Smażona prawda: jak pewna ryba zmieniła rodzinę

**Upieczona prawda: jak jeden dorsz przewrócił rodzinę**

Wróciłem dzisiaj z pracy zmęczony, ale zadowolony. Z kuchni unosił się przepyszny zapach. Zaparłem ręce i z uśmiechem zajrzałem do środka:

— Mmm, cudownie pachnie! Co gotujesz, Kasiu?

— Upiekłam rybę – odparła spokojnie żona.

Zanim zdążyłem zapytać o przyprawy, z głębi mieszkania dobiegły dziwne odgłosy. Zaniepokoiłem się:

— To znowu sąsiedzi?

— Nie, nie sąsiedzi. W drugim pokoju czeka na ciebie niespodzianka – powiedziała Kasia z tajemniczym uśmiechem.

— Jaka niespodzianka? – zdziwiłem się.

— Idź i zobacz sam.

Powoli przeszedłem przez korytarz, ostrożnie otworzyłem drzwi – i zamarłem. W fotelu, jak gdyby nigdy nic, siedziała moja matka – Janina Wojciechowska.

Pojawiła się wcześniej bez zapowiedzi. Kasia, myśląc, iż to kurier, od razu otworzyła drzwi.

— Janino, dzień dobry. Dlaczego nie dałaś znać? A gdyby nas nie było w domu…

— Ty pracujesz, a ona jest w domu. Nie jestem jeszcze inwalidką. Gdzie mój pokój?

— Proszę tu na razie, później się zobaczy.

— Macie trzy pokoje, a ty od razu nie wiesz? I jak to on nie wiedział?

— Sam nie był poinformowany. Nie mówiła mu pani?

— Po co? Nie przyjechałam w gości. Zostaję u was na dłużej.

Kasia się powstrzymała, choć czuła, jak wszystko w niej się zaciska. Musiała dokończyć pracę, więc poprosiła teściową, by chwilę poczekała. Ta z przekąsem rozejrzała się po mieszkaniu, rzucając na koniec:

— W lodówce pusto…

— Zaraz przyjedzie dostawa.

Gdy kurier przyniósł torby, Kasia gwałtownie przygotowała prosty obiad: pokroiła ser, wędlinę, chleb, zaparzyła herbatę.

— Może przygotuję pani kaszę albo naleśniki?

— Nie trudź się. Jak coś, sama sobie zrobię.

Kasia skinęła głową i wyszła. Po pół godzinie, gdy skończyła pracę, wróciła do kuchni i usłyszała, iż teściowa „zagospodarowała” pokój obok łazienki – ten, w którym ja spędzałem noce przy komputerze. Kobieta już zdążyła oznajmić:

— Bałagan, brud, naczynia. On przynajmniej sam sprząta?

— Pracuje, tu odpoczywa.

— Pracuje? Zabawki ma. Ty siedzisz w domu, jedzenie zamawiasz przez internet. A on, biedaczek, musi harować dzień i noc.

Kasia milczała, tłumiąc emocje. Za dużo goryczy już się nagromadziło, ale teraz nie był czas na wybuch. Przypomniała sobie niedawną rozmowę z własną matką, gdy narzekała na moje zainteresowania:

— No ale przynajmniej nie chodzi po knajpach. Gra cicho – pocieszała ją matka.

— A co będzie, jak przyjdą dzieci?

— Nie wygrał się w dzieciństwie…

I miała rację. Wszystkie pieniądze, które moja matka dała na mieszkanie, wydałem na drogi sprzęt. Dziecięce marzenie, tłumaczyłem wtedy. Mimo to mieszkanie zostało zapisane na Kasię – dzięki wkładowi jej rodziców.

Po obiedzie Janina zasnęła w swoim „nowym” pokoju. Wróciłem z pracy, usłyszałem chrapanie i zdziwiłem się:

— Co, sąsiedzi?

— Nie, twoja mama. Wejdź, porozmawiaj.

Matka obudziła się w samą porę. Bez przywitania, od razu do sedna:

— Teraz jestem na emeryturze. Planuję podróże, a między nimi mieszkać u was. Mieszkanie sprzedam, przecież pieniądze oddałam tobie. Więc mam tu też swoje metry.

— Mamo, na poważnie? Chcieliśmy ten pokój na pokój dziecka. Kasia się nie zgodzi.

— To zwróć mi kasę. Wszystko po sprawiedliwości.

— I tak co miesiąc ci przekazuję. Mamy rodzinę.

— Rodzinę? Kasia w domu siedzi. Ty pracujesz sam. PrKasia spojrzała na mnie, a ja po raz pierwszy od dawna poczułem, iż naprawdę jesteśmy zespołem, gotowym stawić czoło choćby najtrudniejszym wyzwaniom razem.