Rozstanie, które zrodziło nienawiść: trudna droga przez zdradę i żal

Nazywam się Helena, mam 42 lata. Mam syna – Artura, który niedawno skończył szesnaście lat. Choć całe życie starałam się być dla niego dobrą matką, dziś nie chce choćby usłyszeć mojego głosu. Uważa mnie za zdrajczynię, która porzuciła rodzinę. Wszystko przez to, iż odeszłam od jego ojca – i od tamtej chwili w jego oczach stałam się wrogiem.

Z Antonim byliśmy razem czternaście lat. Zaczęło się typowo: miłość, ślub, narodziny dziecka, wspólne marzenia i codzienne radości. Z czasem uczucie wygasło, a zamiast partnerstwa pozostały tylko obowiązki. Staliśmy się obcymi ludźmi. Żyliśmy jak sąsiedzi: on w swoim świecie, ja w swoim. Żadnego wsparcia, żadnych szczerych rozmów. Dom zamienił się w ciche pole bitwy, gdzie każde słowo raniło bardziej niż nóż.

Gdy poznałam Wiktora, nie planowałam zdrady. Po prostu po latach poczułam, iż ktoś mnie naprawdę widzi, słucha, szanuje. Stał się światłem w mojej ciemności. Zdecydowałam się odejść. Nie uciec, nie zdradzić, ale uwolnić – i, jak wtedy myślałam, dać szansę wszystkim na nowe szczęście.

Lecz rzeczywistość okazała się okrutna.

Antoni wpadł w szał. Naturalnie użył najsilniejszej broni – Artura. Zakazał mi zabrać syna, a gdy próbowałam z chłopcem porozmawiać, usłyszałam:
— Zostaję z tatą. On jest prawdziwy. A ty jesteś zdrajcą.

Nie mogłam go zabrać siłą. Nie miałam do tego moralnego prawa. Pozostała mi tylko nadzieja, iż z czasem zrozumie.

Regularnie przesyłałam pieniądze – czasem choćby podwójnie. Kupowałam prezenty, pomagałam z ubraniami, leczeniem. Antoni niedługo zwolnił się z pracy. Najpierw tłumaczył, iż szuka siebie. Potem – iż zdrowie szwankuje. Przez cały ten czas żył z moich przelewów. Wmawiał synowi, iż matka się od nich odwróciła, iż skąpiłam groszy, podczas gdy ledwo wiązali koniec z końcem.

Tymczasem w mediach społecznościowych widziałam, jak ojciec rozpieszcza syna: drogie buty, słuchawki, zamawiane jedzenie, wyjazdy. Na początku cieszyłam się – niech dziecko ma wszystko. Z czasem stało się jasne: Antoni po prostu manipulował mną i pieniędzmi.

Wiktor, mój obecny mąż, zaproponował inne rozwiązanie:
— Helu, nie musisz utrzymywać dorosłego mężczyzny. Te środki możesz wpłacać na konto Artura – na jego przyszłość, studia, mieszkanie. Zamiast finansować rozrywki, by jego ojciec siedział w domu, a ty harowała.

Długo się wahałam. W końcu postanowiłam. Zadzwoniłam do Antoniego, oznajmiając, iż kończę przelewy na jego konto. Że czas, by wziął odpowiedzialność. Że założyłam konto syna – i wszystko, co wcześniej im wysyłałam, trafi teraz tam. Na jego jutro.

Reakcja była przewidywalna. Groźby, wyzwiska, szantaże. Antoni zapowiedział pozew o alimenty. Wiedziałam jednak, iż nic nie udowodni – od lat nie miał stałej pracy, a pieniądze przekazywałam dobrowolnie, bez sądowych nakazów.

Nawet świadoma swej racji czułam się przegrana. Bo najgorsze nie były kłótnie czy oskarżenia. Najgorszy był wzrok własnego dziecka. Lodowate spojrzenie.
— Nas porzuciłaś. A choćby grosza pożałowałaś – usłyszałam przez słuchawkę.

Próbowałam tłumaczyć, iż go nie odtrąciłam. Że wszystko robię dla niego. ale Artur już nie słuchał. Dokonał wyboru. Wybrał ojca. Albo – obraz, który ojciec mu namalował.

Teraz żyję z poczuciem, iż dla własnego dziecka stałam się obca. Każdego wieczoru myślę: czy miałam szansę postąpić inaczej? Czy warto było odchodzić, skoro tak się skończyło?

Lecz wiem: to była walka o moje życie. I dziś nie pozwalam się złamać. Wciąż jestem jego matką. Wciąż kocham. Wciąż wierzę, iż pewnego dnia pozna prawdę. Nie moją wersję. Tę, która sama dotrze do jego serca. Gdy dorośnie. Gdy zobaczy, jak było naprawdę.

Nie czekam na wdzięczność. Czekam tylko, by znów nazwał mnie „mamą”. Bez nienawiści. Bez pretensji. Z ciepłem, które kiedyś utraciłam.