Jako didżej-amator uciekam się do desperackiego chwytu. Przygotowuję na imprezę dwie plejlisty.
Jedna brzęczy sobie w tle, kiedy towarzystwo stoi z kieliszkami i dyskutuje o rewolucji, oby jak najrychlejszej. Druga zaś czeka w pogotowiu na chwilę, w której towarzystwo będzie „ready for the floor”.
Chwilę rozpoznaję po tym, iż ludzie wbrew sobie zaczynają jednak podrygiwać. Od tego momentu zaczynam mieć przegwizdane, bo o ile ta pierwsza plejlista może sobie lecieć w automiksie, ta druga wymaga ciągłych modyfikacji.
Dlatego najlepiej wspominam chwilę nadejścia podrygu. Piosenkę, która rozruszała towarzystwo znienacka, wbrew jego intencjom. A przypominam, iż bywam głównie na imprezach, w których średnia wieku przekracza pięćdziesiątkę (uch, moje stawy).
W tego sylwestra było to „Ecoutez-Moi Camarade” Rachida Taha, którego ubóstwiam od lat, a konkretnie oczywiście hipnotyczny refren. Tytuł sugeruje nie wiadomo jak radykalną politykę, ale to piosenka o miłości. Choć lubię ją odbierać metaforycznie, jak „Idę”.
Podmiot liryczny apeluje do swojego towarzysza, by ten dał sobie spokój z jakąś dziewczyną. I potem mamy lawinę idiomów i metafor, którymi tłumaczących towarzyszowi, iż ta dwulicowa dziewczyna sprawi mu wyłącznie cierpienie.
Nawiasem mówiąc, nie rozumiem metafory (?) idiomu (?) „monsieur Pigeon”. Mersiboku de la montań za wyjaśnienie.
Na koniec okazuje się, iż nie ma żadnego towarzysza. „Ale kim jest ten towarzysz? Jestem sam. Gadam do siebie. No więc to ja nim jestem, żałosny dupek, to właśnie ja”. Miej więcej taka jest ostatnia zwrotka („Le pauvre con / Et me voila”).
A hipnotyczny refren to po prostu „dobrze wiem, iż ją kochasz, oddałeś jej swoją duszę”. I dlatego lubię odczytywać tę piosenkę metaforycznie: wszyscy mamy taką Sprawę, dla której staliśmy się „les pauvres cons / et nous voila”).
Blogobywalcy znają moją nieodwzajemnioną miłość do języka francuskiego. Kompletnie go nie znam, a jednak uwielbiam słuchać piosenek w tym języku i czytać komiksy w tym języku, a choćby próbuję się w nim czasem odzywać (po czym francuscy kelnerzy i tak przechodzą na angielski).
Nie znam tego społeczeństwa, więc nie rozumiem jego fobii. Dla mnie nie ma Francji bez Francuzów pochodzenia arabskiego, afrykańskiego czy aszkenazyjskiego. Francja bez Gainsbourga tak jak Francja bez Khaleda, nie byłaby kulturalny mocarstwem.
Wyszedłby raczej jakiś wypierdek, jak z polskiej kultury bez Tuwima, Schulza i Brzechwy. Dlatego nigdy nie mogłem zrozumieć nacjonalistów – działają na szkodę tego, co teoretycznie wychwalają.
