Między nami przepaść…
Kamila po rozwodzie z mężem długo nie mogła dojść do siebie. Przeczuwała, iż zdradza, ale i tak nie była gotowa na prawdę. Była rodzina, poukładane życie z marzeniami i planami… Nic nie zostało. Dominik po prostu wyszedł z domu, z jej życia.
Lato chyliło się ku końcu, ale Kamila niczego wokół siebie nie dostrzegała: ani słońca, ani gwaru miasta, ani tęczy po deszczu. Jednej nocy, dławiąc się w upale i bezskutecznie próbując zasnąć, nagle zrozumiała, iż tak dalej być nie może. Dominik jest szczęśliwy, a ona nie żyje, tylko powoli umiera.
“Tu wszystko przypomina o nim, o nas. A nas już nie ma. Trzeba po prostu wyjechać, choć na chwilę. Tylko nie na południe, nie za granicę, gdzie tłumy i zgiełk. Trzeba pojechać w ciszę, na wieś. Przecież mamy tam dom! Dom babci. Wszyscy pochodzimy ze wsi. To nasze miejsce mocy. Jak ta myśl wcześniej nie przyszła mi do głowy?!” – Kamila choćby usiadła na łóżku. Spocona koszula nocna przykleiła się do pleców.
Babcia zmarła trzy lata temu. Wcześniej długo chorowała. Wszystko zmierzało ku końcowi. Ale Dominik namówił ją, by pojechali do Włoch. „Nic się nie stanie w dziesięć dni” – mówił. Wiadomość o śmierci babci zastała ich w Neapolu. „Nic już nie pomożemy. Zmiana biletów kłopotliwa. Wrócimy, pójdziemy na grób, pomodlimy się…” I znów go posłuchała. Jak zawsze.
Mama miała działkę – duży dom z ogrodem niedaleko miasta. Od dawna chciała sprzedać dom babci, ale zwlekała.
Dawniej każde wakacje Kasia spędzała u babci. Gdy poszKamila wzięła głęboki oddech, spojrzała w oczy Mikołaja i powiedziała: “Tak, wyjdę za ciebie”, czując, jak dawna rana w jej sercu wreszcie się goi.
