Samotna dziewczyna oddała niezwykły pierścionek w lombardzie, by uratować kundelka. Szlachetny gest jubilera wzruszył wszystkich

Pięć lat temu świat Krzysztofa Kowalskiego zawalił się, by odrodzić się z nową, olśniewającą siłą. Wtedy jego sześcioletnia córka, Jagoda, jasny anioł w ludzkiej postaci, zaczęła tracić siły. Jej uśmiech, który niegdyś rozświetlał choćby najciemniejsze pokoje, pojawiał się coraz rzadziej. Lekarze, początkowo powściągliwi, później lodowaci, wydali wyrok: nieuleczalna choroba. Guz mózgu. Słowo, którego nie da się wypowiedzieć bez drżenia. Ale dla Jagody to nie był wyrok to było wyzwanie, które przyjęła z godnością królowej.
Krzysztof i Anna, ludzie, których serca zostały złamane, zanim zrozumieli, iż można je złamać, zrobili wszystko, aby dać córce szansę na normalne życie. Marzyli, by Jagoda poszła do szkoły, poznała litery, nauczyła się liczyć, przeczytała bajkę przed snem. Marzyli o tym, co dla wielu było codziennością. Dla nich to był cud.
Wynajęli nauczycielkę Zofię Nowak, kobietę o ciepłych dłoniach i mądrym sercu. Już po dwóch tygodniach zauważyła niepokojący objaw: po każdej półgodzinnej lekcji Jagodę bolała głowa. Dziewczynka ściskała skronie, bladła, ale uparcie prosiła o więcej. Chcę się uczyć mówiła. Muszę zdążyć. Zofia, nie mogąc milczeć, delikatnie, ale stanowczo zasugerowała rodzicom wizytę u lekarza:
To może nie być zwykłe zmęczenie. Trzeba to sprawdzić. Poważnie. Bardzo poważnie.
Anna, kobieta o matczynym przeczuciu, wyczuła, iż coś jest nie tak. Zapisała córkę na badania jeszcze tego samego dnia. Następnego ranka cała rodzina ojciec, matka i krucha jak wiosenny kwiat Jagoda wyruszyła do szpitala. Krzysztof, silny, pewny siebie przedsiębiorca, przekonywał siebie: To tylko zmiany wieku dziecięcego. Rosnący organizm. Wszystko minie. Nie mógł, po prostu fizycznie nie mógł dopuścić myśli, iż jego córka jest chora. Jagoda była cudem wymodloną córką, urodzoną, gdy Anna miała 37 lat, gdy wszyscy myśleli, iż już nie będą mieli dzieci. Każdego ranka szeptali: Dziękujemy Ci, Boże, za nią. A teraz Bóg, zdawało się, zabierał swój dar.
Trzy godziny wieczność spędzili w szpitalnych murach. Lekarz był chłodny jak zimowy wiatr. Następnego ranka, zostawiając Jagodę z opiekunką, rodzice wrócili po wyniki. W gabinecie przywitało ich milczenie i ciężkie spojrzenie.
Wasze dziecko ma guza mózgu powiedział lekarz. Rokowania są niepewne.
Anna zachwiała się, jakby podcięta. Twarz Krzysztofa skamieniała. Stał jak w mgle, nie wierząc, nie przyjmując, nie chcąc. To nie mogła być prawda. To była pomyłka. Błąd wszechświata. Biegli do kolejnych klinik, do trzeciej, czwartej. Wszędzie ten sam wyrok.
Rozpoczęła się walka. Walka o każdy dzień, o każdy oddech. Krzysztof i Anna sprzedali firmę, dom, samochód. Latali do Ameryki, Niemiec, Izraela. Płacili za eksperymentalne terapie, za najlepsze kliniki, za nadzieję. Ale medycyna rozłożyła ręce. Jagoda gasła. Powoli, nieubłaganie. Ale zawsze z uśmiechem.
Pewnego wieczoru, gdy słońce chowało się za horyzontem, malując pokój złotem, Jagoda cicho powiedziała do ojca:
Tato obiecałeś mi pieska na urodziny. Pamiętasz? Tak bardzo chcę się z nim bawić Czy zdążę?
Serce Krzysztofa pękło. Ścisnął jej malutką dłoń, patrzył w oczy pełne światła i wyszeptał:
Oczywiście, kochanie. Oczywiście, damy ci pieska. I na pewno się z nim pobawisz. Obiecuję.
Anna płakała całą noc. Krzysztof stał przy oknie, wpatrując się w ciemność, i szeptał w pustkę:
Dlaczego ją zabierasz? Jest taka dobra, taka jasna Zabierz mnie! Weź mnie zamiast niej! Ja nie jestem nikomu potrzebny, ale ona ona jest potrzebna wszystkim!
Następnego ranka cicho wszedł do pokoju Jagody, trzymając na rękach małego szczeniaka złotego retrievera o oczach pełnych dobroci. Nagle piesek wyrwał się, pomknął po dywanie jak błyskawica i wskoczył na łóżko. Jagoda otworzyła oczy i po raz pierwszy od dawna roześmiała się.
Tato! Jaki on piękny! zawołała, przytulając szczeniaka. Nazwę go Zeus!
Od tego dnia już się nie rozstawali. Zeus stał się jej cieniem, obrońcą, głosem, gdy słowa już nie przychodziły. Lekarze dawali Jagodzie pół roku. Przeżyła osiem miesięcy. Może to miłość do Zeusa dała jej siłę. A może to był dar z nieba dar, który miał trwać.
Gdy Jagoda nie mogła już wstać, cicho rozmawiała z psem:
Wkrótce odejdę, Zeus. Na zawsze. Może mnie zapomnisz Ale chcę, żebyś pamiętał. Masz, weź moją obrączkę.
Zdjęła z palca malutką złotą obrączkę i delikatnie zawiesiła ją na jego obroży. Łzy spływały po jej policzkach.
Teraz na pewno mnie zapamiętasz. Obiecujesz?
Kilka dni później Jagoda odeszła. Cicho, w ramionach rodziców, z Zeusem u boku. Anna oszalała z rozpaczy. Krzysztof stał się obcym sam dla siebie. A Zeus nie jadł, siedział na łóżku, wpatrywał się w pustkę i czekał. Po tygodniu zniknął. Krzysztof i Anna szukali go wszędzie: w parkach, na ulicach, w piwnicach. Czuli winę bo to nie był zwykły pies, to był ostatni dar Jagody, jej dusza, żyjąca w wierności.
Minął rok. Krzysztof otworzył lombard i zakład jubilerski. Nazwał je Zeus. W każdej biżuterii cząstka pamięci, w każdym dźwięku kasy echo jej śmiechu.
Pewnego ranka Weronika, jego wierna asystentka, powiedziała:
Krzysztofie, przyszła do nas dziewczynka. Płacze. Wyjdź, proszę.
Wyszedł do holu i zamarł. Stała przed nim dziewczynka, może dziewięcioletnia, w znoszonych ubraniach, z przerażonymi oczami i oczami identycznymi jak Jagody. Te same ciemne, głębokie jak noc, pełne bólu i nadziei.
Co się stało, maleńka? zapytał łagodnie.
Nazywam się Kinga szepnęła. Mam psa B