Porzucono mnie na progu cudzego mieszkania. Po 25 latach przyszła do mnie pracować jako sprzątaczka, nie rozpoznając we mnie tej samej córki.
“Dziecko bez korzeni to kto? Nikt. Tylko duch, który przypadkiem znalazł sobie powłokę.”
— Zawsze czułaś się jak duch? — zapytał Michał, mieszając spokojnie kawę w mojej przestronnej kuchni.
Spojrzałam na niego. Na jedynego człowieka, który znał całą prawdę. Tego, który pomógł mi ją odnaleźć — kobietę, która nosiła mnie pod sercem, by potem wyrzucić jak niepotrzebny brudnopis.
Mój pierwszy krzyk nie stopił jej serca. Jedyną pamiątką po niej była kartka, przypięta do taniego kocyka: “Wybacz.” Jedno słowo. Cała miłość, której nigdy nie miałam poznać.
Jadwiga Pawłowska i Stanisław Kowalski, starsze bezdzietne małżeństwo, znaleźli mnie pewnego październikowego poranka. Otwierając drzwi, zobaczyli płaczący zawiniak. Mieli w sobie tyle człowieczeństwa, żeby nie oddać mnie do domu dziecka, ale na miłość już nie pozostawili miejsca.
— Mieszkasz pod naszym dachem, Krystyno, ale pamiętaj: jesteś nam obca, tak jak my tobie — powtarzała mi Jadwiga Pawłowska każdego roku w rocznicę, gdy mnie znaleźli.
Ich mieszkanie stało się moją klatorią. Miałam kąt w przedpokoju z rozkładanym łóżkiem. Jadłam osobno, dojadała zimne resztki. Ubrania kupowali na targowisku — zawsze o kilka rozmiarów za duże. “Dorosniesz,” — mawiała. Tyle iż gdy w końcu dorastałam, ubrania rozpadały się ze starości.
W szkole byłam wyrzutkiem. “Podrzutek,” “bezdomna” — szeptano za moimi wizytami.
Nie płakałam. Po co? Kumulowałam w sobie wszystko: siłę, wściekłość, determinację. Każde prychnięcie, każdy zimny spojrzenie stawało się paliwem.
W wieku trzynastu lat zaczęłam pracować: rozdawałam ulotki, wyprowadzałam psy. Pieniądze chowałam w szczelinie między podłogami. Pewnego dnia Jadwiga je znalazła.
— Ukradłaś? — spytała, ściskając pomięte banknoty. — Wiedziałam, iż krwi nie oszukasz…
— To moje. Zarobiłam — odpowiedziałam.
Rzuciła je na stół:
— To płać. Za jedzenie. Za dach nad głową. Już czas.
W wieku piętnastu lat pracowałam każdą wolną chwilę. W siedemnastym roku zaczęłam studiować w innym mieście. Wyjechałam z plecami i kartonem — w środku mój jedyny skarb: zdjęcie noworodka, zrobione przez pielęgniarkę, zanim “matka” zabrała mnie ze szpitala.
— Ona nigdy cię nie kochała, Krzysiu — powiedziała mi na pożegnanie Jadwiga Pawłowska. — My też nie. Ale przynajmniej byliśmy w tym uczciwi.
W akademii, pokój dzieliłam z trzema współlokatorkami. Żyłam na błyskawicznym makaronie. Uczyłam się do utraty tchu — tylko piątki, tylko stypendium. Nocami pracowałam w całodobowym sklepie. Koledzy śmiali się z moich zniem,
