W małym miasteczku na Dolnym Śląsku, gdzie stare bloki skrywają rodzinne tajemnice, moje życie pełne miłości do córki i wnuków zamieniło się w gorzkie rozczarowanie. Ja, Halina, zostawiłam wszystko, by być blisko córki i jej bliźniaczek, ale stałam się obca we własnym mieszkaniu. Mój dom zajął syn synowej, a ja, jak służąca, zostałam na marginesie własnego życia.
Gdy moja córka, Kinga, urodziła bliźniaczki, Zosię i Alę, wiedziałam, iż będzie ciężko. Mieszkała z mężem, Krzysztofem, we Wrocławiu, w wynajmowanym mieszkaniu, więc bez wahania wyprowadziłam się z rodzinnego miasteczka, by pomagać. Miałam przytulne dwupokojowe mieszkanie, które wynajmowałam, ale dla córki zostawiłam je i zamieszkałam z nimi. Chciałam być podporą: gotować, sprzątać, opiekować się dziewczynkami, by Kinga mogła choć trochę odpocząć. To była moja powinność, moja miłość.
We Wrocławiu czekało mnie jednak rozczarowanie. Krzysztof miał starszą siostrę, Magdę, która stale się wtrącała w ich życie. Jej syn, 22-letni Tomek, nagle wprowadził się do mojego mieszkania. Magda przekonała Kingę i Krzysztofa, iż Tomek “tylko na chwilę” się zatrzyma, aż znajdzie pracę. Byłam przeciw – to mój dom, moja własność – ale córka błagała: “Mamo, to na krótko, to rodzina”. Uległam, myśląc, iż wrócę, gdy pomoc nie będzie już potrzebna.
Minęły dwa lata. Zosia i Ala mają już po dwa lata, a ja wciąż żyję u córki, w ciasnym wynajętym mieszkaniu, śpiąc na rozkładanym łóżku w salonie. Moje życie stało się niekończącą się karuzelą obowiązków: gotuję, piorę, sprzątam, wychodzę z dziewczynkami na spacer. Kinga i Krzysztof dziękują, ale czuję się nie jak członek rodziny, a jak darmowa pomoc domowa. Najgorzej, iż moje mieszkanie, mój jedyny kąt, teraz należy do Tomka.
Tomek nie tylko tam mieszka. Sprowadził dziewczynę, Kasię, i urządzili się tam jak u siebie. Meble, które pieczołowicie przechowywałam latami, są zniszczone, ściany poplamione, a moje rzeczy walają się w schowku. Dowiedziałam się, iż Tomek choćby nie płaci czynszu – robię to ja, z mojej emerytury, by nie stracić mieszkania. Gdy przyjechałam je sprawdzić, Tomek przywitał mnie chłodno: “Halina Józefowo, niech się pani nie martwi, tu jest czysto”. Ale jego “czysto” to chaos, od którego serce mi się ściska.
Próbowałam rozmawiać z Kingą. “To moje mieszkanie! — błagałam. — Dlaczego obcy chłopak tam mieszka, a ja śpię na rozkładanym łóżku?” Córka spuszczała wzrok: “Mamo, Magda obiecała, iż Tomek niedługo się wyprowadzi. Poczekaj, nie możemy go wyrzucić, to rodzin Krzysztofa”. Jej słowa bolały jak nóż. Poświęciłam wszystko dla niej i wnuczek, a ona broni obcych, a nie mnie.
Krzysztof milczał, unikając konfliktu. Magda, gdy do niej zadzwoniłam, bezczelnie oznajmiła: “Pani mieszkanie stało puste, a Tomek potrzebuje gdzieś mieszkać. Przecież pani go nie używa!” Jej bezczelność mnie złamała. Czułam, jak moje życie, mój dom, moja duma są mi odbierane, a ja jestem bezsilna. W nocy płakałam, patrząc na śpiące Zosię i Alę. Kocham je, ale za co takie upokorzenie?
Sąsiadka ze starego bloku, dowiedziawszy się o sytuacji, zaproponowała pomoc prawnika, by odzyskać mieszkanie. Ale się boję. jeżeli zacznę wojnę z Tomkiem, Kinga i Krzysztof mogą się odsunąć. Już sugerowali, iż “utrudniam wszystkim życie”. Rozdzieram się między chęcią odzyskania swojego a strachem przed utratą córki. Moja dusza krzyczy z niesprawiedliwości: oddałam wszystko dla rodziny, a teraz nie mam miejsca choćby we własnym domu.
Każdego dnia opiekuję się wnuczkami, gotuję obiad, piorę ich ubrania, ale czuję się niewidzialna. Kinga nie widzi mojego zmęczenia, Krzysztof unika wzroku. Tomek i Kasia żyją w moim mieszkaniu jak królowie, gdy ja, 60-letnia kobieta, śpię na skrzypiącym łóżku. Ich śmiech, gdy proszę o zapłatę rachunków, brzmi jak szyderstwo.
Nie wiem, jak dalej żyć. Wybaczyć córce jej obojętność? Wyrzucić Tomka i stracić rodzinę? Czy pogodzić się, stając się cieniem w życiu tych, dla których poświęciłam wszystko? Miłość do Zosi i Ali mnie trzyma, ale żal toczy duszę. Marzyłam, by być babcią, nie służącą, ale los zadrwił sobie ze mnie. Mój dom, mój spokój, moje życie – wszystko mi zabrano i nie wiem, czy starczy sił, by je odzyskać.
