Bunt w kuchni: jak dzień bez porządku zmienił rodzinę
– Znowu cały dzień oglądałaś te swoje seriale! – warknął Marek, wpadając do mieszkania i rzucając klucze na stolik.
Weronika właśnie położyła się na kanapie i włączyła ulubioną melodramatyczną produkcję, by choć na moment uciec od codzienności. Cały dzień kręciła się jak w ukropie: sprzątała, prała, prasowała, bawiła się z córeczką. Pod wieczór nogi bolały jak szalone, a sił ledwie starczało, by oddychać. Miłość i troskę widziała tylko na ekranie telewizora. Od męża dobrego słowa nie usłyszała od czasu miodowego miesiąca. Marek bez przerwy ją krytykował, jakby to ona była winna wszystkim jego problemom.
– Ja haruję cały dzień, żeby utrzymać rodzinę, a ty siedzisz mi na karku i wgapiasz się w ten telewizor! – kontynuował. – Matka ostrzegała, iż jesteś leniwa, a ja, głupi, nie posłuchałem. Myślałem, iż z rodziną będzie łatwiej.
Jego słowa były niesprawiedliwe, ale Weronika tylko prychnęła. Nie raz próbowała tłumaczyć, czym zajmuje się w ciągu dnia. Ale Marek uparcie nie dostrzegał ani błyszczącej podłogi, ani perfekcyjnie poukładanego prania w szafie, ani zapasów jedzenia w lodówce na kolejne dwa dni. Nie przestawał:
– Co milczysz? Nie masz nic do powiedzenia? Chociażby kolację byś podgrzała! Tylko seriale w głowie! Tylko takie jak ty je oglądają. Moja matka dawno by już w kuchni warzyła, a ty ze świekrą żyć nie chciałaś!
– To może żyj ze swoją matką! – odcięła się Weronika, podkręcając głośność telewizora. – Nie umiesz z żoną rozmawiać – sam sobie kolację podgrzej!
Nie chciała się kłócić – w sąsiednim pokoju spała mała Zosia. Ale Marek, rzuciwszy na nią gniewne spojrzenie, dumnie się oddalił.
– Ja ci to zapamiętam! – rzucił na odchodne.
Weronika przepuściła połowę odcinka, nie mogąc się skupić. Serce waliło jej z żalu. Jak to możliwe? Marek tak pięknie się starał, namawiał ją do ślubu, a w małżeństwie zamienił się w zrzędliwego egoistę. Jego słowa – „głupia”, „leniwa” – raniły jak noże.
W rzeczywistości Weronika była wzorową gospodynią. Zosia często chorowała, więc postanowiła nie oddawać jej do żłobka do trzeciego roku życia. Po macierzyńskim planowała wrócić do pracy, by nikt nie mógł jej zarzucić, iż „siedzi na karku”. Ale jak dotrzeć do męża? Jak sprawić, by docenił jej wysiłek, szanował ją jako żonę i matkę?
Weronika zamyśliła się. Małżeńskie życie, o którym marzyła, okazało się dalekie od rzeczywistości. Pragnęła ciepła, wsparcia, a nie wiecznych pretensji. Wczoraj Marek spotkał ją z Zosią wracające z przychodni. Ani uśmiechu, ani słowa – przeszedł obok, jakby byli obcymi. Rozwodu Weronika jeszcze nie chciała: gdzie pójdzie z dzieckiem? Rodzice mieszkali daleko. Ale dłużej tak wytrzymać nie mogła.
Postanowiła poradzić się Moniki. Przyjaciółka rozwiodła się dwa lata temu i żyła wolnym życiem, nie zależna od nikogo. „Też bym tak chciała!” – pomyślała Weronika, ocierając łzę. Odchodząc do okna, by Marek nie usłyszał, wybrała numer.
– Monika, cześć! Jak tam? – głos jej drżał. – Potrzebuję twojej pomocy.
– Znowu mąż doprowadza? – od razu zrozumiała Monika.
– Ty wszystko rozumiesz, a w domu nikt mnie nie chce – westchnęła Weronika. – Cały dzień sprzątam, gotuję, bawię się z Zosią – i wciąż jest źle. Podłogi błyszczą, jedzenie gotowe, Zosia czysta i zadbana. Czego on jeszcze chce? Zrzędzi, iż nic nie robię. Czy on naprawdę niczego nie widzi?
– On po prostu chce, żebyś żyła tylko dla niego – powiedziała Monika. – Nie jesteś ze stali, wszystko w domu robisz, męczysz się. Niech po pracy pomaga – z Zosią pójdzie na spacer, naczynia pozmywa.
– Co ty mówisz! – gorzko się zaśmiała Weronika. – On uważa, iż domowe obowiązki są poniżej jego godności. Sama daję radę, ale chociaż raz niech zauważy, jak u nas przytulnie, jak się staram. Zje kolację – i ani słowa uznania. Tylko swoją matkę chwali, a ona gotuje tak, iż nie da się jeść!
– Wytłumacz mu, opowiedz, co robisz w ciągu dnia – poradziła Monika.
– Próbowałam tysiąc razy, nie słucha. On lubi mnie denerwować, wywoływać emocje. Co robić, Monika?
– Wiesz, ja bym z nim pogadała, ale on mnie nie cierpi – powiedziała Monika. – Musisz go sama nauczyć, żeby zrozumiał, jak bez ciebie jest ciężko. Niech poczuje, iż nie jesteś służącą, ale żoną! Mam plan, słuchaj!
Weronika wysłuchała i roześmiała się:
– Myślisz, iż zadziała?
– Jeszcze jak! – zapewniła Monika. – Działaj!
Następnego ranka, ledwie Marek wyszedł do pracy, Weronika zabrała się do dzieła. Rozrzuciła ubrania po podłodze, wrzuciła czyste koszule męża do pralki, rozsiała zabawki Zosi po całym mieszkaniu, a na stół wystawiła brudne naczynia. Zosia patrzyła na matkę ze zdumieniem. Weronika uśmiechnęła się:
– Chodź, słoneczko, do cioci Moniki! Będziemy oglądać bajki!
– Bajki? – ucieszyła się dziewczynka.
– Tak, kochanie!
Cały dzień spędziły z Moniką w galerii handlowej: były w kinie, jadły lody, śmiały się. Zosia była zachwycona, a Weronika pierwszy raz od dawna poczuła się wolna. Wróciły późno, gdy już było ciemno. Marek powitał je w progu, kipiąc złością:
– Gdzie ty byłaś? Co to za burdel w domu? Prawie oszalałem, myślałem, iż coś wam się stało!
– Co w tym złego? – niewinnie spytała Weronika. – Byłyśmy z Moniką w galerii, Zosia musi się rozwijać. O co chodzi?
– Spójrz na to mieszkanie! – wrzasnął Marek.
– A, to! – wzruszyła ramionami Weronika. – Dziś nic nie robiłam. Będziesz musiał sam wszystko posprzątać. Kolacji, swoją drogą, nie ma – sam sobie ugotuj. A ja jestem zmęczonaI pójdę się położyć, a ty dziś się nauczysz, jak to jest być w mojej skórze.
