Dzisiaj przypomniałam sobie tamte ciężkie czasy. Głód był naszym codziennym towarzyszem, ale on, każdej nocy, ukrywał pod osłoną księżyca worek mąki, który ocalił nasze życie.
Nazywam się Zofia Nowak, a mój ojciec, pan Stanisław, był człowiekiem niewielu słów, ale o niezłomnej sile. Urodziłam się w trudnych latach 40., gdy powojenna bieda ściskała jak niewidzialna pętla każde gospodarstwo. Nędzę można było niemal dotknąć, a głód krążył wokół naszych drzwi jak upiór. Było nas, rodzeństwa, wielu, a zmęczona matka robiła, co mogła, by choć skromny posiłek znalazł się na stole. Ojciec, zwykły robotnik, harował od świtu do nocy, ale często zapłata była marna, albo pracy wcale nie było.
Pamiętam noce wypełnione ciszą, gdy burczenie w brzuchu utrudniało zasypianie. Matka patrzyła gdzieś w dal, ukrywając pustkę. Ojciec natomiast budził się o północy. Myśleliśmy, iż idzie do wychodka albo napić się wody. Nigdy nie pytaliśmy—byliśmy zbyt mali, by zrozumieć powagę sytuacji, albo by domyślić się jego tajemnicy.
Lata później, gdy życie zaczęło być łaskawsze, a na stole pojawiło się trochę więcej jedzenia, matka wyjawiła nam prawdę. W najgorszym czasie głodu, gdy chleb był nieosiągalnym luksusem, ojciec podjął się potajemnej misji. Każdej nocy, po męczącym dniu pracy, szedł kilometry do opuszczonego młyna, gdzie w ukryciu, pod osłoną ciemności i księżyca, zdobywał—Bóg jeden wie jak—mały worek mąki. Chował go w tajnej skrytce w ogrodzie, a dzięki tej „dodatkowej” mące matka mogła upiec chleb albo ugotować zacierkę, która dawała nam siłę, by przetrwać kolejny dzień.
Nigdy nam o tym nie powiedział. Ani skargi, ani słowa o ryzyku, które podejmował, ani o skrajnym wyczerpaniu. Jego spękane, twarde dłonie były jedynymi świadkami jego cichego poświęcenia. Nie wygłaszał nam przemów o nadziei—on ją ugniatał codziennie w tym tajnym chlebie. To nie była skradziona mąka, to była mąka z jego własnej desperacji, przemieniona w miłość.
Ojciec ocalił nas przed głodem nie wielkimi gestami, ale czystym aktem miłości, powtarzanym noc za nocą w absolutnej ciszy. Dziś, ilekroć widzę pole pszenicy, przypominam sobie jego dłonie, które siały nie tylko ziarna, ale i nadzieję w sercach swoich dzieci.
„Największa miłość nie zawsze woła głośno—czasem wycisza się w cieście i podaje z każdym świtem.”
