Powrót byłej żony. Próba wytrzymałości.

Zapach świeżo zaparzonej kawy i ciepłych bułek unosił się w kuchni, niczym zaklęcie spokoju. Dziesięć lat z Tomaszem. Dziesięć lat bezpiecznej przystani i szczęścia. Kinga cieszyła się nowym porankiem – słoneczne refleksy na stole, ciche pochrapywanie córki Zosi w sypialni. Cisza i błogość.

Dzwonek do drzwi zabrzmiał zbyt gwałtownie. Na progu stał Kacper, syn Tomasza z pierwszego małżeństwa. Jego oczy płonęły nienaturalnym podnieceniem, policzki pałały.

– Tato! – wyszeptał, ledwo przekraczając próg. – Wróciła! Mama! Wczoraj! Wynajęła apartament w centrum… Mówi, iż za nami tęskniła!

Imię „Ewa” zawisło w powietrzu ciężko i nieproszone, jak pukanie do drzwi w środku nocy. Ta sama. Która piętnaście lat temu rozpłynęła się w „szczęśliwej przyszłości” z Włochem, zostawiając sześcioletniego Kacpra na rękach oszołomionego ojca i starszych dziadków. „Na zawsze!” – głosił ten jedyny, pożegnalny list. Teraz wróciła. Z pustymi rękami, ale nie z pustymi nadziejami, pomyślała Kinga z lodowatym ciężarem pod sercem.

Spotkanie w wystawnym lokalu było przedstawieniem w jednym akcie. Ewa wpadła różową chmurą szyfonu i ciężkiej, mdłej perfumy.

Rozsypała perły cierpienia: „Okropne małżeństwo!”, „On okazał się potworem!”, „Tak tęskniłam za synkiem!”.

Jej palce, obwieszone pierścionkami, raz po raz sięgały ku dłoni Tomasza. „Tomeczku, pamiętasz, jak my…?” Odsunął się ledwo zauważalnie, twarz – uprzejma maska, ale Kinga dostrzegła, jak się spiął. Kacper patrzył na matkę jak zahipnotyzowany, chwytając każde słowo, każdą łzę, która zsunęła się na jej utuszowane rzęsy.

Pierwszy atak manipulacji eksmałżonki przyszedł głęboką nocą. Telefon rozdarł ciszę. Ewa na drugim końcu łkała, zagłuszana szumem wody:

– Tomeczku! Pomóż! Kran… oderwało! Woda leje się wszędzie! Jestem sama… Nie wiem, co robić!

Tomasz w milczeniu wstał, ubrał się. Kinga leżała, wpatrzona w ciemność, wsłuchując się w jego kroki. Wrócił po kilku godzinach, pachnący chłodem i wilgocią.

– Naprawiłeś? – cicho spytała Kinga.

– Uszczelka. Głupstwo. – Zrzucił kurtkę, siadł na skraju łóżka. – Ona… w ręczniku mnie przywitała. Mówi, iż woda zalała całą garderobę. – W jego głosie nie było ani wzburzenia, ani zażenowania. Tylko zmęczona irytacja. – Znany numer.

Potem była „ciemność”. Telefon w biały dzień, głos Ewy, cienki i przerażony:

– Tomeczku, w klatce… światło miga! Jak w horrorze! Boję się wyjść! Kacper na uczelni… Chleba choćby kupić nie mogę!

Pojechał. Kupił chleb. Żarówka w klatce faktycznie migotała. Wkręcił nową. Drzwi jej apartamentu otwarły się szeroko. Stała w półprzezroczystym szlafroku, kokieteryjnie oparta o framugę.

– Mój wybawca! – szepnęła słodkim głosem. – Wpadniesz? Kawkę zrobimy… Pogadamy… Jak dawniej?

Tomasz uprzejmie, ale stanowczo pokręcił głową:

– Późno. Kinga czeka. I bez kofeiny mam dość energii.

Wyszedł, zostawiając ją w drzwiach. Jej twarz na moment wykrzywiła się w gniewnym grymasie, który gwałtownie zastąpiła maską bezradności.

Kulminacją był telefon Kacpra, zdławiony paniką:

– Tato! Szybko! Mamie słabo! Upadła… Mówi, iż ciemno w oczach! Ledwo oddycha!

Tomasz zerwał się, ale w jego ruchach nie było dawnego niepokoju. Przyjechał. Ewa leżała na kanapie w pozie Rafaelowej Madonny, jedna dłoń dramatycznie przyciskała czoło, druga – niedbale odsuwała rąbek jedwabnego szlafroka.

– Tomeczku… – szepnęła, otwierając oczy. – Tak się bałam… Sama…

Nie podszedł. Spojrzał na pustą butelkę leżącą na podłodze. Wezwał karetkę. Czekając, spytał Kacpra spokojnie, jak o pogodę:

– Co jadła? Piła?

– Mama mówiła, iż to przez stres… – zmieszany bąknął syn.

Lekarze stwierdzili banalne, lekkie zatrucie. Ewa próbowała złapać Tomasza za rękaw, gdy odchodził:

– Nie zostawiaj mnie… Tak się boję…

Delikatnie uwolnił rękę.

W jego oczach, gdy spotkał się z Kingą w domu, wyczytała nie współczucie, ale zmęczoną, gorzką pogardę dla tego taniego wodewilu. „Znana sztuka – powiedział później, siedząc w kuchni. – Tylko dekoracje nowe. Zawsze grała bezradność, gdy czegoś potrzebowała. Pamiętasz, jak opowiadałem, iż przed wyjazdem do tego Włoha nagle «zachorowała» i «nie mogła bez mojego wsparcia»? A potem – bach, list. Byłem kulą u nogi. Kula się złamała – znalazła nową. Ale ja nie jestem kulą, Kinga. Nie chcę i nie będę. Zwłaszcza dla niej.

Po porażce z Tomaszem, Ewa skupiła całą uwagę na Kacprze.

Jej skargi stały się głośniejsze, łzy – obfitsze, zwłaszcza gdy syn był w pobliżu. „Twój ojciec wyrzucił mnie jak śmiecia!”, „Ona go nastawiła przeciwko nam!”, „My jesteśmy rodziną! Ona tu obca!”. Słowa jak trujące ciernie wbijały się w świadomość chłopaka. Kacper zaczął opryskiwać się na Kingę, jego wizyty u ojca stały się rzadsze i pełne napięcia. Pewnego dnia trzasnął drzwiami, słysząc kolejną uprzejmą odmowę pomocy Ewie w „pilnym” przetłumaczeniu dokumentów.

– Dlaczego jesteś taki okrutny?! – krzyknął Kacper, jego twarz zniekształcona urazą. – Jej źle! Jest sama! Płacze!

Tomasz wstał. Wydawał się wyższy i twardszy niż zwykle. Spokój jego głosu był straszniejszy niż krzyk.

– Kacper. Pomagam twojej matce, gdy pomoc jest naprawdę potrzebna. Nie jestem jej mężem, terapeutą ani sługą. Mam rodzinę. Tutaj. Ty. Kinga. Zosia. I Kinga tu nie jest „obca”. Jest moją żoną. Kocham ją i szanuję. I tego samego wymagam od ciebie. A co doZ czasem Kacper zrozumiał, iż prawdziwa miłość nie buduje się na łzach i manipulacji, ale na wspólnym dniu, który zaczyna się od zapachu kawy i kończy uściskiem w cieple rodzinnym domu.