Zostawić klucze teściowej akt zaufania czy test na czystość?
Zostawiliśmy klucze od naszego mieszkania mojej teściowej, a ona postanowiła zrobić inspekcję sanitarną
Moja teściowa, Danuta Nowak, to kobieta w pewnym wieku, o surowym spojrzeniu i nieugiętym charakterze. Ja i mój mąż, Tomek, nie uważaliśmy jej za despotyczną czy wrogą. Wręcz przeciwnie ich relacja wydawała się ciepła, a ze mną była uprzejma, choć trochę zdystansowana. Aż do naszego ostatniego wyjazdu do Turcji, kiedy to zostawiliśmy jej klucze tylko po to, żeby podlewała kwiaty.
Danusiu, powiedziałam przed wyjazdem, masz klucze. Wpadnij, sprawdź, czy wszystko w porządku, nakarm złote rybki, podlej pelargonie. I dzwoń, jakby co.
Tydzień na plażach Alanyi był idealny: słońce, relaks, błogi spokój. Po powrocie życie toczyło się jak zwykle praca, rutyna, wieczory przed telewizorem. Ale coś było nie tak. Kubek stał w innym miejscu, ręcznik złożony inaczej. Myślałam, iż mi się wydaje. Tomek tylko wzruszał ramionami: Przesadzasz.
Aż w pewien piątek wróciłam wcześniej z biura. Otwieram drzwi, a tu jej buty w przedpokoju. Jej beżowy płaszcz wisi na wieszaku. I nagle Danuta, siedzi w kuchni, pije herbatę i przegląda nasze rachunki za prąd.
Dzień dobry, powiedziałam, tłumiąc drżenie w głowie. Co pani tu robi?
Podskoczyła jak oparzona:
Ania! Już wróciłaś?
Mam dzwonić, zanim wrócę do własnego domu? A pani?
Ja chciałam się upewnić, iż wszystko gra. I mam ci parę słów do powiedzenia.
Potem było jak w absurdalnym teatrze. Wskazała kurz pod półką, przejrzała lodówkę wzrokiem sanepidu i oświadczyła:
Gdzie rosół? Gdzie mięso duszone? Nie karmisz porządnie mojego syna! Wcześniej był zadbany, najedzony. A teraz? Wraca zmęczony do zimnego domu. Następnym razem chcę widzieć tę lodówkę pełną domowych dań. I ten bałagan Tu się nie da oddychać!
Zaciśnięte pięści, dusząca wściekłość. Dodała jeszcze wymijające Przepraszam, chcę tylko waszego dobra, narzuciła płaszcz i wyszła. Stałam w przedpokoju, okradziona nie z rzeczy, ale z prywatności.
Dogoniłam ją przy windzie.
Proszę zabrać klucze, powiedziałam. Ale koniec z kontrolami. Albo pomagacie, albo dajcie spokój.
Udawała, iż nie chce, zawstydzona:
Nie spinaj się, Aniu. To z miłości.
Następnego dnia wróciłam do miski gorącej pomidorowej na kuchence. Obok kartka: Powiedz Tomkowi, iż to ty ugotowałaś. Będzie taki szczęśliwy!.
Uśmiechnęłam się mimo woli. Może dałoby się znaleźć wspólną płaszczyznę. Pod jednym warunkiem wyraźnych granic. Klucze otwierają drzwi, ale nie mogą być przepustką do przekraczania szacunku. A jeżeli już je dajesz, trzeba wiedzieć, kiedy odebrać.
