Dzisiejszego wieczora, gdy do mojego mieszkania zawitał mój dawny przyjaciel z dzieciństwa, Wojtek, wszystko zaczęło się jak zwykłe, ciepłe spotkanie starych kumpli. Siedzieliśmy w kuchni, wspominaliśmy szkolne czasy, śmialiśmy się, nalewając sobie po kieliszku. Było przytulnie i naprawdę swojsko.
Nagle rozległ się trzask drzwi wejściowych.
„To moja narzeczona wróciła! Zaraz was poznacie” – powiedziałem radośnie.
Do kuchni weszła smukła dziewczyna. Wojtek zesztywniał. A ona, zobaczywszy go, na moment zamarła.
„Poznaj, to Wojtek, mój przyjaciel z dzieciństwa!” – przedstawiłem go wesoło.
„Miło cię poznać” – wykrztusiła. Nazywała się Kinga. I niemal od razu wyszła, nie mówiąc ani słowa więcej.
Gdy tylko drzwi się za nią zamknęły, Wojtek sięgnął po telefon:
„Dawid… Muszę ci coś pokazać.”
Włączył film i obrócił ekran w moją stronę. Po chwili zrobiłem się biały jak ściana, jakbym ujrzał ducha.
Tydzień wcześniej.
„Hej, masz teraz chwilę?” – usłyszałem dobrze znany głos.
Choć minęło wiele lat od czasu, gdy Wojtek wyjechał do pracy w Gdańsku, poznałbym go w każdej sytuacji – choćby gdyby obudził mnie w środku nocy.
„Wojtek! Nie wierzę! Oczywiście, przyjeżdżaj! Mam właśnie wolny pokój, możesz zostać, aż znajdziesz mieszkanie. Poznam cię też z Kingą, moją narzeczoną. Swoją drogą, ona też jest z twojego miasta.”
„No, co za zbieg okoliczności” – zaśmiał się Wojtek. „Dobra, czekaj na mnie za tydzień.”
Gdy powiedziałem Kindze o przyjeździe przyjaciela, wydawała się spięta.
„A kto będzie dla niego gotował? Kto będzie sprzątał?” – zapytała kapryśnie, pokazując swój nieskazitelny manicure.
„Przecież wszystko robimy razem. I naczynia, i pranie dzielimy po równo. Wojtek to dorosły człowiek, nie dziecko. Da sobie radę.”
„Tylko uważaj” – warknęła Kinga.
Spotkanie przyjaciół minęło w miłej atmosferze. W drodze z dworca gadaliśmy, śmialiśmy się, wymienialiśmy się nowinami. W domu wyciągnąłem butelkę – „na powitanie”.
„Tylko odrobinę, jutro muszę iść do znajomych w sprawie pracy” – uprzedził Wojtek.
Gdy Kinga wróciła z pracy, kuchnia była już posprzątana, a my piliśmy herbatę i oglądaliśmy mecz.
„Kinga, poznaj, to Wojtek.”
Na jego widok dziewczyna zmieniła się na twarzy, ale gwałtownie się opanowała:
„Znamy się. Gdańsk. Cześć, Wojtek. Nie spodziewałam się.”
„Ja też nie” – odpowiedział z ironicznym uśmiechem.
„Co na kolację?” – gwałtownie zmieniła temat i wyszła do sypialni.
Później, kiedy zostaliśmy sami, zapytałem:
„Co się stało, Kinga? Jesteś jakaś nieswoja od wieczora.”
„Nie uwierzysz mi” – szepnęła.
Ale po moich naleganiach wyznała: dawniej krótko się spotykali z Wojtkiem. Miał być natrętny, a gdy go odrzuciła – zaczął rozpuszczać plotki, chcąc zniszczyć jej reputację.
„Na pewno i tobie coś opowie.”
„Wojtek? On by tak nie postąpił…”
Kinga wybuchnęła płaczem, wstała i zaczęła pakować rzeczy.
„Jeśli mi nie wierzysz – między nami koniec. Albo ja, albo on. Wybieraj.”
„Poczekaj… Porozmawiam z nim rano. jeżeli to prawda, wyproszę go.”
„Czyli wciąż masz wątpliwości?!” – krzyknęła, zatrzasnęła walizę i wyszła.
Gdy wszedłem do kuchni, Wojtek już na mnie czekał.
„Wyszła? Wszystko słyszałem, ściany tu cienkie” – powiedział spokojnie.
„Wojtek, mów szczerze… Kinga mówiła prawdę?”
Milcząc, wyciągnął telefon, przewinął galerię i podał mi ekran.
Na nagraniu dziewczyna, bardzo podobna do Kingi, ale z prowokującym makijażem, tańczyła na stole w klubie. Głos z offu chwalił ją pijanym szeptem. Na końcu wpadła w ramiona jakiegoś faceta.
„Takich filmików, uwierz, znajdziesz u gdańskich znajomych pełno. Kinga wtedy obracała się w towarzystwie, które… powiedzmy, nie cieszyło się dobrą sławą.”
„Co jeszcze wiesz?”
„Nie chcę tego mówić, ale…”
„Nie tobie powinno być wstyd. To nie ty mnie okłamałeś. A ona patrzyła mi w oczy i udawała niewinną.”
Chciałem się z nią ożenić. Założyć rodzinę. A czy dowiedziałbym się prawdy, gdybyś nie przyjechał?
Z Kingą zerwałem tej samej nocy. Gdy jej koleżanki zaczęły pisać i oskarżać Wojtka, iż zniszczył miłość – opublikowałem całą prawdę.
„Nie znałem jej przeszłości. A teraz – nie mogę ufać. Z taką kobietą rodziny się nie buduje. Więc… niech idzie.”
Nikt jej nie „zabrał”. niedługo wyjechała do innego miasta, jakby licząc, iż przeszłość jej nie dogoni.
Ale może w końcu zrozumie: jeżeli będziesz ukrywać prawdę – i tak wypłynie. A konsekwencje będą nieodwracalne.
Dziś wiem jedno: lepiej być samemu, niż z kimś, komu nie można ufać.
