Niebo delikatnie mżyło, jakby rozciągnięta zasłona deszczu, gdy ludzie mijali się na ulicach, trzymając parasole i unikając wzrokiem kontaktu. Nikt jednak nie zwrócił uwagi na kobietę w beżowym kostiumie, która klęczała na środku skrzyżowania. Jej głos drżał. Proszę wyjdź za mnie wyszeptała, trzymając aksamitne pudełeczko. Mężczyzna, do którego się zwracała? Od tygodni nie golił się, nosił płaszcz załatany taśmą i spał w zaułku zaledwie kilka ulic od warszawskiej giełdy.
**Dwa tygodnie wcześniej**
Helena Nowak, 36-letnia miliarderka, dyrektor generalna firmy technologicznej i samotna matka, miała wszystko przynajmniej tak myślał świat. Nagrody od największych korporacji, okładki magazynów i apartament z widokiem na Łazienki Królewskie. Ale za szklanymi ścianami swojego biura czuła, iż się dusi.
Jej sześcioletni syn Tomek przestał mówić, odkąd jego ojciec znany chirurg porzucił ich dla młodszej modelki i życia w Paryżu. Tomek już się nie uśmiechał. Ani na kreskówki, ani na szczenięta, choćby na tort czekoladowy.
Nic go nie cieszyło z wyjątkiem dziwnego, obdartego mężczyzny, który karmił gołębie przed jego szkołą.
Helena pierwszy raz zauważyła go, gdy spóźniła się po syna. Tomek, zwykle cichy i zamknięty w sobie, wskazał przez ulicę i powiedział: Mamo, ten pan rozmawia z ptakami, jakby to była jego rodzina.
Helena zignorowała to aż do chwili, gdy sama zobaczyła. Bezdomny, może czterdziestolatek, z ciepłymi oczami spod warstwy brudu i brodą, kruszył chleb na kamiennej balustradzie i szeptał coś do każdego gołębia, jak do przyjaciela. Tomek stał obok, patrzył z miękkim spojrzeniem i tą ciszą, której Helena nie widziała od miesięcy.
Od tamtej pory zaczęła przychodzić pięć minut wcześniej, tylko po to, by obserwować tę scenę.
Pewnego wieczoru, po wyczerpującym spotkaniu zarządu, Helena szła sama obok szkoły. Tam był on choćby w deszczu mokry, ale wciąż uśmiechnięty, szepczący coś ptakom.
Zawahała się, po czym przeszła przez ulicę.
Przepraszam powiedziała cicho. Podniósł wzrok, a jego oczy były żywe, mimo brudu. Jestem Helena. Ten chłopiec, Tomek on bardzo się do pana przywiązał.
Uśmiechnął się. Wiem. Rozmawia z ptakami. One rozumieją rzeczy, których ludzie nie potrafią.
Roześmiała się, choć nie chciała. Mogę spytać, jak pan ma na imię?
Marcin odpowiedział po prostu.
Rozmawiali. Dwadzieścia minut. Potem godzinę. Helena zapomniała o spotkaniu. Zapomniała o parasolu, pod którym deszcz spływał jej po plecach. Marcin nie prosił o pieniądze. Pytał o Tomka, o jej firmę, jak często się śmieje i słuchał. Naprawdę słuchał.
Był dobry. Mądry. Zwyczajny. I zupełnie inny niż wszyscy mężczyźni, których kiedykolwiek znała.
Z dni złożył się tydzień.
Helena przynosiła kawę. Potem zupę. Potem szalik.
Tomek rysował portrety Marcina i mówił matce: Mamo, on jest jak prawdziwy anioł. Tylko smutny.
Ósmego dnia Helena zadała pytanie, którego nie planowała:
Co co byś zrobił, żeby znów zacząć żyć? Dostać drugą szansę?
Marcin odwrócił wzrok. Ktoś musiałby uwierzyć, iż wciąż coś znaczę. Że nie jestem tylko duchem, którego nikt nie widzi.
Potem spojrzał jej prosto w oczy.
I chciałbym, żeby ta osoba była szczera. Żeby nie żałowała mnie. Tylko wybrała mnie.
**Teraźniejszość Oświadczyny**
I tak się stało, iż Helena Nowak, miliarderka i dyrektor generalna, ta, która przed śniadaniem kupowała firmy z branży AI, teraz klęczała na Mokotowie w deszczu, z pierścionkiem w dłoni, przed mężczyzną, który nie miał nic.
Marcin wydawał się oszołomiony. Zdrętwiały. Nie z powodu kamer, które już zaczęły migać wokół, ani gapiów z uniesionymi brwiami.
Ale przez nią.
Ty chcesz wyjść za mnie? wyszeptał. Helena, ja nie mam nazwiska. Nie mam konta w banku. Śpię za śmietnikiem. Dlaczego ja?
Przełknęła ślinę. Bo sprawiasz, iż mój syn się śmieje. Bo sprawiasz, iż znowu coś czuję. Bo jesteś jedynym, który niczego ode mnie nie chciał po prostu chciałeś mnie poznać.
Marcin patrzył na pudełeczko w jej dłoni.
Potem cofnął się o krok.
Tylko jeżeli najpierw odpowiesz mi na jedno pytanie.
Zamarła. Pytaj, tylko pytaj.
Pochylił się lekko, by ich oczy znalazły się na tym samym poziomie.
Czy przez cały czas byś mnie kochała zapytał gdybyś się dowiedziała, iż nie jestem tylko człowiekiem z ulicy ale kimś z przeszłością, która może zniszczyć wszystko, co zbudowałaś?
Jej oczy się rozszerzyły.
Co masz na myśli?
Marcin wyprostował się. Jego głos był cichy, prawie ochrypły.
Bo nie zawsze byłem bezdomny. Kiedyś miałem nazwisko, które szeptano w sądowych korytarzach.
Marek Wiśniewski stał tam, otoczony osłupiałą ciszą, trzymając w dłoni starą, zniszczoną zabawkową ciężarówkę. Farba była wytarta, koła chwiały się, a jednak była cenniejsza niż jakikolwiek luksusowy przedmiot, jaki kiedykolwiek posiadał.
Nie w końcu powiedział i uklęknął przed bliźniakami. Nie mogę na to patrzeć. To powinno należeć do was obu.
Jeden z chłopców, z dużymi, brązowymi oczami pełnymi łez, szepnął: Ale potrzebujemy pieniędzy na lekarstwo dla mamy. Proszę, proszę pana
Serce Marka ścisnęło się z bólu.
Jak się nazywacie? spytał.
Ja jestem Kacper powiedział starszy z bliźniaków. A to jest Tomek.
A jak ma na imię wasza mama? Ewa odparł Kacper. Jest bardzo chora. Lekarstwa są za drogie.
Marek spojrzał na nich po kolei. Mieli ledwie sześć lat. A jednak stali tu, na zimnym wietrze, sprzedając swoją jedyną zabawkę sami.
Jego
