Moi rodzice nie są milionerami, ale dają z siebie wszystko. A mój mąż, Marek, rzucił mi kiedyś: „Moi pomagają finansowo, a twoi co?”
Rodzice Marka faktycznie mają pieniądze. Dobre posady, stabilne dochody, własny biznes. Od początku nas wspierali: kupili mieszkanie, podarowali sprzęt AGD, opłacili część wesela. Nikt nie zaprzeczy – to ogromna pomoc.
Moi rodzice żyją skromnie. Nie stać ich na mieszkania i lodówki, ale pomagają, jak potrafią: zabierają dzieci na weekendy, przywożą domowe jedzenie, pomagają przy remoncie, doradzają w wyborze mebli, wspierają. I jestem im za to wdzięczna aż do łez.
Do niedawna Marek zdawał się tego nie zauważać.
Gdy pojawiła się potrzeba generalnego remontu w naszym mieszkaniu, jego rodzice bez namysłu dali pieniądze. A Marek, nie pytając mnie, nagle powiedział:
— Kasia, niech twoi znajdą dobrych fachowców. Może chociaż w tym pomogą – zaoszczędzimy na kosztach.
Drgnęłam na to „niech”.
— Marek, moi rodzice nie mogą płacić za cudzą pracę. Ale tata sam wszystko zrobi – wyrówna ściany, wymieni gniazdka. Ma złote ręce.
Mąż skrzywił się, jakbym proponowała remont patykami i sznurkiem.
— Moi rodzice ciągle nas ratują. A twoi tylko jedzeniem pomagają i rady rozdają… — zaczął.
Nie wytrzymałam:
— Twoi pomagają gotówką. Moi – działaniem, pracą, czasem. I bez fanfar. Mój ojciec jest gotów u nas mieszkać, byle nam pomóc. Mama noce spędza, rysując rozkład mebli. Naprawdę tego nie widzisz?
Marek zamilkł. Ale w jego oczach było niezadowolenie. Przez kilka dni chodził pochmurny, przestał rozmawiać o remoncie. Jakby znalazł pretekst, by sabotować wszystko – tylko dlatego, iż moi rodzice nie mogą dołożyć się złotówkami.
Było mi przykro. Do głębi. Bo moi rodzice to nie portfel na nogach. To prawdziwe wsparcie. To, iż nie mają milionów, nie znaczy, iż ich pomoc jest mniej wartościowa.
Zebrałam się w sobie i sama zaczęłam rozmowę. Wytłumaczyłam:
— jeżeli zrobimy remont sami, wyjdzie dużo taniej. Tata wszystko ogarnie. Mama pomoże – ma niesamowity gust. Wszystko wybierzemy, zaaranżujemy. Trzeba tylko dać im szansę.
Marek się poddał. Powiedział tylko:
— Dobrze. Róbcie, jak uważacie. Tylko niech nie trwa rok.
I wtedy wszystko ruszyło.
Tata przywiózł narzędzia. Sam zdzierał płytki, tynkował ściany, wiercił, kleił, naprawiał. Marek chodził za nim jak cień i nagle zaczął pytać:
— A jak to się robi? A tu jak to trzyma?
Po raz pierwszy zobaczyłam w jego oczach szacunek.
Mama przyjeżdżała codziennie: zdzierała tapety, malowała, myła okna, pomagała wybierać meble. Choć z wykształcenia jest prawnikiem, ma świetny gust – razem wybrałyśmy piękną, niedrogą kuchnię. Pomogła też wszystko poukładać i posprzątać po remoncie.
Gdy było już gotowe, zorganizowaliśmy małe przyjęcie – zaprosiliśmy obie rodziny. Teściowa zachwycała się meblami, kolorem ścian, funkcjonalnością kuchni. Nie wytrzymałam i powiedziałam:
— To wszystko mama wybrała. Ma oko jak profesjonalista.
Teść nagle zwrócił się do mojego ojca:
— U nas w domu gniazdka się psują. Możesz kiedyś spojrzeć?
Gadali cały wieczór. A mama z teściową śmiały się, omawiając wystrój. Wtedy zrozumiałam: moi rodzice nie tylko zrobili remont. Zburzyli mur między naszymi rodzinami.
Następnego dnia Marek podszedł do mnie:
— Przepraszam. Byłem w błędzie. Twoi rodzice są niesamowiti. Czuję… wstyd. Nigdy więcej nie będę porównywać.
Pocałował mnie w czoło i dodał:
— Liczą się nie pieniądze. Liczy się, kto jest przy tobie, kto naprawdę chce pomóc. Teraz to rozumiem.
Od tamtej pory nigdy nie kłóciliśmy się o to, „kto więcej daje”. Bo miłości i zaangażowania nie da się zmierzyć kwotami. A moi rodzice pokazali, iż choćby z pustym portfelem można dać więcej niż ktokolwiek inny.
I wiecie co? Jestem z nich dumna. I z siebie – iż postawiłam na swoim.
