Świt wślizgiwał się powoli przez szczeliny w zasłoniętych roletach, wlewając do pokoju szarą, chłodną poświatę. Jadwiga siedziała już na skraju łóżka, ubrana i z włosami spiętymi w kok, jakby szykowała się do dalekiej podróży. W pewnym sensie tak właśnie było. To nie była ucieczka. To było pożegnanie z tą wersją siebie, która przez lata milczała, gromadząc w środku zmęczenie, żal i brak zwykłego docenienia.
Wzięła małą torebkę z przedpokoju tę, którą nosiła tylko na specjalne okazje i wyszła bezszelestnie. Kinga spała. Oczywiście. Po kolejnym dniu spędzonym w pracy potrzebowała odpoczynku ale jej wypoczynek zawsze budowano na plecach matki, która sama nie odpoczywała nigdy.
Jadwiga nie zostawiła żadnej kartki. Nic dramatycznego. Po prostu wyszła.
Wsiedła do pociągu do Krakowa, gdzie mieszkała jej siostra, Zofia. Nie widziały się od ponad dwóch lat, a rozmowa telefoniczna sprzed dnia była krótka:
Mogę przyjechać? Muszę wyjechać dla siebie.
Zofia odpowiedziała tylko:
Przyjeżdżaj. Kiedykolwiek. Nie pytaj.
Dom Zofii był ciepły i jasny, pachnący świeżo zaparzoną kawą i pieczonym chlebem. Nikt nie krzyczał tam na nią, iż zapomniała wynieść śmieci. Nikt nie narzekał, iż nic nie robi cały dzień. Pierwsze dwa dni Jadwiga spała. Naprawdę. Spała głęboko, bez przebudzeń, jakby wszystkie lata wyczerpania ściągały ją teraz w dół, domagając się należnego odpoczynku.
Trzeciego dnia Zofia zabrała ją do centrum miasta. Do księgarni. Tam, gdzie Jadwiga pamiętała, iż marzyła o pracy, gdy była młodsza. Lubiła książki, ich zapach, porządek na półkach. A przede wszystkim ciszę.
Masz czas. Możesz zacząć od czegokolwiek powiedziała Zofia.
I Jadwiga zaczęła. Od dobrej kawy, od tomiku poezji, od spaceru wśród spokojnych uliczek. Zaczęła od małych rzeczy, ale ważnych: od ciepłego swetra wybranego tylko dla siebie, od dobrego kremu do rąk, od bukietu kwiatów kupionego bez okazji.
Przez cały ten czas Kinga wysyłała wiadomości. Najpierw chłodne:
Przynajmniej powiedz, czy wrócisz do domu.
Potem niepewne:
Przepraszam, jeżeli cię zraniłem Nie zdawałem sobie sprawy.
A w końcu:
Mamo, tęsknię za tobą. Możemy porozmawiać?
Jadwiga czytała każdą wiadomość wielokrotnie. Potem zamykała telefon. Chciała odpowiedzieć, ale zrozumiała, iż po raz pierwszy nie musi śpieszyć się z wybaczeniem. Ani go udawać. Kinga musiała nauczyć się cierpliwości, którą jej matka nosiła przez dziesięciolecia.
Tydzień później wróciła do Warszawy. Nie dla Kingi. Dla siebie.
W pustym mieszkaniu wszystko stało na swoim miejscu. Kingi nie było. Na kuchennym stole leżał karteluszek:
Proszę, wybacz mi. Nie umiałam być córką. Czekam na rozmowę, kiedy będziesz gotowa. Kinga.
Jadwiga nie płakała. Tylko poczuła ciepły ucisk w piersi. Nieznane uczucie: może maleńką nadzieję. Ale teraz wiedziała jedno na pewno: wybaczenie nie jest obowiązkiem. Szacunku trzeba się nauczyć. Prawdziwa miłość nie wymaga poświęcenia siebie.
W kolejnych miesiącach Kinga zaczęła przychodzić coraz częściej. Najpierw cicha, nieporadna. Przynosiła kwiaty, potem gotowała dla niej. W końcu pytała szczerze:
Mamo, chcesz, żebym dziś coś dla ciebie zrobiła?
To nie była perfekcja. Nie wszystko zostało naprawione. Ale to był początek.
Jadwiga nauczyła się mówić nie. Pewnego dnia, gdy Kinga powiesiła pranie za nią, nie pytając, Jadwiga spojrzała na nią długo i uśmiechnęła się.
Dziękuję ci, Kinga. Po raz pierwszy czuję, iż mnie widzisz.
A Kinga odłożyła wieszak i przytuliła matkę. Mocno, szczerze.
Widzę cię, mamo. I przykro mi, iż to tak długo trwało.
W duszy Jadwigi ta bolesna cisza, która towarzyszyła jej przez tyle lat, wreszcie przemieniła się w dobry spokój. W taki, w którym nie była już sama.
