Głód ściskał nas każdego dnia, ale on, co noc, pod osłoną księżyca, ukrywał worek mąki, który ocalił nam życie.
Nazywam się Zofia Nowak, a mój ojciec, pan Wojciech, był człowiekiem małomównym, ale o niezwykłej sile ducha. Urodziłam się w trudnych latach 40., kiedy powojenna bieda dusiła każdy dom jak niewidzialna pętla. Nędza była wszechobecna, a głód – upiornym gościem, który zaglądał do naszych drzwi. Było nas wiele rodzeństwa, a mama, wyczerpana, robiła, co mogła, by na stole znalazło się cokolwiek do jedzenia. Tata, zwykły robotnik, harował od świtu do nocy, ale często zarobków nie starczało, a czasem pracy w ogóle nie było.
Pamiętam noce pełne ciszy, gdy burczenie w brzuchu nie dawało zasnąć. Mama patrzyła przed siebie pustym wzrokiem, udając, iż wszystko jest w porządku. Tata natomiast zawsze wstawał o północy. Myśleliśmy, iż idzie do ubikacji albo napić się wody. Nigdy nie pytaliśmy – byliśmy za mali, by zrozumieć powagę sytuacji, albo by domyślić się jego tajemnicy.
Dopiero lata później, gdy życie się trochę poprawiło, a na stole pojawiło się więcej jedzenia, mama wyjawiła nam prawdę. W najgorszych czasach głodu, gdy chleb był nieosiągalnym luksusem, tata wyruszał po kryjomu na niebezpieczną misję. Każdej nocy, po męczącym dniu pracy, szedł kilometry do opuszczonego młyna, gdzie pod osłoną ciemności i księżyca zdobywał – Bóg jeden wie jak – mały worek mąki. Chował go w tajnej skrytce w ogrodzie, a mama, dzięki tej „dodatkowej” mące, mogła upiec chleb lub ugotować kluski, które dawały nam siłę na kolejny dzień.
Nigdy nam o tym nie powiedział. Ani słowa skargi, ani o niebezpieczeństwie, które podejmował, ani o wyczerpaniu. Jego spękane, twarde dłonie były jedynymi świadkami tej cichej ofiary. Nie prawił nam kazań o nadziei – po prostu codziennie piekł ją w cieple domowego chleba. To nie była skradziona mąka, to była mąka z jego własnej rozpaczy, zamieniona w miłość.
Mój ojciec uratował nas od głodu nie wielkimi gestami, ale czystym aktem miłości, powtarzanym noc w noc w absolutnej ciszy. Dziś, ilekroć widzę pole żyta, przypominam sobie jego dłonie, które siały nie tylko ziarno, ale też nadzieję w sercach swoich dzieci.
*Największa miłość nie zawsze woła głośno – czasem waży się ją w milczeniu i podaje z każdym świtem.*
