Rozdzierające serce decyzje o dziadku

„Tak mi koty duszą” – ta decyzja o dziadku rozdziera mi serce.

W małym miasteczku pod Lublinem, gdzie stare kasztany chronią ulice przed letnim skrzypem, moje życie w wieku 38 lat stanęło nad moralną przepaścią. Nazywam się Kinga, a moja decyzja, choć ratuje rodzinę, pali mnie od środka. Mama płacze, a ja, mimo bólu, wiem, iż muszę być twięrda. Oddanie dziadka do domu opieki to nie zdrada, tylko konieczność – dlaczego więc czuję się, jakbym popełniała grzech?

**Rodzina na krawędzi**

Mój dziadek, Stanisław Pawłowski, to człowiek, którego kochałam od dziecka. Jego opowieści o wojnie, ciepłe dłonie i te dobre oczy – to był mój świat. Ma 87 lat, ale ostatnie lata odebrały mu wszystko. Alzheimer zabrał pamięć, jasność myślenia, niezależność. Nie poznaje mnie, myli dzień z nocą, czasem wychodzi i gubi się. Mama, Barbara, w wieku 62 lat próbuje się nim opiekować, ale to ją niszczy.

Mieszkamy we trójkę w starej kawalerce: ja, mama i dziadek. Mój mężczyzna, Marek, i nasze dzieci, Zosia i Tomek, wynieśli się na wynajem, bo nie dało się już wytrzymać. Dziadek wymaga ciągłej uwagi: zostawia gaz, rozlewa herbatę, krzyczy nocą. Mama nie śpi, jej zdrowie się sypie, a ja biegam między pracą, dziećmi i próbami pomocy. Jesteśmy na grani – fizycznie i emocjonalnie.

**Decyzja, która parzy ręce**

Długo się opierałam, ale miesiąc temu zrozumiałam: dziadek potrzebuje fachowej opieki. Znalazłam dobry dom opieki pod miastem – czysty, z życzliwym personelem. Postanowiłam sama płacić za jego pobyt, by nie obciążać mamy. To drogo – 4000 złotych miesięcznie – ale wezmę dodatkowe godziny, byleby dziadek był bezpieczny, a mama odetchnęła.

Gdy powiedziałam mamie, rozpłakała się. „Kinga, jak możesz? To twój dziadek, nas wychował, a ty go oddajesz jak zbędny grat!”. Jej słowa paliły jak ogień. Patrzy na mnie z wyrzutem, oczy zawsze mokre. Próbowałam tłumaczyć, iż to troska – o niego, o nią, o nas wszystkich. Ale ona nie słucha. Dla niej dom opieki to wyrok, hańba. Myśli, iż wybrałam łatwiznę, choć ta kolej łamie mi serce.

**Wina, która gryzie**

Nocami leżę bez snu, a koty szarpią mi wnętrzności. Widzę dziadka, który gładził mnie po głowie, gdy byłam mała. Słyszę jego śmiech, te historie. Teraz patrzy na mnie pustym wzorem i pyta: „A ty kto?”. Winię się, iż nie daję rady, iż nie potrafię zapewnić mu domu, jak on nam dał. Ale wiem: w domu nie jest bezpieczny. Wczoraj omal nie podpalił kuchni, zapominając o kuchence. Nie możemy żyć w takim strachu.

Marek mnie rozumie, ale choćby on czasem pyta: „Jesteś pewna? To przecież twój dziadek”. Jego wątpliwości podsycają mój żal. Zosia i Tomek wyczuwają napięcie. Zosia spytała niedawno: „Mamo, dziadek zostanie, prawda?”. Przytuliłam ją, ale zabrakło słów. Jak tłumaczyć dziecku, iż robię to z miłości, nie z obojętności?

**Prawda, która kłuje**

Mama prawie ze mną nie rozmawia. Opiekuje się dziadkiem z uporem, jakby chciała udowodnić, iż się myśMama prawie ze mną nie rozmawia, ale jutro podpiszę te papiery, bo już nie możemy tak żyć.