Niebo delikatnie mżyło, jakby zarzuciło na świat miękką zasłonę deszczu, podczas gdy ludzie mijali się z otwartymi parasolami i spuszczonymi wzrokiem. Nikt jednak nie zwrócił uwagi na kobietę w beżowym garniturze, która klęczała na środku skrzyżowania. Jej głos drżał. Proszę wyjdź za mnie szepnęła, trzymając aksamitne pudełeczko w dłoniach. Mężczyzna, do którego mówiła? Od tygodni nie golił się, nosił płaszcz załatany taśmą i spał w zaułku oddalonym o zaledwie jeden kwartał od warszawskiej ulicy.
Dwa tygodnie wcześniej
Hanna Nowak, 36 lat, miliarderka i prezeska firmy technologicznej, samotna matka, miała wszystko przynajmniej tak myślał świat. Nagrody z listy Fortune-100, okładki magazynów i apartament z widokiem na Łazienki Królewskie. Ale za szklanymi ścianami swojego biura czuła, iż się dusi.
Jej sześcioletni syn Tomek przestał mówić, odkąd jego ojciec znany chirurg porzucił ją dla młodszej modelki i życia w Paryżu. Tomek już się nie uśmiechał. Nie na kreskówki, nie na szczeniaczki, choćby na szarlotkę.
Nic go nie cieszyło poza dziwnym, obdartym mężczyzną, który karmił gołębie przed jego szkołą.
Hanna pierwszy raz zauważyła go, gdy spóźniła się po syna. Tomek, zwykle cichy i zamknięty w sobie, wskazał przez ulicę i powiedział: Mamo, ten pan rozmawia z ptakami, jakby byli jego rodziną.
Hanna machnęła ręką aż do chwili, gdy sama to zobaczyła. Bezdomny, może koło czterdziestki, z ciepłymi oczami spod warstwy brudu i zarostem, kruszył chleb na kamiennym murku i cicho rozmawiał z każdym gołębiem, jak z przyjacielem. Tomek stał obok, patrzył łagodnym wzrokiem a ta cisza, której Hanna nie widziała od miesięcy, wypełniła powietrze.
Od tamtej pory przychodziła codziennie pięć minut wcześniej, tylko po to, by obserwować tę scenę.
Pewnego wieczoru, po wyczerpującym zebraniu zarządu, Hanna szła sama obok szkoły. Tam był on choćby w deszczu szepczący do ptaków, przemoczony, ale wciąż uśmiechnięty.
Zawahała się, potem przeszła przez ulicę.
Przepraszam powiedziała cicho. Spojrzał na nią, jego oczy były żywe, mimo brudu. Jestem Hanna. Ten chłopiec, Tomek on bardzo się do pana przywiązał.
Uśmiechnął się. Wiem. Rozmawia z ptakami. One rozumieją rzeczy, których ludzie nie pojmują.
Roześmiała się mimo woli. Mogę spytać, jak panu na imię?
Marek odpowiedział po prostu.
Rozmawiali. Dwadzieścia minut. Potem godzinę. Hanna zapomniała o zebraniu. Zapomniała o parasolu, pod którym deszcz spływał jej po plecach. Marek nie prosił o pieniądze. Pytał o Tomka, o jej firmę, jak często się śmieje i słuchał. Naprawdę słuchał.
Był dobry. Mądry. Zwyczajny. I zupełnie inny niż każdy mężczyzna, którego kiedykolwiek znała.
Dni zmieniały się w tygodnie.
Hanna przynosiła kawę. Potem zupę. Potem szalik.
Tomek rysował portrety Marka i mówił matce: On jest jak prawdziwy anioł, mamo. Tylko smutny.
Ósmego dnia Hanna zadała pytanie, którego nie planowała:
Co co byś zrobił, żeby znów zacząć żyć? Żeby dostać drugą szansę?
Marek odwrócił wzrok. Ktoś musiałby uwierzyć, iż wciąż coś znaczę. Że nie jestem tylko duchem, którego nikt nie widzi.
Potem spojrzał jej prosto w oczy.
I chciałbym, żeby ta osoba była szczera. Żeby nie żałowała mnie. Tylko wybrała mnie.
Teraz oświadczyny
I tak się stało, iż Hanna Nowak, miliarderka i prezeska, ta, która przed śniadaniem kupowała startupy, klęczała teraz na środku ulicy w deszczu, z pierścionkiem w dłoni, przed mężczyzną, który nie miał nic.
Marek wydawał się oszołomiony. Zdrętwiały. Nie z powodu kamer, które już migały wokół, ani gapiów z uniesionymi brwiami.
Ale z powodu niej.
Ty chcesz wyjść za mnie? wyszeptał. Hanno, nie mam nazwiska. Nie mam konta w banku. Śpię za śmietnikiem. Dlaczego ja?
Przełknęła ślinę. Bo sprawiasz, iż mój syn się śmieje. Bo znowu czuję. Bo jesteś jedynym, który niczego ode mnie nie chciał po prostu chciałeś mnie poznać.
Marek patrzył na pudełeczko w jej ręce.
Potem zrobił krok w tył.
Tylko jeżeli najpierw odpowiesz mi na jedno pytanie.
Zamarła. Pytaj, tylko pytaj.
Pochylił się lekko, by ich spojrzenia spotkały się na jednym poziomie.
Czy przez cały czas byś mnie kochała zapytał gdybyś się dowiedziała, iż nie jestem tylko człowiekiem z ulicy ale kimś z przeszłością, która może zniszczyć wszystko, co zbudowałaś?
Jej oczy się rozszerzyły.
Co masz na myśli?
Marek wyprostował się. Jego głos był cichy, niemal zachrypnięty.
Bo nie zawsze byłem bezdomny. Kiedyś miałem imię, które szeptano w salach sądowych.
Marek Kowalski stał tam, owity osłupiałą ciszą, trzymając w dłoni wysłużoną zabawkową ciężarówkę. Czerwona farba się łuszczyła, koła były rozchwiane, a jednak była cenniejsza niż jakikolwiek luksusowy przedmiot, jaki kiedykolwiek posiadał.
Nie powiedział w końcu i uklęknął przed bliźniakami. Nie mogę tego zabrać. To powinno należeć do was obu.
Jeden z chłopców, z dużymi, kasztanowymi oczami pełnymi łez, szepnął: Ale potrzebujemy pieniędzy na lekarstwa dla mamy. Proszę, proszę pana
Serce Marka ścięło się z bólu.
Jak się nazywacie? spytał.
Ja jestem Kacper powiedział starszy z bliźniaków. A to jest Tomek.
A jak nazywa się wasza mama? Agnieszka odparł Kacper. Jest bardzo chora. Lekarstwa są za drogie.
Marek spojrzał na nich po kolei. Mieli ledwie sześć lat. A jednak stali tu, na zimnym wietrze, sprzedając swoją jedyną zabawkę sami.
Jego głos zmiękł. Zaprowadźcie mnie do niej.
Na początku się wahali, ale co
