Pierwsza wersja życia Leona Kowalskiego rozpadła się pięć lat temu, ale z popiołów narodziła się nowa, jaśniejsza niż poprzednia. Wtedy jego sześcioletnia córka, Jagoda, promiście anioł w ludzkiej postaci, zaczęła tracić siły. Jej uśmiech, który niegdyś rozświetlał najciemniejsze pokoje, stawał się coraz rzadszy. Lekarze, najpierw poważni, potem chłodni jak zimowy wiatr, wydali wyrok: nieuleczalna choroba. Guz mózgu. Słowa, którego nie można wypowiedzieć bez drżeniu głowy. Ale dla Jagody to nie był koniec to było wyzwanie, które przyjęła z godnością królowej.
Leon i Halina, których serca pękły, zanim zrozumieli, iż w ogóle można je złamać, zrobili wszystko, by dać córce szansę na normalne życie. Marzyli, by Jagoda poszła do szkoły, poznała litery, nauczyła się liczyć, przeczytała bajkę przed snem. Marzyli o czymś, co dla innych było codziennością. Dla nich cudem.
Zatrudnili nauczycielkę Bożanę, kobietę o ciepłych dłoniach i mądrym sercu. Już po dwóch tygodniach zauważyła niepokojący objawy: po każdej półgodzinnej lekcji Jagoda zaczynała cierpieć na silny ból głowy. Dziewczynka ściskała skronie, bladła, ale uparcie prosiła o więcej. Chcę się uczyć mówiła. Muszę zdączyć. Bożana, nie mogąc milczeć, delikatnie, ale stanowczo zasniłała rodzicom wizytę u lekarza:
To może nie być tylko zmęczenie. Trzebgo zbadać. Poważnie. Bardzo poważnie.
Halina, kobieta z matki niuchem, czuła, iż coś jest nie tak. Zapisała córkę na badania jeszcze tego samego dnia. Następnego poranka cała rodzina ojciec, matka i krucha, jak wiosenny kwiat, Jagoda weszła do szpitala. Leon, pewny siebie biznesmen, przekonywa siebie wierzyć: To tylko okresowe zmiany. Rosnący organizm. Minie. Nie mógł, po prostu nie był w stanie uwierzyć, iż jego córka jest chory. Jagoda była cudem wymodloną córką, urodzoną, gdy mieli już 37 lat, kiedy wszyscy myśleli, iż nie będą mieli dzieci. Każdego ranka szepali: Dziękujemy Ci, Boże, za nią. A teraz Bóg, zdawało się, zabierał swój dar.
Trzy godziny wieczność spędzili w szpitalnych korytarzach. Lekarz był chłodny jak styczniowy wiatr. Następnego ranka, zostawiając Jagodę z nianią, wrócili po wyniki. W gabinecie przywitała ich cisza i ciężkie spojrzenie.
Wasze dziecko ma guza mózgu powiedział lekarz. Rokowania są złe.
Halina zachwiała się jak podcięta. Twarz Leona skamieniała. Stał jak w mgle, nie wierząc, nie przyjmując do wiadomości. To nie mogła być prawda. To była pomyłka. Błąd wszechświata. Biegli do kolejnych klinik do drugiej, trzeciej, czwartej. Wszędzie ta sama diagnoza. Ten sam wyrok.
Rozpoczęła się bitwa. Bitwa o każdy dzień, każdy oddech. Leon i Halina sprzedali firmę, dom, samochód. Latali do Ameryki, Niemiec, Izraela. Płacili za eksperymentalne terapie, najlepsze kliniki, ostatnie nadzieje. Ale medycyna rozłożyła ręce. Jagoda gasła. Powoli, nieubłaganie. Ale zawsze z uśmiechem.
Pewnego wieczora, gdy słońce chyliło się ku zachodowi, malując pokój na złoto, Jagoda cicho powiedziała do ojca:
Tato obiecałeś mi pieskę na urodziny. Pamiętasz? Chcę się z nią bawić Czy zdążę?
Serce Leona pękło. Ścisnął jej małą dłoń, patrzył w oczy pełne światła i wyszeptał:
Oczywiście, skarbie. Oczywiście, kupimy. I na pewno się pobierzesz. Obiecuję.
Halina płakała całą noc. Leon stał przy oknie, wpatrując się w ciemność, i szeptał w pustkę:
Dlaczego ją zabierziesz? Jest taka dobra, taka jasna Weź mnie! Zabieraj mnie zamiast niej!
Następnego ranka cicho wszedł do pokoju Jagody, trzymając na dłoniach małego szczeniaka złocistego retrievera z oczami pełnymi dobroci. Nagle piesk wyślizgnął się, przemknął po dywanie jak błyskawica i wskoczył na łóżko. Jagoda otworzyła oczy i po raz pierwszy od dawna się roześmiała.
Tato! Jaki on piękny! zawołała, przytulając go. Nazwę go Zeus!
Od tego dnia byli nierozłączni. Zeus stał się jej cieniemią, obrońcą, głosem, gdy słowa już nie przychodziły. Lekarze dawali Jagodzie pół roku. Przeżyła osiem miesięcy. Może to miłośd do Zeusa dodała jej siły. A może to był dar z nią dar, który przetrwa.
Gdy Jagoda już nie mogła wstać, szeptała do psa:
Wkrótce odejdę, Zeus. Na zawsze. Może mnie zapomnisz Ale chcę, żebyś pamiętał. Masz, weź moje pierścionek.
Zdjęła maleńki złoty pierścionek z palca i zawiesiła go na obroży. Łzy spływały po jej policzkach.
Teraz na pewno mnie nie zapomnisz. Obiecujesz.
Kilka dni później Jagoda odeszła. Cicho, w ramionach rodziów, z Zeusem u boku. Halina osunęła się w rozpacz. Leon stał się obcy sam sobie. A Zeus przestał jeść, siedział na łóżku, wpatrując się w pustkę i czekał. Po kilku dniach zniknął. Leon i Halina szukali go wszędzie: w parkach, na ulicach, w piwnicach. Czuli winę to nie był zwykły pies, to była ostatnia część Jagody, jej dusza, żyjąca w wciąż wierności.
Minął rok. Leon otworzył lombard i pracę złotniczą. Nazwał je Zeus. W każdej biżuterii cząstka pamięci, w każdym dzwonku kasy echo śmiechu Jagody.
Pewnego ranka Wanda, jego wierna pomocnica, powiedziała:
Leon, przyszła jakaś dziewczynka. Płacze. Wyjdź do niej.
Wyszedł do holu i zamarł. Stała przed nim dziewczynka, może dziewięcioletnia, w znoszonych ubraniach, z przestraszonymi oczami oczami identycznymi jak Jagody. Te same, ciemne, głębokie jak noc, pełne bólu i nadziei.
Co się stało, mała? zapytał łagodnie.
Nazywam się Ania szepnęła. Mam psa Burego. Znalazłam go kiedyś, brudnego, głodnego. Uratowałam go. Karmiłam, jak mogłam choćby kradłam jedzenie
