Młynek do mięsa przeznaczenia: czyli jak noworoczny prezent stał się początkiem rodziny
— Krzysiu, a co to za potworność? — Zuzia patrzyła szeroko otwartymi oczami na wielkie pudełko owinięte błyszczącym papierem z reniferami i śnieżynkami.
— No otwieraj już! — Krzysztof nerwowo pocierał dłonie, a jego oczy biegały niespokojnie. — Myślę, iż ci się spodoba.
Zuzia powoli zdjęła opakowanie, delikatnie rozdarła wstążkę… i zastygła. Na dnie leżał stary, wyblakły z czasem metalowy młynek do mięsa. Takie typowo… babcine. Z rdzą na śrubkach i korbą, która skrzypiała choćby w bezruchu.
— To… jakiś żart? — zapytała cicho, podnosząc wzrok na męża.
— Nie, Zuziu… po prostu nie wiesz… To nie zwykły młynek. On ma swoją historię. To… —
— Zaczekaj — przerwała. — Najpierw pogadamy o innym prezencie. O wczasach w „Leśnym Dworku”. Tych luksusowych, trzytygodniowych. Z zabiegami.
Krzysztof zbladł.
— Skąd wiesz…
— Od Anety. Z księgowości. — Głos Zuzi był spokojny, ale palce zgniatały serwetkę na strzępy. — Vouchery na imię Kingi. Twojej byłej żony. A dla mnie — zabytkowy młynek.
— Zuziu, posłuchaj…
— Nie, Krzysiu, to ty mnie posłuchaj! — Zerwała się z miejsca, przewracając kieliszek szampana, który z brzękiem rozbił się na podłodze. — Nie chodzi o pieniądze! Chodzi o szczerość! Dlaczego dowiaduję się tego od obcych?!
— Chciałem ci powiedzieć…
— Kiedy? Po jej powrocie? Czy dopiero, gdy sama się zorientuję?
Za oknem eksplodowały fajerwerki, a w ich przytulnej kuchni powietrze stało się gęstsze niż mróz na dworze.
— A ten młynek… — Zuzia podniosła go z pudełka — to co? Pocieszenie? Czy próba uśpienia sumienia?
— Nie rozumiesz. On naprawdę jest… wyjątkowy…
— Mimo wszystko, Krzysiu — rzuciła Zuzia, stojąc już w drzwiach sypialni — wyjadę. Na jakiś czas. Żeby zrozumieć, po co tu adekwatnie zostałam.
Trzy dni minęły w ciszy. Żadnych wyrzutów, żadnych łez — tylko uprzejme zdania, jak między sąsiadami. Zuzia omijała pudełko, jakby to był pomnik. Czwartego dnia nie wytrzymała. Zadzwoniła do przyjaciółki.
— Aneta, cześć. Słuchaj, co jeszcze było na tej fakturze oprócz voucherów?
— A… tam? Zaraz. No… chyba jakieś zabiegi lecznicze. Kinga ostatnio słabo się trzyma. Wiesz przecież, co się stało z mamą Krzysia?
— Co się stało? — Zuzia zesztywniała.
— Nie wiedziałaś?… — głos Anety stał się ostrożny. — Jego mama rok temu miała wylew. Ledwo chodzi. A Kinga… Codziennie u niej była. Karmiła, zmieniała pościel, woziła na rehabilitację. choćby gdy jej własna matka trafiła do szpitala, nie zostawiła teściowej. Choć od lat nie była jej teściową.
— Ale dlaczego mi nic nie powiedział?…
— A jakbyś to odebrała? „Moja była codziennie opiekuje się moją mamą, bo ja nie daję rady”? Brzmi co najmniej niezręcznie, prawda? Ale uwierz, to nie jest o miłości. To o ludzkości.
Zuzia odłożyła telefon. Świat nagle wywrócił się do góry nogami. Nie wiedziała, co było cięższe — żal czy wstyd.
Wzrok padł na młynek. „Wyjątkowy”. Wzięła go do rąk, przyjrzała się. Na spodzie — śrubka. Inna niż pozostałe. Przekręciła. Klik. W środku — ukryta przegródka. A w niej — starodawna aksamitna szkatułka i kartka. Zuzia z bijącym sercem rozwinęła liścik.
*„Moja droga Zuziu.
Wybacz, iż nie powiedziałem wszystkiego od razu. Masz pełne prawo być zła.
Ale historia tego młynka jest dłuższa niż się wydaje. Dała go mojej babci jej teściowa, w dniu, gdy dziadek wrócił z wojny. Wtedy był symbolem pokoju, ciepła, rodzinnego szczęścia. Ale przede wszystkim — symbolem wybaczenia i miłości.
Gdy mama zachorowała, nie wiedziałem, co robić. A potem przyszła Kinga. Bez pretensji. Bez żalu. Z ręcznikiem w dłoni i słowami: „Pomogę. Przecież to moja mama”.
Vouchery to nie wyraz uczucia. To wdzięczność. Nie mówiłem, bo bałem się, iż zobaczysz w tym zagrożenie. Ale teraz rozumiem, iż tylko pogorszyłem sprawę.
Wybacz mi.
W szkatułce jest pierścionek. Należał do babci. Zapisała go kobiecie, z którą zechcę nie tylko żyć, ale przez wszystko przejść. Która zrozumie, iż miłość to nie kwiaty i kolacje, ale wybranie bycia blisko, gdy jest trudno.
Wyjdziesz za mnie jeszcze raz? Zostaniesz moją żoną?
P.S. Na dnie młynka jest babci przepis na pierogi. Ale tylko dla tych, którzy gotowi są lepić je razem, śmiać się, kłócić, wybaczać i trzymać się za ręce do końca.”*
Zuzia patrzyła na pierścionek. Był prosty, z małym kamyczkiem. Ale teraz — najcenniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek trzymała.
Do drzwi zapukano.
— Zuzia? Mogę?
— Chwilę.
Wzięła telefon.
— Kinga? Dobry wieczór. Tutaj Zuzia. Wyjeżdżacie w niedzielę, wiem… Spotkamy się wcześniej? Potrzebuję twojego przepisu. Na pierogi. Podobno są magiczne…
Rok później. Sylwester.
W przestronnej kuchni nowego mieszkania za oknem wiruje śnieg. W powietrzu unosi się zapach koperku, liścia laurowego i ciepłego ciasta.
— Zuziu, patrz, ciasto wyrosło! — woła z kuchni Kinga.
— Już idę! — śmieje się Zuzia, poprawiając fartuch. — Krzysiu, podaj farsz, dobrze?
Stary młynek mieni się w świetle lampek. Na półce — rodzinne zdjęcie: oni we trójkę, a obok — kolejna fotografia, na której Kinga uśmiecha się do… mężczyzny. Wojtka. Lekarza z sanatorium.
— On, nawiasem mówiąc, będzie dziś — mówi Kinga, wycierając dłonie. — Przywiezie ten sos.
— Naprawdę? Mam nadzieję, iż młynek go zaakceptuje — szepcze Zuzia.
— Podobno ma charakter — mruga Krzysztof.
— On przechowuje miłość. I umiejętność bycia w— I co najważniejsze — dodaje Kinga z czułością — przechowuje też nadzieję, iż choćby z popiołów nieporozumień może odrodzić się coś pięknego.
