Mąż wrócił do domu i od razu oznajmił, iż chce rozwodu. Wtedy przypomniałam sobie radę mamy.
W małym miasteczku na Podlasiu, gdzie zimowe wieczory spowija cisza, a rodzinne dramaty rozgrywają się za zamkniętymi drzwiami, moje życie niemal runęło z powodu zdrady męża. Ja, Kasia, przeżyłam z Mariuszem prawie 17 lat, wychowywaliśmy naszą córkę, wierzyłam w naszą rodzinę. Ale jego nagłe oświadczenie o rozwodzie złamało mi serce. Tylko rada mamy uratowała mnie przed rozpaczą i pomogła odzyskać to, co niemal straciłam.
Znaliśmy się od nastoletnich lat. Nasza córka, Zosia, była światłem naszego życia. Nie żyliśmy w luksusie, ale starczało na wszystko, co potrzebne, i byłam zadowolona. Mieszkaliśmy w przytulnym dwupokojnym mieszkaniu, które dostałam po dziadku. Nigdy nie narzekałam, ale Mariusz zawsze chciał więcej. Gdy dostał pracę w Niemczech, uznał, iż to nasza szansa na lepsze życie.
Byłam przeciw. Serce podpowiadało mi, iż rozłąka nas zniszczy. Ale w naszej rodzinie ostatnie słowo zawsze należało do niego. „Jadę zarobić na dom — powiedział stanowczo. — Zosia dorośnie, wyjdzie za mąż, trzeba będzie kupić jej mieszkanie, opłacić wesele. I samochód już się sypie. Nie ma innego wyjścia.” Ustąpiłam, choć strach ściskał mi gardło.
Pierwsze miesiące rozłąki były trudne, ale pełne nadziei. Dzwoniamy do siebie codziennie. Mariusz tęsknił, mówił ciepłe słowa, a ja wspierałam go, jak mogłam. Obiecywał, iż robi to dla nas, dla przyszłości Zosi. Ale po pół roku coś się zmieniło. Wyczułam to — kobieta nie myli się w takich rzeczach.
Mariusz stał się chłodny. Rozmowy skróciły się do kilku minut, tłumaczył się zmęczeniem, pracą, pilnymi sprawami. Jego głos, kiedyś pełen czułości, brzmiał jakby należał do obcego. Odganiałam myśli o zdradzie, ale wracały jak cienie. Jak mógł zapomnieć o 17 latach wspólnego życia? Przecież wyjechał dla rodziny, dla naszego domu, dla córki! Ale wątpliwości rosły, i zaczęłam podejrzewać najgorsze.
Minęły dwa lata. Mariusz prawie przestał dzwonić — raz na kilka miesięcy, wiadomości przychodziły jeszcze rzadziej. Zrozumiałam: ma inną. Ta myśl przeszła mnie jak nóż. Nie spałam w nocy, wyobrażając sobie, jak buduje nowe życie, gdy my z Zosią czekamy tu na niego. Chciałam go odzyskać. choćby przyszło mi do głowy, żeby skłamać, iż jestem chora, żeby tylko przyjechał. Ale nie musiałam. Mariusz sam zadzwonił i powiedział, iż niedługo wraca. Moja intuicja krzyczała: to nie wróży nic dobrego.
Przygotowywałam się na jego przyjazd jak do bitwy. Poprosiłam mamę, żeby była przy mnie. Powiedziała: „Zrób wszystko, żeby wrócił do rodziny.” A potem dała mi niespodziewaną radę, która stała się moim ratunkiem: „Jeśli powie, iż ma inną, nie poddawaj się. Powiedz, iż nie wierzysz. Udowodnij, iż jesteś najlepsza, iż nikt nie pokocha go tak jak ty. Walcz o swojego mężczyznę!”
Złapałam się tych słów jak tonąca brzytwy. Ale strach nie odpuszczał — wiedziałam, iż w Niemczech jest z nią druga kobieta. Gdy Mariusz wszedł do domu, serce zamarło mi w piersi. Wyglądał na zmęczonego, ale obcego. Nie minęła godzina, a on wybuchnął: „Kasia, chcę rozwodu. Poznałem inną w Niemczech. Kochamy się i niedługo się pobierzemy.”
Świat się zawalił. Ale przypomniałam sobie słowa mamy. „Nie„Nie wierzę ci” – powiedziałam spokojnie, patrząc mu prosto w oczy, i wtedy zobaczyłam, jak w jego spojrzeniu pojawia się pierwsza rysa niepewności.
