Przechodnie zauważyli dziecko na ulicy i wezwali policję. Dziewczynka powiedziała funkcjonariuszowi, iż głosy kazały jej wyjść, i wskazała dom na końcu ulicy.
Nikt od razu nie zrozumiał, skąd się wzięła. Sześcioletnia Zosia Kowalska stała na chodniku w białej odświętnej sukience jakby przed chwilą wróciła z imienin.
Ludzie zatrzymywali się przy niej. Jedna kobieta zaproponowała wodę, inny mężczyzna chciał zadzwonić do opieki społecznej. Dziewczynka wyglądała na zadbaną, nie jak bezdomna. Milczała, aż wreszcie szepnęła:
Słyszałam głosy
To zaniepokoiło świadków. Ktoś jednak wezwał policję.
Po kwadransie przyjechał sierżant Nowak młody, ale o zmęczonych oczach. Przyklęknął koło Zosi, mówiąc łagodnie:
Hej. Jak masz na imię? Gdzie są twoi rodzice? Czemu tu jesteś sama?
Dziewczynka spojrzała na niego i cicho odpowiedziała:
Głosy kazały mi wyjść z domu.
Jakie głosy, kochanie?
Funkcjonariuszowi krew ścięła się w żyłach, gdy usłyszał, co mówi dziecko.
Nie widziałam. Stałam za drzwiami Najpierw był huk. Potem głos powiedział: Uciekaj. Albo zginiesz.
Zamilkła na chwilę, a potem dodała:
Panie policjancie, a co to znaczy zginąć?
Nowak poczuł, jak zimny pot spływa mu po plecach.
Gdzie mieszkasz? zapytał, ledwo panując nad głosem.
Zosia wyciągnęła rękę i wskazała dom na końcu ulicy. Zwyczajny domek z ogródkiem. Cicho, schludnie, zasłonięte rolety.
Sierżant wszedł do środka. Drzwi były uchylone.
Zrobił kilka kroków i zatrzymał się.
W salonie leżała kobieta. Twarz miała białą jak kreda, nie oddychała. Pulsu też nie było. Wszystko stało się jasne bez słów.
Później okazało się, iż ojciec Zosi w napadzie sierpniowego gniewu zabił żonę. Gdy dziewczynka usłyszała krzyk, podbiegła do sypialni ale nie weszła. Wtedy głos głos ojca przez panikę i strach wyszeptał:
Uciekaj. Biegnij stąd. Natychmiast.
Chciał uchronić córkę przed tym widokiem. Nie wiedział, iż i tak wszystko poczuje.
Wyszła. Samotna. W białej sukience. Na ulicę do obcych ludzi, by ją usłyszeli.
I ocaliła się. Przed własnym ojcem, który powinien być jej największym obrońcą.
Dziś zapisuję to w swoim pamiętniku, bo przypomina mi, iż czasem strach ma twarz tego, kto miał nas chronić. A dzieci widzą więcej, niż nam się wydaje.
