Dzisiaj w moim dzienniku zapiszę historię, która wstrząsnęła mną do głębi. Wróciłem właśnie z krótkiego wyjazdu z żoną, a teraz nasz dom jest już tylko pustym grobowcem.
Katarzyna Kowalska była wyczerpana, ale uśmiechała się, gdy ich samochód zatrzymał się przed domem po trzech dniach nieobecności. To był pierwszy raz od lat, kiedy ona i jej mąż, Marek, wyjechali na krótki wypad bez dzieci. Zostawili dwójkę maluchów Zosię (6 lat) i Janka (4 lata) pod opieką matki Katarzyny, Heleny, emerytowanej pielęgniarki. Babcia zawsze zapewniała, iż uwielbia wnuki.
Kasia miała wątpliwości. Ostatnio Helena gubiła klucze, powtarzała te same historie Ale Marek ją uspokoił: Za dużo się martwisz. Twoja mama kocha te dzieci. Będą bezpieczne.
Gdy przekroczyli próg, Katarzyna zawołała: Mamo, jesteśmy! Cisza. Zwykle Zosia pędziłaby na ich spotkanie z krzykiem: Tęskniłam! Tym razem dom był dziwnie zimny i cichy. Serce Kasi zamarło. Rzuciła torbę i pobiegła do salonu.
Tam je zobaczyła. Zosia i Janek leżeli nieruchomo na kanapie, bladzi jak porcelana. Ich małe piersi nie unosiły się. Kasia krzyknęła, padła na kolana, potrząsając nimi. Obudźcie się! Proszę! Marek wbiegł z bagażami i zastygł w drzwiach. Boże Dzwonić po pogotowie!
Karetka przyjechała szybko, ale było za późno. Świat Katarzyny runął. W kuchni zastała Helenę, pijącą herbatę z drżącymi dłońmi. Co się stało?! wrzasnęła. Babcia spojrzała mglistym wzrokiem. Były zmęczone Dałam im lekarstwo na sen. Tylko trochę, żeby przestały płakać
Toksykologia potwierdziła śmiertelną dawkę tabletek nasennych Heleny. Babcia sądziła, iż odrobina wystarczy. Prokuratura rozważała zarzuty nieumyślnego spowodowania śmierci i zaniedbania. Lekarze sugerowali początek demencji stąd jej zaburzone osądy.
Sąd był pełny. Kasia trzymała zdjęcie dzieci, Marek ściskał jej dłoń, walcząc z gniewem. Adwokat przekonywał, iż Helena nie działała ze złością, tylko z niewiedzy. Ale prokurator nazwał to skandalicznym niedbalstwem.
Sąsiedzi wspominali, jak Helena chwaliła się byciem najlepszą babcią, choć niektórzy widzieli, jak gubi się we własnej ulicy. Werdykt: pięć lat w zakładzie opiekuńczym ze względu na stan zdrowia.
Dom stał się piekłem. Rysunki Zosi na lodówce, samochodziki Janka na podłodze. Kasia unikała ich pokoi. Marek próbował być silny, ale i on tonął w rozpaczy. Terapia nic nie dawała. Wspólnota zorganizowała czuwanie, zapalili setki świec. To nie przywróciło dzieci.
Helena pisała listy: Widzę ich twarze każdej nocy. Wolałabym, żebym to ja umarła. Kasia ich nie czytała.
Stojąc na cmentarzu lata później, Kasia szepnęła: Myślałam, iż was kocha. Myślałam, iż jesteście bezpieczni.
To mnie nauczyło: choćby największa miłość może stać się pułapką, gdy rozum zawodzi. Trzeba słuchać przeczuć. Dziś wiem, iż niektóre rany nigdy się nie zabliźnią.
