Sprzedawczyni Wyrzuca Biedną Babcię z Ekskluzywnego Sklepu – Policjant Przywraca Ją Później

Bronisława nigdy nie lubiła prosić o pomoc, choćby gdy sytuacja stawała się trudna. Zawsze była niezależna, choćby po przejściu na emeryturę z pracy jako bibliotekarka szkolna. Teraz mieszkała cicho w skromnym mieszkaniu w Lublinie, utrzymując się z niewielkiej emerytury i ciepła rodziny—zwłaszcza wnuczki, Weroniki.

Weronika była jej światłem. W wieku osiemnastu lat dziewczyna miała promienny uśmiech, dobre serce i głowę pełną marzeń. Za kilka tygodni miała ukończyć liceum im. Mariackiego, a bal maturalny już wisiał w powietrzu. Bronisława wiedziała, jak istotny był ten wieczór—to koniec dzieciństwa i początek czegoś nowego.

Dlatego tak bardzo zabolało ją, gdy Weronika oznajmiła, iż nie idzie.

„Babciu, nie obchodzi mnie studniówka! Naprawdę. Wolę zostać w domu z mamą i oglądać stare filmy” — powiedziała Weronika pewnego wieczoru przez telefon.

„Ale kochanie, to jedyna taka noc w życiu. Nie chcesz stworzyć wspomnień? Pamiętam, jak twój dziadek zabrał mnie na mój bal. Wyglądał tak przystojnie w tym wypożyczonym garniturze. Tańczyliśmy całą noc, a kilka miesięcy później wzięliśmy ślub” — Bronisława uśmiechnęła się do wspomnienia. „Ta noc zmieniła moje życie.”

„Wiem, babciu, ale nie mam choćby z kim iść. A sukienki kosztują majątek. To nie jest warte zachodu.”

Zanim Bronisława zdążyła coś dodać, Weronika mruknęła coś o nauce do matury i gwałtownie się rozłączyła.

Bronisława siedziała w ciszy, wciąż trzymając słuchawkę. Znała serce Weroniki. Dziewczyna nie rezygnowała z balu z powodu obojętności—rezygnowała, by nie być ciężarem. Jej matka, Genowefa, zarabiała niewiele, a Bronisława ledwo wiązała koniec z końcem. Na dodatkowe wydatki nie było miejsca. Zwłaszcza na sukienkę.

Tej nocy Bronisława otworzyła małe drewniane pudełko schowane w szafie. W środku leżało kilka tysięcy złotych—oszczędności, które odłożyła na swój pogrzeb. Zawsze powtarzała sobie, iż gdy nadejdzie jej czas, nie chce, by Genowefa i Weronika musiały się martwić. Ale teraz, patrząc na te pieniądze, zrozumiała coś ważnego.

Może lepiej wydać je teraz—na coś, co ma znaczenie.

Następnego ranka Bronisława pojechała autobusem do najmodniejszej galerii w mieście. Miała na sobie najlepszą bluzkę—liliową, z perłowymi guzikami—i starą, ale elegancką torebkę. Szła powoli, ale z determinacją. Jej laska stukała delikatnie o podłogę, gdy weszła do lśniącego budynku pełnego wystaw błyszczących jak klejnoty.

W końcu znalazła to, czego szukała: butik wypełniony sukienkami, które wyglądały jak z marzeń. Dokładnie takie miejsce, gdzie szyje się pragnienia w tkaninę.

Weszła do środka.

„Dzień dobry! Nazywam się Klaudia. W czym mogę pomóc…? eee… pani?” — zapytała wysoka, elegancka kobieta, mierząc Bronisławę wzrokiem od stóp do głów.

Bronisława zauważyła wahanie w jej głosie, ale uśmiechnęła się. „Dzień dobry, moja droga. Szukam sukienki na studniówkę—dla mojej wnuczki. Chcę, by poczuła się jak księżniczka.”

Klaudia przechyliła głowę. „Nasze suknie zaczynają się od kilku tysięcy. Nie wynajmujemy—tylko sprzedaż.”

„Och, wiem” — odparła Bronisława. „Czy mogłaby mi pani pokazać najmodniejsze fasony w tym sezonie?”

Klaudia skrzywiła się lekko. „Mogłabym, ale… jeżeli szuka pani czegoś tańszego, może lepiej sprawdzić w centrum handlowym. Nasz butik zwykle obsługuje… inną klientelę.”

Słowa zabolały bardziej, niż Bronisława się spodziewała. Mimo to nie chciała robić sceny. Powoli przeszła między rządami sukienek, dotykając jedwabistych materiałów. Klaudia szła za nią krok w krok.

„Tylko popatrzę, jeżeli to nie problem” — powiedziała Bronisława, mając nadzieję, iż kobieta zostawi ją w spokoju.

Klaudia skrzyżowała ręce. „Tylko ostrzegam—mamy kamery. Więc jeżeli myśli pani o włożeniu czegoś do tej starej torebki…”

To wystarczyło. Bronisława odwróciła się do niej, serce bijące głośno. „Słucham?”

Klaudia uśmiechnęła się ironicznie. „Tylko mówię. Zdarzały się takie przypadki.”

„Nie mam zamiaru niczego kraść. Ale widzę, iż nie jestem tu mile widziana” — odpowiedziała cicho.

Ze łzami w oczach wyszła z butiku. Wzrok jej się zamglił, w piersi czuła ucisk. Na zewnątrz potknęła się, a jej torebka wypadła z dłoni, rozsypując zawartość po chodniku. Klękła, by pozbierać rzeczy, przytłoczona i upokorzona.

Wtedy usłyszała głos.

„Proszę pani? Wszystko w porządku?” — zapytał łagodny męski głos. Spojrzała w górę i zobaczył młodego mężczyznę w mundurze, który przykucnął obok niej.

Nie wyglądał na więcej niż dwadzieścia lat, miał młodzieńczą twarz, ale oczy pełne dobroci.

„Pozwoli pani, iż pomogę” — powiedział, delikatnie zbierając jej rzeczy i podając torebkę.

„Dziękuję, panie posterunkowy” — odparła Bronisława, ocierając łzy chusteczką.

„Jeszcze tylko praktykant, ale niedługo będę pełnoprawnym funkcjonariuszem” — uśmiechnął się. „Nazywam się Krzysztof Nowak. Może pani mi opowiedzieć, co się stało?”

I z jakiegoś powodu Bronisława opowiedziała wszystko—rozmowę z Weroniką, oszczędności z emerytury, sposób, w jaki Klaudia ją potraktowała.

Uśmiech Krzysztofa zgasł. „To… niedopuszczalne” — powiedział stanowczo. „Chodźmy. Wracamy.”

„Och, nie, nie chcę robić problemów.”

„Nie będzie problemów” — odparł Krzysztof, pomagając jej wstać. „Przyszła pani kupić sukienkę. Tylko tyle. Więc ją kupimy.”

I tak Bronisława znalazła się z powrotem w butiku, tym razem z podniesioną głową i Krzysztofem u boku. Klaudia spojrzała na nich i zesztywniała.

„Myślałam, iż już pani… Och! Funkcjonariuszu! Witam” — jej głKlaudia gwałtownie straciła pewność siebie, gdy Krzysztof spokojnie poprosił o rozmowę z kierownikiem, a Bronisława wybrała dla Weroniki piękną, liliową suknię, która błyszczała jak noc pełna gwiazd.