Dzisiaj piszę te słowa z ciężkim sercem. Przebyłem długą drogę, aby pomóc synowi i jego żonie, a on mnie wyrzucił tuż przed Świętami.
Nazywam się Stanisław Kowalski. Mój syn, Jakub, był dla mnie całym światem. Mieszkaliśmy razem we Wrocławiu od czasu, gdy skończył szkołę. Starałem się nie wtrącać w jego życie osobiste, choć w naszym domu pojawiały się różne dziewczyny. Kilka razy wydawało się, iż to już ten moment, ale coś za każdym razem nie grało.
Jakub zawsze marzył o prawdziwej rodzinie, ale widocznie nie wszystkie jego towarzyszki chciały tego samego. Ostatnia powiedziała wprost, iż nie będzie żyć z „maminsynkiem”. To było bolesne, bo nigdy nie mieszałem się w ich relacje, nie narzucałem zdania, nie kontrolowałem. Ale chyba samo moje istnienie stało się dla niej problemem.
Zrozumiałem: dopóki żyjemy razem, synowi będzie trudno zbudować coś swojego. Podjąłem trudną decyzję — wyprowadziłem się na wieś, do rodzinnego domu, dając Jakubowi przestrzeń. Minął rok. W tym czasie ożenił się, a w ich rodzinie miał pojawić się nowy członek. Dziecko miało przyjść na świat pod koniec stycznia. Przez cały ten czas syn nie zaprosił mnie, ale nie miałem pretensji. Myślałem — młodzi muszą poukładać sobie życie.
Zbliżały się Święta, więc postanowiłem przyjechać wcześniej, w grudniu. Chciałem nie tylko ich zobaczyć, ale i pomóc — może trzeba coś przygotować na przyjście dziecka, doradzić, wesprzeć synową, gdy będzie trudno. Zabrałem ze sobą torby z przysmakami, konfitury, manualnie robiony koc, prezenty. Myślałem, iż ucieszą się. Marzyłem, iż razem zasiądziemy do wigilijnego stołu, iż zostanę na tydzień — póki synowa jest w ciąży, pomogę w domu, umyję podłogi, ugotuję obiad. Jestem ojcem, zawsze tam, gdzie mnie potrzebują.
Ale to, jak przywitał mnie Jakub, zostanie ze mną na zawsze. Otworzył drzwi i od progu rzucił: „Tato, mogłeś chociaż zadzwonić… Nie mamy miejsca. Niedługo przyjedzie pani Krystyna — to mama Ani. Wcześniej ustaliliśmy, iż nam pomoże. Wybacz, ale nie możesz zostać”. choćby nie zaprosił mnie do środka, stał jak obcy, jakbym był przypadkowym znajomym, który nie w porę się zjawił.
Wszedłem mimo wszystko, nalegałem — posiedziałem trochę w kuchni, wypiliśmy herbatę. Jakub udawał, iż wszystko w porządku, pytał, jak mi się żyje. Ale co pięć minut zerkał na zegarek. Zrozumiałem. Nie czekał na mnie. Nie chciał mnie tu. choćby nie próbował ukryć irytacji.
Potem pomógł mi zanieść torbę na przystanek i wsadził do ostatniego autobusu. W Wigilię. W święto, które zawsze było rodzinne. Tej nocy płakałem jak nigdy, choćby gdy żegnałem żonę na zawsze. Bo poczułem, iż wymazali mnie z życia. Ojciec już nie jest potrzebny. Pomoc nie jest potrzebna. Jestem zbędny.
Minął tydzień. Ani telefonu, ani wiadomości, ani przeprosin. Jakby nic się nie stało. Jakbym w ogóle nie przyjechał. Jakbym był nikim. A przecież cały świat przeznaczyłem dla syna. Harowałem na dwóch etatach, by mógł się uczyć, żyłem skromnie, by on miał lepiej. A teraz nie jestem choćby godny zwykłego „dziękuję” i miejsca przy stole w święta.
Nie wiem, czym na to zasłużyłem. Czy w dzisiejszych czasach miłość rodzicielska już nic nie znaczy? Czy ojciec, który oddał wszystko dla dziecka, ma wracać do domu sam, z sercem pełnym goryczy i poczuciem, iż jest nikomu niepotrzebny?…
