łazienki bez słowa.

W ciągu pierwszego tygodnia teściowa przemeblowała całe mieszkanie, wyszorowała kuchnię do połysku, przegarnęła wszystkie szafki i… dotarła do dokumentów Bartka.

— Danuta Władysława! — podniósł głos Bartek, gdy nie znalazł ważnej teczki. — Gdzie moje papiery?

— Wyrzuciłam — odparła beztrosko teściowa. — Pogniecione były. Wszystko posegregowałam od nowa. I po alfabecie!

Bartek wyszedł w milczeniu, trzaskając drzwiami.

Jagoda próbowała skupić się na pracy, ale myśli wciąż wracały do domu. Matka — zasadnicza, mąż — uparty… A między nimi — ona.

Po pracy od razu pojechała do domu. Mieszkanie było puste. Najpierw się przestraszyła. A potem usłyszała głosy w garażu.

I teraz siedziała, nie wierząc własnym oczom: ci dwoje, których jeszcze rano godziła, teraz dyskutowali o lakierach i impregnatach, śmiali się jak starzy przyjaciele.

— Mamo? — zawołała niepewnie.

— O, przyszłaś! — Danuta Władysława promieniała. — Patrz, jakie Bartek ma złote ręce! A ja tylko narzekałam, stara głupia…

Zdjęła z warsztatu talerz z plackami ziemniaczanymi:

— Macie, na smażenie szłam, a tu… takie odkrycie!

— Nie masz pojęcia! — podskoczył Bartek. — Twoja mama wie wszystko o starych meblach! A ja głowę łamałem, czym tę ramę zabezpieczyć, a ona — „dodaj oleju lnianego”, i od razu jak nowa!

— Mamo? — Jagoda patrzyła zdumiona. — Przecież ty całe życie w dziale meblowym pracowałaś…

— Tak, hobby — machnęła ręką Danuta Władysława.

— Co ty mówisz! — Bartek sięgnął po malowaną szkatułkę. — Tylko popatrz, jak ona kolory wydobyła! Ja bym tygodniami do tego nie doszedł.

— U was na wsi takich rzeczy dużo? — ożywił się nagle.

— Stodoła aż pęka! Komody, toaletki, półki… Przyjedźcie — sami zobaczycie!

— No to przyjedziemy! — zwrócił się do żony. — Jagoda, wakacje u mamy! Wyobrażasz sobie, ile można by tam zrobić?

Danuta Władysława załamała ręce:

— Naprawdę? Przyjedziecie?

— Koniecznie!

Usiedli przy prowizorycznym stole nakrytym ceratą. Stały na nim placki ziemniaczane, czajnik i słoik konfitur.

— Zjemy, a potem pokażę wam jeszcze jeden sekret — mrugnęła teściowa. — Mam pomysł, jak ozdobić tę ramę.

Jagoda patrzyła na nich, tak różnych, a jednak tak bliskich. I w piersi ścisnęło się od wzruszenia: no tak, bywa i tak… Czasem szczęście chowa się w najdziwniejszych miejscach — na przykład w starym garażu, pachnącym farbą i wiórami, gdzie teściowa i zięć znaleźli wspólny język.