Niebo delikatnie mżyło, jakby zasłonięte miękką zasłoną deszczu, gdy ludzie przechodzili obok z rozłożonymi parasolami i spuszczonymi wzrokiem. Nikt jednak nie zwrócił uwagi na kobietę w beżowym garniturze, która stanęła na środku skrzyżowania i nagle uklękła. Jej głos drżał. Proszę wyjdź za mnie szepnęła, trzymając w dłoniach aksamitne pudełeczko. Mężczyzna, do którego się zwracała? Od tygodni nie golił się, nosił płaszcz zaszyty taśmą i spał w zaułku zaledwie kilka ulic od warszawskiego Śródmieścia.
Dwa tygodnie wcześniej
Helena Nowak, 36-letnia miliarderka, prezeska technologicznego giganta i samotna matka, miała wszystko przynajmniej tak sądził świat. Nagrody z rankingów Forbesa, okładki magazynów i apartament z widokiem na Łazienki Królewskie. Za szklanymi ścianami biura czuła jednak, iż się dusi.
Jej sześcioletni syn Tymek zamilkł, odkąd ojciec znany chirurg porzucił ich dla młodej modelki i życia w Paryżu. Tymek przestał się uśmiechać. Ani na kreskówki, ani na szczeniaczki, choćby na tort czekoladowy.
Nic go już nie cieszyło poza tym dziwnym, obdartym mężczyzną, który karmił gołębie przed jego szkołą.
Helena pierwszy raz zauważyła go, gdy spóźniła się po syna. Tymek, zwykle cichy i zamknięty, wskazał przez ulicę i powiedział: Mamo, ten pan rozmawia z ptakami, jakby były jego rodziną.
Helena wzruszyła ramionami aż sama nie zobaczyła. Bezdomny, może czterdziestolatek, z ciepłymi oczami spod warstwy brudu i zarostem, kruszył chleb na kamiennym murku i szeptał coś do każdej gołębicy, jak do przyjaciółki. Tymek stał obok, patrzył łagodnie z tą ciszą, której Helena nie widziała od miesięcy.
Od tamtej pory przychodziła codziennie pięć minut wcześniej, tylko by obserwować tę scenę.
Pewnego wieczoru, po wyczerpującym zebraniu zarządu, Helena szła sama koło szkoły. Był tam choćby w deszczu mruczący do ptaków, przemoczony, ale wciąż uśmiechnięty.
Zawahała się, potem przeszła ulicę.
Przepraszam szepnęła. Podniósł wzrok, oczy miał żywe, mimo brudu. Jestem Helena. Ten chłopiec, Tymek on bardzo pana polubił.
Uśmiechnął się. Wiem. Rozmawia z ptakami. One rozumieją rzeczy, których ludzie nie pojmują.
Roześmiała się mimowoli. Mogę spytać, jak pan ma na imię?
Janek odparł prosto.
Rozmawiali. Dwadzieścia minut. Potem godzinę. Helena zapomniała o zebraniu. Zapomniała o parasolu, z którego deszcz spływał jej po plecach. Janek nie prosił o pieniądze. Pytał o Tymka, o jej firmę, jak często się uśmiecha i słuchał. Naprawdę słuchał.
Był dobry. Mądry. Zwyczajny. I zupełnie inny niż wszyscy mężczyźni, których znała.
Dni zmieniały się w tygodnie.
Helena przynosiła kawę. Potem zupę. Potem szalik.
Tymek rysował portrety Janka i mówił: Mamo, on jest jak prawdziwy anioł. Tylko smutny.
Ósmego dnia Helena zadała pytanie, którego nie planowała:
Co co byś zrobił, żeby znów zacząć żyć? Dostać drugą szansę?
Janek odwrócił wzrok. Ktoś musiałby uwierzyć, iż wciąż coś znaczę. Że nie jestem tylko duchem, którego nikt nie widzi.
Potem spojrzał jej prosto w oczy.
I chciałbym, żeby ten ktoś był szczery. Żeby nie żałował mnie. Tylko wybrał.
**Teraz oświadczyny**
I tak oto Helena Nowak, miliarderka i prezeska, ta, która przed śniadaniem wykupywała start-upy, klęczała teraz na ulicy Marszałkowskiej w deszczu, z pierścionkiem w dłoni, przed mężczyzną, który nie miał nic.
Janek wydawał się oszołomiony. Sparaliżowany. Nie z powodu kamer, które już migały wokół, ani gapiów z uniesionymi brwiami.
Tylko przez nią.
Ty chcesz wyjść za mnie? wyszeptał. Helena, nie mam nazwiska. Nie mam konta. Śpię za śmietnikiem. Dlaczego ja?
Przełknęła ślinę. Bo sprawiasz, iż mój syn się śmieje. Bo sprawiasz, iż znowu coś czuję. Bo jesteś jedynym, który niczego ode mnie nie chciał chciałeś tylko mnie poznać.
Janek patrzył na pudełeczko w jej dłoni.
Potem cofnął się o krok.
Tylko najpier
