RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Jednego Jaśka mom” [POSŁUCHAJ]

Zdjęcie: RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Jednego Jaśka mom” [POSŁUCHAJ]

Ryszard Biskup przygląda się twórczości ludowej. Stara się odkryć co też muza podpowiada ludowym twórcom. Dzisiaj pod lupą redaktora „RYM SIĘ NIESIE PO POLU PO LESIE. „Jednego Jaśka mom” [POSŁUCHAJ].

Podobno niewinna i równocześnie czysta miłość w realiach współczesnego nam świata nie istnieje. To nic innego jak tylko strata czasu. Zbyteczny trud i wieczna samotność. Taka suchość w gardle, drżenie rąk, oczy maślane i nic innego tylko zawracanie głowy. Tak mówią zarówno ludzie bywali w świecie, doświadczeni przez życie, tacy co piekarń z chlebem razowym odwiedzili tyle, iż głowa mała. Podobnie zresztą jak identycznym, odbitym jak przez kalkę tekstem o życiu wyrażają podrostki, mało, która oblizuje końcem języka krople mleka jakie osiadły pod nosem. Jedni i drudzy, trzeba to od razu przyznać może i trochę pragmatyki mają. Może coś tam o życiu, jakie zwolna kolebie się przez nasz świętokrzyski region, wiedzą. Praktyka mimo wszystko dowodzi – i nie trzeba długo szukać odpowiednich przykładów – iż jednak akurat takie, a nie inne pojęcie o porywach serca, o tym uczuciu jakie kołacze w stęsknionym sercu posiadają najczęściej – jestem o tym zresztą głęboko przekonany – z zasady ci, którzy nigdy ani nikogo ani niczego w życiu nigdy nie kochali. Nasza dzisiejsza solistka, która wyśpiewuje dyszkantem swoje frazy do podobnej rozterki jest – na całe szczęście – kompletnie i całkowicie nie jest przyzwyczajona. Bowiem panienka z kapeli, szczerą prawdę o życiu zna tak dobrze jak nikt inny. Posiada ona, ta panienka, kawalera pod ręką? Posiada także zakarbowaną tam gdzie trzeba i należy stosowną wiedzę o życiu? Ależ tak! Jak najbardziej i oczywiście! Toteż przekonuje z przejęciem zgromadzoną na festynie i słuchającą popisy muzykantów publiczność. Palcem pokazuje gdzie jest ta jedna, jedyna, najprawdziwsza i najważniejsza, bo przecież jedyna słuszna prawda. O tym naszym życiu, o tej naszej miłości. Jednego Janka ja mom i go nigdy, przenigdy, za żadne tam skarby świata całego, choćby za najsłodsze łakocie albo miody nigdzie nie wypuszczę. Złapałam w swoje ręce, to mom! Nigdy, ale to nigdy, przenigdy nikomu innemu takiego szczęścia jakie mnie trafiło ogonem nie oddom! Nigdy ale to nigdy! Przenigdy, w żadnym wypadku! A gdzie tam, a na co i po co? Mom, mom to i nie sprezentuje takiego skarbu nikomu tam obcemu. Za żadne obietnice, albo nagrody. Nigdy, w życiu Romana! Trzymam mocno, z całej siły za oszywkę koszuliny. Bowiem jak już raz złapałam swoje osobliwe szczęście, to już nigdy nie popuszczę. Z nikim się nie podzielę ani, a gdzie tam znowu! – nie podzielę. Bo moje to jest swoje, moje dane nie na chwilę, ale raz na zawsze i do końca życia! Tylko przyklasnąć takiej deklaracji i determinacji zakochanej po same uszy panienki. Tylko popatrzeć na to szczęście dwojga ludzi rozwartymi do bólu źrenicami. Zobaczyć na własne oczy to szczęście tych młodych, szczęśliwych, zakochanych.