„Latami kładłam się spać w ciuchach, a komórkę trzymałam obok poduszki na wypadek, gdybym musiała raptem wybiec z domu. Kiedy małżonek się ociągał z powrotem na obiad, w nerwach szorowałam kibel. Zostało mi to w głowie po dziś dzień, razem z żalem dzieciaków, których nie wyciągnęłam z tego piekła”.
