Dzisiaj znowu myślę o tym, co się stało. Zawsze wierzyłam, iż rodzina to podpora. Że rodzonej siostrze można ufać bardziej niż komukolwiek innemu. Byłam w błędzie. Najbardziej bolesna zdrada nie przyszła od obcych. Przyszła od Kingi. Od mojej własnej siostry.
Byłyśmy zupełnie inne. Ja – starsza, poważna, opanowana. Ona – młodsza, żywiołowa, uparta. W dzieciństwie zawsze ją kryłam przed rodzicami, wyciągałam z kłopotów, pomagałam w lekcjach. Później – z dyplomem, z pracą. A potem… z mieszkaniem.
Kamienica, w której dorastałyśmy, została po rodzicach. Trzy pokoje na warszawskiej Pradze – spory majątek. Dokumenty były na mnie, ale nigdy nie traktowałam tego jak własność tylko dla siebie. Umówiłyśmy się: Kinga zostanie tam, dopóki nie wyjdzie za mąż, a ja tymczasowo wynajmę coś w innym rejonie miasta, żeby nie przeszkadzać. Dostałam wtedy dobrą pracę na Woli i pomyślałam – niech tak będzie. Wrócę później. Przecież to rodzina.
Ale „tymczasowo” przeciągnęło się na lata. Kinga wyszła za mąż, urodziła dziecko, potem się rozwiódła. Potem przyprowadziła kolejnego mężczyznę. Kiedy delikatnie sugerowałam powrót, przerywała mi:
„No co ty, przecież tobie samej będzie za dużo! A nam z synkiem i tak ciasno…”
Wszystko to mówiła z udaną czułością. A gdy spytałam wprost, nagle rzuciła:
„A tak w ogóle, to mieszkanie też jest moje. Obie tu dorastałyśmy. Mama zawsze mówiła, iż wszystko po równo. Po prostu ty pierwsza załatwiłaś papiery.”
To był cios. Nigdy nie byłam chciwa. Ale usłyszeć to… od Kingi?
Złożyłam pozew. Miesiąc później dostałam wezwanie – kontrpłat. Wynajął adwokata. Wyciągnęła stare pokwitowania, znalazła świadków. Próbowała udowodnić, iż rzekomo obiecałam „ustąpić” jej mieszkanie. choćby sfałszowała jakieś listy, w których niby się zrzekłam praw. Wtedy po raz pierwszy poczułam – to już nie jest moja siostra.
Sąd trwał pół roku. Udowadniałam oczywistość. A Kinga uśmiechała się, przychodziła z synkiem i mówiła: „Ja tylko chronię interesy dziecka.” Jakbym była wrogiem, a nie ciotką tego chłopca.
Gdy wyrok zapadł na moją korzyść, nie czułam radości. Tylko pustkę. Wróciłam do swojego mieszkania – a tam wszystko było obce. Meble, zapachy, ściany. Jakbym była gościem w domu, który kiedyś był mój.
Dwa dni później przyszedł kurier. List od Kingi. Jedno zdanie: „Nie przegrałaś ze mną – przegrałaś rodzinę.”
I wiesz, co jest najbardziej bolesne? Że ma rację. Naprawdę straciłam rodzinę. Ale nie dlatego, iż chciałam pieniędzy czy metrów kwadratowych. Tylko dlatego, iż pewnego dnia postanowiłam upomnieć się o swoje. I wtedy zrozumiałam – krew to nie zawsze gwarancja bliskości. Czasem rodzona siostra bywa gorsza niż wróg.
