„Rozwiodłem się na starość, aby znaleźć towarzyszkę, ale otrzymałem odpowiedź, która zmieniła moje życie”

«Odszukałem się w podeszłym wieku, by znaleźć towarzyszkę, ale otrzymałem odpowiedź, która odmieniła moje życie»
Rozwód w wieku sześćdziesięciu ośmiu lat nie był aktem romantycznym ani kryzysem średniego wieku. To było przyznanie się, iż przegrałem po czterdziestu latach małżeństwa z kobietą, z którą dzieliłem nie tylko dom, ale i milczenia, puste spojrzenia przy kolacji i wszystko, co nigdy nie padło na głos, nie byłem już tym, kim powinienem być. Nazywam się Esteban, pochodzę z Toledo, a moja opowieść zaczęła się od samotności i zakończyła niespodziewanym objawieniem.
Z Lolą spędziliśmy prawie całe życie. Poślaliśmy się w dwudzieste lata, w Hiszpanii lat siedemdziesiątych. Na początku było uczucie: pocałunki na ławce w parku, długie rozmowy wieczorem, wspólne marzenia. Potem wszystko zgasło. Najpierw dzieci, potem kredyty, praca, zmęczenie, rutyna Rozmowy przerodziły się w krótkie notatki w kuchni: Zapłaciłeś za prąd?, Gdzie jest rachunek?, Nie ma soli.
Rano patrzyłem na nią i nie widziałem żony, a zmęczoną sąsiadkę. Pewnie byłem dla niej tym samym. Nie mieszkaliśmy już razem, ale obok siebie. Ja, uparty i dumny, pewnego dnia powiedziałem sobie: Masz prawo do czegoś więcej. Do nowej szansy. Do oddechu świeżego powietrza. I wystąpiłem o rozwód.
Lola nie sprzeciwiła się. Po prostu usiadła na krześle, spojrzała przez okno i rzekła:
Dobrze. Rób, co chcesz. Nie chcę już więcej kłótnych.
Odszedłem. Najpierw poczułem się wolny, jakby zdjęto mi ciężar z barków. Spałem po drugiej stronie łóżka, przygarnąłem kota, piłem kawę na balkonie rano. Potem jednak przytłoczyło mnie puste miejsce. Dom stał się zbyt cichy. Jedzenie straciło smak. Życie stało się monotonne.
Wpadłem więc na pomysł, który wydawał się genialny: znaleźć kobietę, która pomoże mi w codzienności. Kogoś jak Lola kiedyś: komuś, kto będzie sprzątać, gotować, rozmawiać od czasu do czasu. Może trochę młodszą, pięćdziesiąt kilku lat, z doświadczeniem, dobrą duszą. Być może wdową. Nie miałem wysokich wymagań. choćby pomyślałem: Nie jestem złą opcją dbam o siebie, mam mieszkanie, jestem na emeryturze. Dlaczego nie?.
Zacząłem poszukiwania. Rozmawiałem z sąsiadami, delikatnie sugerowałem znajomym. W końcu odważyłem się zamieścić ogłoszenie w lokalnej gazecie. Krótkie i konkretne: Mężczyzna, 68 lat, szuka kobiety do współżycia i pomocy w domu. Dobre warunki, zakwaterowanie i wyżywienie w cenie.
To ogłoszenie odmieniło moje życie. Trzy dni później dostałem list. Jeden jedyny, ale wystarczyło, by ręce mi się lekko drżały.
Szanowny Estebanie,
Czy naprawdę sądzi Pan, iż w dwudziestych latach XXIego wieku istnieje kobieta, której jedynym zadaniem jest pranie skarpet i smażenie krokietów? Nie żyjemy w XIX wieku.
Nie szuka Pan towarzyszki, osoby z duszą i pragnieniami, ale darmowej służby domowej z odrobiną romantyzmu.
Być może najpierw powinien Pan nauczyć się samodzielnie dbać o siebie, gotować własne posiłki i utrzymywać porządek w domu.
Z poważaniem,
Kobieta, której nie interesuje pan zmiotka w ręku.
Czytałem ten list wielokrotnie. Na początku kipiałem ze wściekłości. Jak śmiała? Kto ona jest? Przecież nie chciałem nikogo wykorzystywać! Tylko szukałem ciepła, przytulnego domu, kobiecego dotyku
Potem jednak zastanowiłem się: a może ma rację? Czy nie szukam nieświadomie kogoś, kto będzie dla mnie robił wszystko, zamiast bym sam budował swoje życie?
Zacząłem od podstaw. Nauczyłem się robić zupę. Potem ciasto ziemniaczane. Subskrybowałem kanał kulinarny na YouTube, robiłem zakupy z listą, prasowałem koszule. Czułem się niezdarnie, choćby żenująco, ale z czasem przestało być obowiązkiem. Stało się moim życiem. Moim wyborem.
Zawiesiłem ten list w ramce na kuchni przypomnienie, by nie prosić innych o ratunek, jeżeli sam nie wydrążę się z dołu.
Minęły trzy miesiące. Wciąż mieszkam sam, ale mój dom pachnie gulaszem. Na balkonie rosną pelargonie, które posadziłem. W niedziele piekę jabłecznik przepis Loli. Czasem myślę: Mógłbym jej podać kawałek. Po raz pierwszy od czterdziestu lat rozumiem, co to znaczy nie tylko być mężem, ale być człowiekiem przy kimś.
Teraz, gdyby ktoś zapytał mnie, czy chcę ponownie wyjść za mąż, odpowiem nie. Ale jeżeli kiedyś kobieta usiądzie obok mnie na ławce w parku, nie szukając właściciela, a jedynie rozmowy, z pewnością porozmawiam. Tylko iż tym razem będę innym mężczyzną.