*Dziennik osobisty*
Usadowiłam swojego pluszowego królika na kanapie i pogroziłam mu palcem:
— Siedź tu, bo inaczej przyjedzie pra-babcia i zajmie twoje miejsce!
Ewa, słysząc moje mamrotanie, uśmiechnęła się, przecierając okno w kuchni. Ścienny zegar z małą figurką bociana cicho tykał, odliczając minuty do przyjazdu babci Ewy — Marii Stanisławy, która niedawno skończyła osiemdziesiąt trzy lata.
Po raz pierwszy od dziewięciu lat Maria Stanisławowa zdecydowała się na taką podróż — przez pół Polski, by przytulić wnuczkę i po raz pierwszy zobaczyć prawnuczkę.
Dawniej Ewa mieszkała z nią w małym miasteczku na Podkarpaciu, razem z rodzicami i babcią. Ale w 2004 roku wyjechała, wyszła za mąż, osiadła w nowym miejscu. Mama Ewy przyjeżdżała prawie co rok, ale babcia, już wtedy nie najmłodsza, wciąż czekała, aż wnuczka z rodziną ją odwiedzi.
Lecz życie młodej pary pochłonęły kredyt i praca. Urlop był rzadkością, a podróż w rodzinne strony odkładali raz za razem.
Tego roku spodziewali się mamy Ewy, ale zamiast niej zdecydowała się przyjechać Maria Stanisławowa — w swoim wieku, z chorym sercem, zmęczonymi nogami, przez setki kilometrów.
— Mamo, po co nam prababcia, skoro mamy babcię Zosię i babcię Halinę? — oznajmiłam z dziecięcą szczerością, krzyżując ręce.
— Jak to po co? To moja babcia, a twoja prababcia. Przyjeżdża w odwiedziny, żeby się z nami zobaczyć. Przecież ci o niej opowiadałam!
Zmarszczyłam nosek:
— Ale ona jest sta-ra!
Ewa rozmawiała z Marią Stanisławową przez telefon, a gdy podrosłam, pozwalała mi odebrać, żebyśmy mogły pogadać. Były też zdjęcia. Ale okazało się, iż głos w słuchawce i fotografie nie zastąpią prawdziwej rozmowy. Ja, nigdy nie widząc prababci, widziałam w niej tylko „staruszkę”.
Ewa chciała na mnie nakrzyczeć, ale się powstrzymała. Palące uczucie winy: przez dziewięć lat nie udało im się wybrać na Podkarpacie. Usiadła obok mnie i zaczęła tłumaczyć:
— Tak, jest starsza. Ale to nasza rodzina, tak jak babcia Zosia i babcia Halina. Nie wolno tak mówić o starszych. Maria Stanisławowa jest niesamowitą kobietą, pokochasz ją.
Wydawało się, iż zrozumiałam, ale w sercu Ewy zostało uczucie goryczy. Wstyd, iż córka nie zna prababci, iż sama nie znalazła czasu, by ją odwiedzić.
Tego samego dnia Ewa odebrała paczkę z poczty. Nadawca — Maria Stanisławowa. Dziwne, przecież miała przyjechać za kilka dni. W domu, otwierając pudełko, Ewa znalazła prezenty i starannie złożone rzeczy. Ja, kręcąca się wokół, pierwsza zauważyłam staroświecki wachlarz, lekko pożółkły, ale elegancki, jakby z minionej epoki. Obok leżały cienkie koronkowe rękawiczki i, w osobnej torebce, puszystą balową suknię.
— Ojej! Co to? — Rozszerzyłam oczy, dotykając materiału.
— Nie wiem, po co babcia to przysłała, skoro sama przyjeżdża — zdziwiła się Ewa.
— To jej? — Patrzyłam z niedowierzaniem. — Ona też tańczyła, jak ja?
Suknia, choć stara, była przepiękna, z delikatnym haftem. Cały wieczór oglądałyśmy te rzeczy, zastanawiając się, co babcia miała na myśli. Pokochałam wachlarz, przymierzałam rękawiczki, choć były za duże, i marzyłam o takiej sukience do tańca.
— Jak dorośniesz, uszyjemy ci podobną — obiecała Ewa, chowając uśmiech.
Trzy dni później Tadeusz, mąż Ewy, pojechał na lotnisko po Marię Stanisławową. Ewa, pamiętając moje słowa o „starej”, był zdenerwowana, bojąc się, iż powiem coś niestosownego.
— Dziewczyny, witajcie naszego gościa! — zawołał wesoło Tadeusz z progu.
W jego głosie Ewa od razu wyczuła zachwyt.
— Super babcia — szepnął żonie, mrugając.
Za jego plecami stała Maria Stanisławowa: w eleganckim płaszczu, z małym kapeluszem, w butach na niewysokim obcasie, z torebką w dłoni. Brwi lekko podkreślone, oczy z delikatnym kreskami, usta pomalowane idealnie. Ewa od dzieciństwa pamiętała jej słowa: „Usta muszą być perfekcyjne, choćby bez lustra”. I babcia to potrafiła, jak mistrzyni.
— Babciu! — Ewa rzuciła się w jej stronę, powstrzymując łzy.
Po długim locie Maria Stanisławowa wyglądała na zmęczoną, ale jej oczy błyszczały takim ciepłem, iż mogłyby rozmarznąć najzimniejszy dzień.
— Moja droga — rozłożyła ramiona.
— No to ja lecę do pracy, a wy sobie bez mnie — uśmiechnął się Tadeusz, wychodząc.
W przedpokoju stałam i obserwowałam gościa, jeszcze niepewna, jak się zachować. Maria Stanisławowa, zauważyła mnie, spojrzała z czułością, ale nie rzuciła się do przytulania — czuła mój dystans. Roześmiała się i przeszła do salonu, wspierając się na Ewie.
— Droga, wiesz, nie dla moich lat, ale tak bardzo chciałam was zobaczyć, iż nie mogłam dłużej czekać. Wcześniej bym przyjechała, ale to złamanie… w moim wieku…
— Babciu, to nam wstyd — westchnęła Ewa. — To praca, to Kasia się urodziła…
— Wszystko rozumiem, kochanie, nie martw się. Siądę, odpocznę.
— Może się położysz? A potem zjemy…
— Oj, Ewuniu, już choćby nie wiem, czy to ranek, czy wieczór, ta zmiana czasu wszystko pomieszała…
Po herbacie Maria Stanisławowa poprawiła włosy — kasztanowe, z pasemkami siwizny — i złożyła dłonie na kolanach. Jej wzrok nie odrywał się ode mnie. Chciała mnie przytulić, ale czekała, wiedząc, iż to ja muszę zrobić pierwszy krok.
W końcu nie wytrzymałam:
— To twoje? — wskazałam na torebkę z suknią.
— Moje — uśmiechnęła się. — W tej sukni tańczyłam na balu inspirowanym epoką Mickiewicza. Wachlarz i rękawiczki też moje.
Zastygłam, próbując sobie wyobrazić prababcię tańczącą.
— A po co to przysłałaś? — zapytała Ewa.
Maria Stanisławowa dumnie uniosła głowPrababcia uśmiechnęła się tajemniczo i powiedziała: *”W życiu najważniejsze jest, by zawsze tańczyć, choćby gdy nogi już nie te same.”*
