Mila nigdy nie lubiła prosić o pomoc, choćby gdy było ciężko. Zawsze była niezwykle samodzielna, choćby po przejściu na emeryturę z pracy jako bibliotekarka szkolna. Mieszkała skromnie w niewielkim mieszkaniu w Krakowie, utrzymując się z małej emerytury i ciepła rodziny—zwłaszcza wnuczki, Kingi.
Kinga była jej światłem. Mając osiemnaście lat, dziewczyna miała promienny uśmiech, łagodne oczy i serce pełne marzeń. Za kilka tygodni miała ukończyć liceum im. Marii Skłodowskiej-Curie, a bal maturalny już wisiał w powietrzu. Mila wiedziała, jak istotny jest ten wieczór—jak oznacza koniec dzieciństwa i początek czegoś nowego.
Dlatego tak bardzo zabolało ją, gdy Kinga oznajmiła, iż nie idzie.
„Babciu, nie obchodzi mnie studniówka! Naprawdę. Wolę zostać w domu z mamą i obejrzeć stare filmy” — powiedziała Kinga pewnego wieczoru przez telefon.
„Ale kochanie, to jedyna taka noc w życiu. Nie chcesz zostawić wspomnień? Pamiętam, jak twój dziadek zabrał mnie na mój bal. Był tak przystojny w tym wypożyczonym garniturze. Tańczyliśmy całą noc, a kilka miesięcy później wzięliśmy ślub” — mówiła Mila, uśmiechając się delikatnie na to wspomnienie. „Ta noc zmieniła moje życie.”
„Wiem, babciu, ale choćby nie mam z kim iść. A sukienki są strasznie drogie. To nie jest warte zachodu.”
Zanim Mila zdążyła odpowiedzieć, Kinga zamruczała coś o nauce do matury i gwałtownie się rozłączyła.
Mila długo siedziała w ciszy, wciąż trzymając słuchawkę. Znała serce Kingi. Dziewczyna nie rezygnowała ze studniówki z obojętności—rezygnowała, by nie być ciężarem. Jej matka, Krysia, pracowała za minimalną pensję, a Mila ledwo wiązała koniec z końcem. Na zbyteczne wydatki, takie jak suknia balowa, nie było miejsca.
Tej nocy Mila otworzyła małe drewniane pudełko schowane w szafie. W środku leżało kilkaset złotych—oszczędności, które odłożyła na swój pogrzeb. Zawsze powtarzała sobie, iż gdy już przyjdzie czas, nie chce, by Krysia i Kinga musiały się o nic martwić. Ale teraz, patrząc na te pieniądze, zrozumiała coś.
Może lepiej je wydać, gdy jeszcze żyje—na coś, co ma znaczenie teraz.
Następnego ranka Mila pojechała autobusem do najmodniejszej galerii w mieście. Miała na sobie najlepszą bluzkę—lawendową, z perłowymi guzikami—i niosła swoją ulubioną torebkę, trochę wytartą, ale wciąż elegancką. Szła powoli, ale z determinacją. Jej laska cicho stukała o podłogę, gdy weszła do lśniącego budynku, pełnego migoczących witryn i wystaw.
W końcu znalazła to—butik wypełniony olśniewającymi sukienkami i stylowymi manekinami w jedwabiu i koronkach. Dokładnie takie miejsce, gdzie szyje się marzenia.
Weszła do środka.
„Dzień dobry! Nazywam się Zofia. W czym mogę… pomóc?” — zapytała wysoka, nieskazitelnie ubrana kobieta, mierząc Milę wzrokiem od stóp do głów.
Mila wyczuła lekką niepewność w jej głosie, ale mimo to się uśmiechnęła. „Dzień dobry, moja droga. Szukam sukienki na studniówkę—dla mojej wnuczki. Chcę, by poczuła się jak księżniczka.”
Zofia przechyliła głowę. „Nasze suknie zaczynają się od kilkuset złotych. To nie są rzeczy na wynajem—tylko sprzedaż.”
„Oczywiście” — odparła Mila. „Czy mogłabyś pokazać mi najmodniejsze fasony w tym sezonie?”
Zofia zawahała się, po czym wzruszyła ramionami. „Mogę, ale jeżeli szuka pani czegoś tańszego, może lepiej sprawdzić w sklepach sieciowych. Nasz butik jest raczej dla… innej klienteli.”
Te słowa zabolały bardziej, niż Mila się spodziewała. Mimo to nie chciała robić problemu. Przeszła wolno między rzędami sukien, przesuwając palcami po jedwabistych tkaninach. Zofia kroczyła tuż za nią.
„Tylko się rozejrzę, jeżeli można” — powiedziała Mila uprzejmie, mając nadzieję, iż kobieta da jej przestrzeń.
Zofia skrzyżowała ręce. „Tak dla jasności—mamy wszędzie kamery. Więc jeżeli ma pani zamiar coś wsadzić do tej starej torebki…”
Tego było już za wiele. Mila odwróciła się do niej, serce waliło. „Słucham?”
Zofia uśmiechnęła się krzywo. „Tylko mówię. Zdarzały się takie sytuacje.”
„Nie mam zamiaru niczego kraść. Ale widzę, iż nie jestem tu mile widziana” — odpowiedziała Mila cicho.
Z łzami w oczach wyszła ze sklepu. Wzrok miał zamglony, w piersi ściskało się boleśnie. Na zewnątrz potknęła się lekko, torebka wysunęła się z dłoni, a jej zawartość rozsypała się po chodniku. Klękła, by pozbierać swoje rzeczy, przytłoczona i upokorzona.
Wtedy usłyszała czyjś głos.
„Proszę pani, wszystko w porządku?” — odezwał się łagodny męski głos. Podniosła wzrok i zobaczyła młodego mężczyznę w mundurze, który klęczał obok niej.
Nie wyglądał na więcej niż dwadzieścia lat, policzki miał jeszcze młodzieńczo pełne, ale jego oczy były ciepłe i pewne.
„Pozwoli pani, iż pomogę” — powiedział, delikatnie zbierając jej rzeczy i podając torebkę.
„Dziękuję, panie oficerze” — odparła Mila, ocierając łzy chusteczką.
„Jestem tylko kadetem—stażystą. Ale niedługo będę oficerem” — powiedział z ciepłym uśmiechem. „Nazywam się Tadeusz Nowak. Może opowie mi pani, co się stało?”
I z jakiegoś powodu Mila to zrobiła. Opowiedziała mu wszystko—rozmowę z Kingą, oszczędności z emerytury i okrutne traktowanie przez Zofię.
Uśmiech Tadeusza zniknął. „To… niedopuszczalne” — oświadczył stanowczo. „Chodźmy. Wracamy.”
„Och, nie, nie chcę robić problemów.”
„To nie problem” — odparł Tadeusz, już pomagając jej wstać. „Przyszła pani kupić sukienkę. Tylko tyle. Chodźmy po nią.”
I tak Mila znalazła się ponownie w butiku, trzymając się prosto z Tadeuszem u boku. Zofia spojrzała i zastygła.
„Mówiłam już, że—och! Panie oficerze! Witamy” — powZofia zbladła, gdy Tadeusz poprosił o rozmowę z kierownikiem, a kiedy Mila wyszła z butiku, niosąc elegancką torbę z wymarzoną suknią dla Kingi, wiedziała, iż ta noc będzie równie magiczna jak ta sprzed lat, kiedy jej własne życie zmieniło się dzięki jednej wyjątkowej chwili.
