Dziś znów przypomniałam sobie tamten dzień. Biegłam na szkolne podwórko, żeby odebrać wnuczkę po lekcjach. Na twarzy miałam uśmiech, a obcasy dźwięcznie stukały po kostce, tak jak dawniej, za młodu, gdy serce wierzyło jeszcze w dobro i wdzięczność. Byłam w świetnym nastroju – w końcu kupiłam własne mieszkanie. Niewielkie, ale przytulne, kawalerka w nowym bloku. Jasne, czyste, z nową kuchnią i widokiem na park – dla mnie to był symbol wolności i zwycięstwa.
Długo do tego dążyłam. Prawie dwa lata żyłam skromnie, oszczędzałam, sprzedałam stary dom na wsi, który budowałam z mężem, a dołożyłam odrobinę pomocy od córki, obiecując, iż wszystko oddam. Córka z mężem są młodzi, sami potrzebują pieniędzy, a mnie wystarczy choćby połowa emerytury, teraz kiedy mam swój własny dach nad głową.
Pod szkołą czekała już na mnie ośmioletnia Zosia – moja radość, mój sens życia. Późne dziecko córki – urodziła ją prawie w czterdziestce. Nie chciałam przeprowadzać się do miasta, ale uległam prośbie córki, by pomóc z wnuczką. W dzień odbierałam dziewczynkę ze szkoły, chodziłyśmy na spacery, jadłyśmy razem obiad, czekałam, aż rodzice wrócą z pracy – i szłam do swojego mieszkania. Formalnie było ono zapisane na córkę – tak na wszelki wypadek, by nie paść ofiarą oszustów, ale w głębi serca i tak uważałam je za swoje.
Szłyśmy ścieżką, trzymając się za ręce, gdy nagle Zosia przystanęła i spojrzała mi prosto w oczy.
“Babciu… Mama mówiła, iż trzeba cię oddać do domu spokojnej starości…”
Jakby uderzenie. Ziemia usunęła mi się spod nóg. choćby się zatrzymałam.
“Co powiedziałaś, Zosieńko?” – zapytałam cichym, zduszonym głosem.
“No… do takiego domu, gdzie mieszkają wszystkie babcie. Mama mówiła, iż nie będziesz się tam nudzić…”
Poczułam, jak wszystko we mnie się ściska. Uśmiechnęłam się, jak mogłam, ale usta mi drżały.
“Skąd o tym wiesz?”
“Słyszałam, jak mama z tatą rozmawiali w kuchni. Mama mówiła, iż już wszystko ustaliła z jakąś panią. Tylko iż ciebie nie od razu oddadzą, poczekają, aż ja podrosnę. Ale nie mów mamie, iż ci powiedziałam… proszę…”
“No dobrze, słoneczko… nie powiem” – z trudem otworzyłam drzwi mieszkania. – “Ale jakoś źle się czuję, pójdę się położyć… a ty przebierz się, dobrze?”
Zosia pobiegła do swojego pokoju, a ja opadłam na kanapę, choćby nie rozbierając się. Przed oczami pływały mi ściany, a w uszach wciąż dźwięczał głos wnuczki: *dom spokojnej starości… nie będziesz się nudzić… już wszystko ustalone…*
Trzy miesiące później spakowałam swoje rzeczy. Bez awantur, bez wyrzutów. Po prostu pewnego dnia zamknęłam drzwi swojego mieszkania – i już tam nie wróciłam.
Teraz mieszkam na wsi – wynajmuję małą chatkę u starej przyjaciółki. Tam powietrze jest inne, a ludzie życzliwsi. Oszczędzam na własny dom, choćby jeżeli mały. Przyjaciółki i dalsi krewni wspierają mnie – kto słowem, kto czynem. Choć są i tacy, którzy krytykują:
“A nie mogłaś porozmawiać z córką? Może dziecko coś wymyśliło?”
“Dziecko by czegoś takiego nie wymyśliło” – odpowiadam twardo. – “Znam swoją córkę. Ani telefonu, ani listu, ani słowa – odkąd wyjechałam. Więc to prawda. I niech wie, iż się dowiedziałam. Ja do niej nie dzwonię. I nie zadzwonię. To nie moja wina.”
